Manchester, so much to answer for en in het geval van Mark Burgess geldt dat dubbel. Een turbulente carrière waar je een boek kan over schrijven, wat de Chameleons-frontman overigens deed. We kunnen bladzijden vullen van bands die bij nader inzien net iets te veel over het paard getild zijn, maar in het geval van deze groep uit Manchester was het paard simpelweg nooit in zicht.
De band geniet wel bij jong en oud een cultstatus, wat Burgess inspireerde om als enig overgebleven lid (de rest ligt onder de groene zoden) tien jaar geleden Chameleons Vox uit de grond te stampen. Reeds meer dan tien jaar tourt deze band (vaak met wisselende leden) over de hele wereld. Opmerkelijk feit: het gaat steeds om een set die geplukt is uit de drie eerste platen. The public gets what the public wants, want al wat The Chameleons nadien hebben gedaan verkocht voor geen meter en dus kun je er geen concertpromotoren mee paaien. Ten onrechte, daar niet van. En, il faut le dire, de eerste drie studioplaten waren ook geen denderend succes toen ze uitkwamen. Dat alles heeft te maken door twee keer op de foute platenfirma te wedden.
Burgess weet als geen ander dat zijn band alles in zich had om U2 te worden. Maar soms loopt het niet altijd even vlot en moet men zich tevreden stellen met wat men heeft. Zoals op zondag 12 mei in Het Depot. Het mag duidelijk zijn dat ze bij Het Depot geen overuren hebben moeten kloppen om de ticketverkoop bij te houden, maar het was nog maar eens duidelijk dat Burgess alle Editors, White Lies en alle andere zogezegde “postpunkbands” een poepje liet ruiken, ééntje met een doortastende stank.
Burgess was in goeden doen, en daar zat het kampioenschap van Manchester City voor veel tussen. Op het programma stond Strange Times dat zo goed als volledig werd gespeeld. Voor sommige fans een letdown, want Second Skin was zo wat het enige dat uit de twee andere platen kwam. Ons kon het minder deren, want hun derde uit 1986 is simpelweg hun beste. Een plaat vol hartzeer, ofwel is het een dolk in het hart doordat de geliefde je in de steek laat of simpelweg nooit afkomt, ofwel over wat er met je lijf gebeurt als de brown sugar je naar het einde van de tunnel moet leiden.
Ze waren amper met 100 de fans, maar Chameleons Vox zette een geluid neer dat dit cijfer in je gedachten vertienvoudigde. Swamp Thing, Tears, Souls In Isolation of Childhood. Het zijn nog altijd songs die je een dreun op je bakkes verkopen, en dat deden ze ook in Leuven. Postpunk die de naam waardig is, met zoals gewoonlijk twee keer een uitstapje naar The Beatles (Tomorrow Never Knows en een stukje uit Eleanor Rigby, want tja… waar komen al die eenzame mensen toch vandaan?).
Chameleons Vox toonde in Leuven waar postpunk voor stond. Gitaren waar je op kan zweven, maar tegelijkertijd bikkelhard en spinnijdig klinken en met teksten over gevoelens waar al meerdere mensen een touw als oplossing voor hebben bedacht. Intens subliem. Eat this Editors!
Tekst: Didier Becu – Foto’s (c) Ann Cnockaert
