Fotografie: Hannelore Dieleman
Brian Lopez (Tucson, Arizona) mocht het Rivierenhof opwarmen en bracht enkele nummers solo met zijn Spaanse gitaar. In Amerika is het Vaderdag, dus droeg hij ook een nummer op aan zijn halve stamboom. Hij verraste met een laid back zuiderse versie van The Killing Moon (Echo & The Bunnymen), waarvoor enkele Calexico-leden met John Convertino op drums en ook bas en accordeon hem kwamen versterken. Lopez sloot de set in z’n eentje af onder het geroezemoes van het binnenlopende publiek.
Ondertussen liep de openlucht arena helemaal vol voor Calexico die naar aanleiding van de reïssue van Feast Of Wire (20 jaar jong) een aantal optredens in Nederland, Duitsland en dus Antwerpen doen. In het najaar keren ze terug naar Europa, maar tot nu toe is er geen Belgische datum gekend voor oktober. Volgt misschien nog?
Joey Burns had er vanaf het eerste nummer, Sunken Waltz, zin in en trok het publiek meteen mee in het concert. En kijk eens, opener Brian Lopez mocht als zesde bandlid van Calexico de avond op het podium verderzetten.
In Quattro kwamen de trompetten van Jacob Valenzuela en Martin Wenk op het voorplan in een vraag en antwoord spel met de gitaren. In Black Heart kwam de pedal steel de show stelen en de sfeer bepalen, beantwoord door het publiek met een hartelijk warm applaus.
Feast of Wire was voor Calexico een opborrelende inspiratiebron, de ideeën bleven komen, de band had tijd in de studio voor de (analoge) opnames. Primeur, ook de opname van de volgende plaat van Calexico zou wel eens een terugkeer naar de warmte van analoog kunnen inhouden.
Het was ondertussen duidelijk dat de band Feast Of Wire integraal en in de oorspronkelijke volgorde bracht, met inbegrip van de instrumentale stukken, zoals Pepita. “We love soundtracks” wist frontman Joey Burns te vertellen. Weinig bands kunnen zo de sfeer van hun streek in muziek vertalen dan dit Calexico uit Tucson, het zuiden van Arizona waar je de grens met Mexico al kan ruiken.
Zonder in clichés te vervallen evenwel. In Not Even Stevie Nicks werd een ode aan alle vrouwen gebracht en een ruime quote uit Love Will Tear Us Apart verweven. Je moet het maar doen, americana met new wave mixen in het zuidwesten van de Verenigde Staten! Het aandachtig publiek kreeg kippenvel van het muisstille einde. Meer van dat in het intieme hoogtepunt Woven Birds. “Soms ken je de betekenis van een nummer nog niet wanneer je het schrijft.” Een vriend van Joey Burns linkte deze song aan 9/11.
Tijdens Guerro Canelo bleek dat heel wat mensen in het publiek voor de latino muziek van de band kwamen, heel wat heupen gingen aan het wiegen onder de eerste regendruppels van de hittegolf. De trompetpartij in Love cover Alone Again Or werd op applaus onthaald als een gitaarsolo tijdens een metalconcert. De sfeer van het zomerse openluchttheater past deze band als een Mexicaans landschap, als gegoten dus.
Ondertussen was de gevierde plaat Feast Of Wire erdoor gedraaid en in de finale van de set werd de nieuwe klassieker Harnass The Wind (uit El Mirador van 2022) geflankeerd door meer dansbare nummers en meer publieksrespons: Cumbia Del Polvo en Folers y Tamales. En op dat elan ging de band in de bissen nog twee nummers (o.a. Inspiracion) door. Nog even wou Joey Burns een speld horen vallen tijdens Fortune Teller: gelukt! De band sloot af met een tweedelige versie van Crystal Frontier, ingetogen begonnen en feestelijk eindigend!
Weinig bands slagen erin om Mexicaanse en Latijnse (dansbare) invloeden te verenigen met americana en folk- en een injectie aan indie. Calexico deed de job met verve, al mochten ze van het publiek gerust ook twee uur een dansfeestje gebouwd hebben. Volgende keer misschien?
Brian Lopez | Facebook | Instagram
Calexico | Website | Facebook | Instagram
