“We waarderen jullie energie, hoe meer jullie geven, zoveel meer geven wij er terug. Blijf livemuziek steunen vooraleer de robots het overnemen”. Wijze woorden van James Brandon Lewis. De tenorsaxofonist sprak diens publiek pas toe nadat hij dat samen met het Red Lily Quintet compleet murw had gespeeld en liefdevol had verpletterd, passioneel meegezogen in een immens intense trip vol soul en intensiteit.
Lewis’ koperen kracht en pracht schalde anderhalf uur lang gul door de Mechelse Stadsschouwburg. We werden getrakteerd op het integrale For Mahalia, With Love (2023), het jongste album waarmee Lewis en het Red Lily Quintet eer betonen aan gospelicoon en burgerrechtenactiviste Mahalia Jackson. Een machtig muzikaal portret, dat live ronduit fenomenaal klonk, nog meer dan op het prachtige album zelf. Wat een sound perste Lewis uit zijn tenorsax, wat een gouden klanken!
Lewis’ machtige tenorsax werd vergezeld door de niet minder fenomenale klanken die Kirk Knuffke uit diens kornet haalde, de subtiele cellopartijen van Tomeka Reid, de zuinig pompende en ook performante contrabas van Silvia Bolognesi en het aan perfectie grenzende percussiewerk van Lily Finnegan – losjes én strak – samen het Red Lily Quintet.
Meesterlijke magie was ons deel op de tweede dag van het Brand!-festival …
Lewis kreeg gospel met de paplepel ingegoten zeg maar. De muziek van Mahalia Jackson kreeg de muzikant als kind dagelijks te horen. Ooit moest Lewis hier dus wel eens mee aan de slag. Dat deed hij met For Mahalia, With Love, waarbij de melomaan verwarmd en gezegend wordt door een veelheid aan spirituele intensiteit en een hoorbare passie voor de muziek, zo bleek ook die woensdagavond in Mechelen, waar de muzikale lijnen tussen gospel, soul en jazz naadloos ineen smolten, het publiek menig krop in de keel bezorgende. Het was voluit genieten. Met volle teugen.
Sparrow klonk meanderend en meeslepend, een treurmars haast. Dramatische strijkers, de prachtige koperen klanken van Lewis en Knuffke die elkaar afwisselden en versterkten, voorzichtige percussie en een ei zo na ingetogen groove waren ons deel. Machtig. En wat een absoluut kunstwerk bleek Swing Low, met de tenorsax van Lewis die inzette, op gegeven moment als eenzame trawant toch als een heel orkest klinkend, later vervoegd door het kwintet. Met spannende percussiepartijen, een prompte contrabas, een dreigende cello, alsook de kornet van Knuffke en de tenorsax van Lewis die feestelijk duelleerden en ook afzonderlijk excelleerden.
Of hoe het concert meteen meesterlijk en magisch begon. Maar dat bleek ook een constante doorheen de hele set. Machtig hoe Lewis diens tenorsax deed croonen, dan weer deed zingen en swingen. De een-tweetjes tussen Lewis en Knuffke waren een feest voor oog en oor. Hoe Lewis een melodie inzette, dan plots met een andere aan de slag leek te gaan, om het thema dan weer te doen terugkeren, gespeeld door diens eigen tenorsax of met Knuffke’s kornet op lead. Mogen we ook even een groot open doekje voor percussioniste Lily Finnegan? Behoorlijk indruktwekkend wat deze jonge dame vanachter dat drumstel teweeg brengt.
Ook ongeloofelijk hoe hard je die stem van Mahalia Jackson zou verwachten in Go Down Moses, Deep River of Precious Lord, maar die imposante klok van een stem toch niét miste omdat Lewis en diens kwintet dat fenomenaal opvingen. Tenzij we ons vergissen, kwam het hele album aan bod in de set. We menen zeker toch ook Wade To The Water gehoord te hebben.
Tijdens het concert van James Brandon Lewis & Red Lily Quintet kwam je oren te kort. Zovele wendingen en prachtige klanken, en dan hebben we het niet alleen over die majestueuze koperen pracht die Lewis ons toe blies. Ook die krachtige kornet van Knuffke en het hele kwintet droegen bij aan die imposante intense sound en vibe die dit concert typeerden.
Een anderhalf uur dat veel te snel voorbij was. Geen bisronde, wel oprechte dank, een retour om nog eens dank uit te spreken, het publiek achterlatend met een bijzonder voldaan gevoel.
JAMES BRANDON LEWIS – facebook • instagram
