“Bongzwaar, nous sommes Bohren Und Der Club Of Gore, et euh…, c’est tout.” De eerste woorden van Christoph Closer die we hoorden. En het waren niet de enige. Sommigen dachten: “Is hij dronken, is hij stoned?” Nee, de saxofonist en vibrafonist van de band spreekt geen Frans, en enkel wat Engels met een afrokapsel (met véél haar op dus).
Hun laatste schepping Patchoulie Blue werd op 9 november voorgesteld in Le Grand Salon, het museumzaaltje van de Botanique. Deze plek, die op zich al een brok magie is, was op het randje van pikkedonker en in een blauwe waas gehuld. Het donkerblauwe licht met een lichte mistlaag maakte het onmogelijk om mooie foto’s te trekken, laat staan de drie bandleden goed te zien. Enkel het basdrumvel was goed zichtbaar met het mooie Bohrenlogo er op.
We kregen een heel integere set te horen waarin de volledige Patchoulie Blue plaat werd verwerkt, aangevuld met wat vroeger werk. Christoph wisselde vibrafoon af met saxofoon. Morten Gass speelde tegelijk op keyboards, gitaar en drum. Robin Rodenberg liet af en toe een beetje percussie horen maar was vooral een meester op zijn contrabas die heel de zaal beroerde. Dat samenspel tussen zware, trage bas, ongelooflijk sexy saxofoonspel en een heel subtiel drumlijntje bracht de aanwezigen echt naar een andere dimensie. Ambient jazz op zijn best. Iemand zei ons ooit dat iedereen rap kan spelen, maar dat correct, traag spelen enkel weggelegd is voor de meesters en de goden. We stonden die avond op een concert van David Gilmour en konden toen enkel ja knikken. Bohren Und Der Club Of Gore kan dit ook. De kleine pauzes waarin Christoph wisselt tussen slagwerk en sax benadrukken alleen maar hoe goed dit live gebracht wordt.
Hilarisch waren zijn ‘bindteksten’ die er eigenlijk geen waren. “We Love Bikini’s”, over de track Verwirrung Am Strand, die voor de gelegenheid de naam Confusion at the Beach kreeg. “It’s dark in here”, het was ons nog niet opgevallen want we zagen niet veel. “It starts with Flamenco but it gets depressive”, nee het was geen schlagermuziek waar we op afkwamen. Toen Morten en Robin halverwege de set, na het beëindigen van een nummer, vlug even van het podium verdwenen, vertelde Christoph ons dat ze pipi gaan doen waren en dat hij hoopte dat ze weg terug zouden vinden. Hij maakte van de gelegenheid gebruikt zijn bandleden aan te kondigen met “On my side the bassplayer, behind me the keyboardplayer”. Twee lege plaatsen. Een jonge vrouw riep “I love you”, Christoph pareerde met “You’re too young”.
“We are not Coldplay”, was ook een rake. Het stadion “lalala”-sfeertje was ver te zoeken. De Patchoulie Blue lp staat vol moody parels die vragen om gedimd licht en een rokerige plek. Het enige wat we niet binnen handbereik hadden, was een zetel en een lekkere whisky. Maar de nummers die we te horen kregen en vooral de manier waarop, maakten alles overbodig. Dit was een mindtrip.
De laatste nummers werden aangekondigd met: “Geen applaus aub, dan kunnen we nog twee nummers spelen, als jullie te lang applaudisseren moeten we stoppen”.
Met Maximum Black kregen we een van hun beste nummers als uitsmijter. Midnight Walker deed de lichten helemaal doven en we konden met een ambient hoofd de Brusselse nacht in.
Bohren Meine Welt ist Schon!
