Onze verwachtingen waren hooggespannen voor het optreden van Black Mountain in de Botanique, zaterdag 26 oktober 2019. Alom geroemd om hun bijzonder sterke liveshows moést de doortocht van deze Canadese formatie wel een absoluut feest worden. Met toch wat twijfels naar aanleiding van Destroyer, hun jongste album dat we met gemengde gevoelens ontvingen, bleek al snel dat die fameuze live-reputatie een understatement van formaat was. Wat een concert zeg!
Het Gentse Blackup toonde zich bijzonder opgetogen om met Black Mountain mee op tour te mogen en dankte de band daar uitdrukkelijk voor. Blackup startte de set met een rotvaart en na nog geen vijf minuten had de band er al drie of vier nummers doorgejaagd in beste Ramones-traditie. Maar daarna was er tijd voor de wat meer complexe, soms slepende nummers die ons nog het beste konden bekoren. Toen de cymbaalstaander van drummer Xavier maar bleef omvallen, bood die op een gegeven moment iemand een niet nader genoemd bedrag om die te komen vasthouden tijdens de rest van de act. Er werd geen kandidaat gevonden, maar het hield de band niet tegen om verder te knallen met hun potige punkrock, die ons soms wat aan het onvolprezen Hüsker Dü deed denken, met en zonder omvallend materiaal.
Black Mountain dan. Al bij de eerste noten van High Rise werden we compleet omvergeblazen om tot aan de slotakkoorden van het magische Mothers of the Sun en Don’t Run Our Hearts Around meegezogen te worden in een fabuleuze, psychedelische, groovy powertrip. Lees gerust verder, maar dat het zo’n concert om in te lijsten werd, zaterdagavond in de Orangerie, dat verklappen we je nu al.
Een vervormd stemmetje, die heerlijke Moog die aangeblazen werd, gretig gitaarwerk, vette, volle drums en basriffs, … Met High Rise had Black Mountain hun hoogmis ingezet. Heel even viel er een stilte, iemand in het publiek riep: “Glad you’re back, baby!” De bandleden glimlachten even om zich verder te kwijten van hun missie: een ongelooflijk vette, alles verpulverende geluidsmuur optrekken, die toch voldoende ruimte gaf voor de nodige finesse en het publiek meenemen op een onweerstaanbare powertrip. Of beter nog: de concertgangers in trance brengen.
De nummers van het jongste album Destroyer, zoals de set-opener, het daarop volgende Future Shade, zeker ook Boogie Lover , een omnipotent Licensed To Drive en een fenomenaal Horns Arising klonken in hun live-jasjes zoveel sterker en voller en behoorden zelfs tot de hoogtepunten in de set. Maar, toegegeven, het grootste genot was er bij de ‘oudjes’ zoals Florian Saucer Attack, Old Fangs en een ronduit meesterlijk Pink Floyd-esque Space To Bakersfield waarbij heel even wat gas werd teruggenomen. Meesterlijk? Nee, laten we daar toch subliem van maken!
Aan het begin van de set dreigden de vocalen van Stephen McBean en Rachel Fannan wat te verdrinken in die alles verschroeiende wall of sound van de band, maar dat beterde gelukkig snel, en toen Fannan haar prachtige stemgeluid ten volle mocht tonen in songs zoals Tyrants, Florian Saucer Attack was het volop genieten geblazen. Dus ook in de majestueuze finale die Mothers of the Sun heette. Want natuurlijk zat deze iconische epic in de set zaterdagavond. Of wat had je gedacht? En wàt een versie zeg!
Een mens kwam eigenlijk oren tekort op dit concert. Hoe zalig klonk toch die Moog, hoe machtig die drums, en hoe ongelooflijk lekker dat gitaarwerk van McBean? En dat het absoluut geen straf is om naar de zang van Rachel Fannan te luisteren!
The Pipers at the Gates of Dawn (Pink Floyd) bezwangerd door Kraftwerk, Black Sabbath en een gigantische overdosis psychedelica? Goh, zo kunnen we nog wel even verdergaan met pogingen om de live-beleving van een Black Mountain-concert te omschrijven. Aan superlatieven sowieso géén gebrek.
Laat het ons erop houden dat Black Mountain ons meenam op een fabelachtige, onweerstaanbare, machtige, psychedelische, groovy trip. Een concert om in te kaderen, want wat een absolute live-sensatie is deze band. Amen.
