Bent Van Looy, die had ik nog nooit gezien. Hoog tijd dus om eens te checken waarom zijn meest recente album Pyjama Days zo goed onthaald werd. Een beslissing die net op tijd kwam, want in CC Het Bolwerk te Vilvoorde speelde Van Looy zijn laatste show van de tour.
Het publiek werd in Vilvoorde eerst aardig opgewarmd door Clean Pete, een Nederlands duo dat best indruk maakte. Gezellige, Nederlandstalige popmuziek van twee zusjes uit Nederland, he een fijne opener van de avond.
Bent Van Looy opende met I Will Show You, een nummer uit Round The Bend uit 2013. Van Looy begon solo, maar na het invallen van zijn band (die o.a. bestond uit Das Pop-leden en David Poltrock van Hooverphonic) evolueerde de opener naar een lekker feelgoodnummer. Hij ging verder met hitje High and Dry, Flowers And Balloons en Friendly With The Fleas en zette zo de toon voor wat een leuke Britpopavond leek te gaan worden. Leek, want de set zakte nadien in. 1000 Deaths en Shadow of a Man passeerden, maar ze hadden het moeilijk om de aandacht van het publiek te behouden, dat langzaam indommelde. Gelukkig haalde Van Looy dan 30 Days Without Sun boven, dat helemaal ontspoorde. De zaal werd wakker, ik haalde opgelucht adem.
Echter niet voor lang, want na een solonummer was de band weer in het zelfde bedje ziek. Wind Is Blowing, Words (dat gaat over een verloren notitieboekje, wist Bent te vertellen), Downtown Train zijn allemaal leuke nummers, maar het werd wat eentonig. Niet dat de band slecht speelde, integendeel, er werd heel strak gespeeld, maar soms durfde mijn aandacht wel eens te verslappen. De nummers leken zelfs wat op elkaar. Ook Shoulders, Pyjama Days en Sink or Swim waren leuk en aardig, maar je bij het nekvel grijpen? Neen, dat was er niet bij.
Groot was het contrast met afsluiter My Escape, die wél de zaal overtuigde. Het nummer werd lang uitgesponnen en bouwde op naar een orgastische climax. Dat wilden we, Bent! Een daverend applaus volgde, en dus werd er uiteraard gebist. Little Star was mooi en er werd aandachtig beluisterd, idem dito voor een solonummer waarvan de naam me even ontglipt. Als allerlaatste speelde Bent Van Looy (en band) Why I’m Leaving, en dat werd na 30 Days Without Sun en My Escape een derde hoogtepunt.
Van Looy liet heel het publiek meezingen, minutenlang, en het resultaat was een groot kippenvelmoment. Er werd opgebouwd naar een climax en in stijl afgesloten.
De avond was bij momenten eentonig, maar dat werd bijna (niet helemaal) goedgemaakt door de twee hoogtepunten aan het eind. De staande ovatie die een deel van het publiek gaf, vond ik wat overdreven, ik was het uur vóór My Escape nog niet vergeten. Maar goed, het einde was spetterend, en dus kon ik met een goed gevoel naar huis.
QUINTEN JACOBS
