Axelle Red is helemaal terug. Goed vijf jaar na het sterke Rouge Ardent, twee jaar na het tussendoortje Songs (Acoustic), heeft de zangeres met Exil een prima nieuwe plaat op zak, waarop de gekende soulinvloeden vermengd worden met wat meer pop en rock. Zaterdag 2 juni 2018 kon een tjokvolle AB uitvoerig kennismaken met die nieuwe plaat, want zo goed als alle nieuwe liedjes zaten in de set. Enkele van de hits kwamen ook wel aan bod, en ja we hebben ook meegezongen met Sensualité, en zot meegedanst op Le Monde Tourne Mal maar zaterdagavond ging het vooral om die nieuwe plaat, die overduidelijk goed ontvangen werd.
Axelle Red werd op handen gedragen zaterdag en de chanteuse genoot daar zelf overduidelijk met volle teugen van. Als beloning zette ze samen met haar band een behoorlijk swingende show neer, met hier een daar een rustpuntje. Het geluid zat goed van bij de eerste noten van een geweldig Excusez-Moi. Behalve groovy meteen ook een ideale showcase van de nog steeds erg mooie stem van de Hasseltse met een nog uitstekend bereik. Wat een aparte en mooie stem heeft Red nog steeds; krachtig, soms hees en teder. Bij de nieuwe liedjes uitte zich dat in Signe Ton Nom en ook het bloedmooie en prachtig gezongen pakkende Un Ami, ook een van de nieuwe liedjes. Kippenvel. Amai. Heel erg blij ook dat Rouge Ardent, de titelsong uit het vorige album, ook in de set zat, nog zo’n juweeltje.
Maar zoals gemeld, er werd ook flink geswingd zaterdag. Want blijf maar eens onbeweeglijk bij de withete soul en funk van Je Me Fâche waarin de zangeres zo overtuigend zong dat je haast dacht dat ze écht kwaad was, of de al even verrukkelijk groove die Blanche Neige drijft. Met een zalige orgeltje, een fijne gitaarsolo en dan die hese stem van Axelle. Het onvermijdelijke Sensualité hoort natuurlijk ook bij de nummers die de AB aan het dansen kregen, en meezingen. Blijft ook gewoon een erg goed nummer. En dus ook het absoluut onweerstaanbare überfunky Le Monde Tourne Mal. Hallelujah! De jongste single, de ongelooflijke oorworm die Who’s Gonna Help You is, werd gespaard als allerlaatste nummer van de avond. Kwestie van iedereen met een ongelooflijk goed gevoel en nog na tintelende dansbeentjes naar huis te sturen, Axelle? Al iemand opgevallen dat deze Who’s Gonna Help You een ‘broertje’ kan zijn van KT Tunstalls Black Horse and the Cherry Tree of zoeken we het nu wat ver?
Soms maakt de zangeres zich al es kwaad, kwaad op de wereld of op een situatie. Dat leidt dan tot nummers zoals Le Grand Depart en vooral het pakkende en beklijvende Sold To The Man in Gold. Maar niet altijd. Aangekondigd als “het meest onschuldige liedje dat ik ooit heb geschreven” kregen we het wonderlijk simpele maar o zo mooie Papillion. Axelles dochters kwamen ook een paar keer aan bod.
Natuurlijk met Si Tu Savais, dat ze schreef bij de geboorte van haar eerste kindje. Maar uit de nieuwe plaat kwam This Girl is Gonna Kill You. “Want mijn meisjes kunnen me soms horendol maken” grapte Red. Waarbij de zangeres vertelde dat Dave Stewart, met wie ze samenwerkte op de nieuwe plaat, dat meteen volledig begreep. Soit, er kwam een leuk, lekker weg rockend nummer uit voort. Bedankt, Dave en Axelle!
De nieuwe nummers waren mooi verdeeld over de avond, een eerste lading aan het begin van de set, een paar in het midden met C’est Ainsi werd de finale ingezet en Gigantesquement Belle luidde de bis in dat ook een sterk Rester Femme bevatte, en dus als laatste die oorwurm die iedereen met een goed humeur de zaal uitstuurde. En ook met de talrijke kushandjes die Axelle Red haar publiek toewierp. Maar eerst had ze nog een boodschap voor ons: “We zijn jullie ongelooflijk dankbaar. Zonder jullie ben ik nergens, ben ik niets.” Schoon! Jij ook bedankt, Axelle!
De tour van Axelle Red duurt nog wel eventjes, poog zeker ergens een concertje mee te pikken. Het nieuwe album is uit op het Tracks-label.
