“Wat zitten jullie daar rustig en braaf in de zeteltjes, en toch voel ik zovéél warmte! Over een paar weken zien we elkaar terug, staand en misschien zelfs zonder mondmaskers!”, voorspelde Antoine Wielemans optimistisch de toekomst. “Gelukkig kunnen we één full show doen voor iedereen vanavond in plaats van twee korte sets. Ik ben alleszins heel blij jullie allemaal te zien en jullie mijn eigen muziek te kunnen presenteren”, aldus Wielemans. Maar vooraleer de Girls In Hawaii-muzikant ons zou trakteren op de sublieme live-jasjes van de liedjes op Vattetot, Wielemans solo-debuut, was het podium voor Arnaud Héron.
In het krappe halfuurtje dat Arnaud Héron toegemeten kreeg, wist de Brusselse chansonnier het publiek te overtuigen met zijn kleine mooie, zachte en dromerige liedjes. Héron is gewapend met een warm stemgeluid dat ons spontaan deed denken aan dat van Nicola Sirkis. Wanneer je niet beter wist zou je je dan ook bij een akoestische set van Indochine wanen, zeker tijdens het prachtige J’attends Le Soleil, waarmee Héron fluitend zijn set opende. De gelijkenis met die stem is er – en dat is geen straf wat ons betreft – muzikaal tapt de troubadour toch uit andere vaatjes, met voorbeelden als Nick Drake, Bertrand Belin en Matthieu Bogaerts.
De zaal zat nog maar goed halfvol, maar tijdens het optreden stroomden steeds meer concertgangers toe, waardoor Héron toch voor bijna volgepakte zaal zijn liedjes kon brengen. “Voor diegenen die net binnenkomen: ik ben niét Antoine Wielemans, maar bedankt om hier al zo talrijk te zijn!” aldus Héron. Het werd een aangename kennismaking met de Brusselse chansonnier en diens liedjes, met behalve J’attends Le Soleil ook L’Album Bleu waarin de zanger bezingt hoe hij zich laat inspireren en begeesteren door de muziek waar hij naar luistert, met liedjes over het weer “Ah, je suis Belge, hein!”, een ode aan een café in een minder populaire wijk van Brussel en ook over de liefde natuurlijk. Erg beklijvend was L’Eté Indien, ingeleid als “ik stel de fans teleur: het is niet dàt liedje, nee, het is veel triestiger!”. Niet dat gelijknamige mooie lied van Joe Dassin dus, wel één eigen bijzonder pakkende song over liefde en gemis tijdens de lockdown. Erg sterk!
Na de set van Héron, werden we verzocht om even de zaal te verlaten, de bar was immers open ook. Het leidde tot wat chaos met her en der concertgangers staand in de gangen, want niet genoeg zitjes, en conform de covid-regels mag je enkel wat drinken, gezeten aan een tafeltje in de bar. Al snel mochten we de zaal weer in om naar onze zitplaatsen terug te keren. Op het podium: twee keyboards en een gitaar. Het was bijna zover.
De zaallichten doofden en het onsterfelijke Twin Peaks Theme klonk door de zaal. Wat een sfeerschepping meteen en, zo bleek al snel, de perfecte intro op het traktaat aan intimistische poppareltjes dat zou volgen.
Sel, opener op het album Vattetot, sloot haast naadloos aan op die magische Twin Peaks Theme van Angelo Badalamenti. De prachtige piano-akkoorden en steeds verder aanzwellende keys, dat sfeertje, Wielemans’ fluisteren en zingen, diens mooie stem. Live komt dat alleen nog sterker naar voren. De volgorde van het album zou niet aangehouden worden, of toch niet helemaal. Wielemans’ prachtige ode aan onze hoofdstad volgde. “Bruxelles se lève sous un ciel gris”. Bruxelles dus, subliem en pakkend, met weerom keys en stem in de hoofdrol maar ook met een fijne gitaarsolo van Wielemans.
Poésie klonk uiterst breekbaar in een ronduit uitmuntende uitvoering. Met prachtige keys van zowel Laetitia als Davide, jawel; Wielemans had diens begeleiders ondertussen voorgesteld.
Met het speelse De L’Or werd er wat tempo in de set gebracht. Spacy keys, knappe zuinige beats en gitaarspel en dat mooie stemgeluid van Wielemans. Zo ook bij het verhaal over de lijdensweg in de file naar de Ikea op een zaterdag; Samedikea sloot naadloos aan bij De L’Or. Met verhalende keys, een aanstekelijke ritme, melodie en bleeps en Wielemans zacht ronkende gitaar als kers op de taart.
Wielemans bedankte broer Xavier uitvoerig voor diens vertrouwen, geloof in en steun bij Antoines eerste solo-project: “Daarom draag ik het volgend nummer op aan Xavier. Waar zit je?”. Zaallichten aan, Xavier zwaaide. En een pakkend Ici volgde. Wielemans was nog niet klaar met zijn ‘dedicaties’. Zo droeg hij Fin d’ été op aan Simon Vanrie die de clips voor dat nummer alsook voor De l’Or realiseerde. Het livejasje van Fin d’été klonk ronduit verrukkelijk. Op het album viel het ons niet eerder op maar het heeft qua klank en sfeer wat weg van Nothing Really Ends van dEUS. De sfeerschepping was nog intenser dan bij de studioversie, het trompetspel van Davide baadde in de melancholie.
Wie het album al kende, en dat bleken er verrassend weinig te zijn in het publiek, besefte dat er niet zo veel meer liedjes uit Vattetot in Wielemans mouw zaten. Nog twee te gaan op dat moment. Zou hij nog Girls In Hawaii-nummers brengen? Wielemans had een beter idee: “Dit nummer van Nino Ferrer is misschien minder bekend, maar ik speel het graag voor jullie”. En een erg fijne interpretatie van La Rua Madureira werd ingezet. Met Antoine gezeten op de rand van het podium, prachtig zingend, opnieuw Davide die melancholie uit diens trompet perste, om later de keys als orgel te doen klinken met fijne zachtige gitaarlijntjes van Wielemans. De tristesse spatte er vanaf. Zagen we hier en daar iemand een traantje wegpinken?
En toen was het tijd voor een klein dance hall-momentje. Of hoe keyboardisten Davide en Laetitia Blanche – waarin Wielemans vocalen eerder parlando zijn en de keys regeren – live van nog extra krachtig keyboard-geweld en zelfs harde beats voorzagen. Geweldig hoe de song naar een catharis ging. Een prima sluitstuk van een bijzonder fijne concertavond.
Eén song uit Vattetot hadden we gemist. Wielemans had Chien opgespaard voor de korte bis. “We hebben nog twee liedjes, één er van gaan we doen”, loog Wielemans. “Wat zal het worden het eerste of het tweede?”. Wekt het verbazing dat vooral “beiden” was te horen als antwoord uit het publiek?
Wielemans raadde ons het album Crèvecoeur van Daniel Darc – in 2004 diens comeback, samen gerealiseerd met Frederic Lo – ten stelligste aan. Daaruit brachten Antoine, Laetitia en Davide een erg sterk La Pluie Qui Tombe.
Alvorens de avond te besluiten met een fenomenaal Chien, héél klein en bijna in het complete duister gebracht, dankte Wielemans de technici, de Botanique en natuurlijk het publiek uitvoerig en sprak de hoop uit elkaar spoedig weer te zien. “Na het concert hoop ik jullie te ontmoeten. Dan signeer ik graag cd’s, lp’s of jouw smartphone met Vattetot op spotify”, grapte Wielemans. We hopen dat hij veel albums mocht verkopen en signeren en kijken al uit naar een volgende doortocht met of/en zonder Girls In Hawaii!
Dat we je het album Vattetot warm kunnen aanbevelen, had je ondertussen wel door. Herlees zeker onze review daarover.
Je kunt Antoine Wielemans in België nog zien op de concerten bij Reflektor in Luik (10/02), La Nef De L’Eglise Notre Dame D’Harscamp in Namen (09/03) en in Eden in Charleroi (11/03). Daarna trekt het trio naar de Franse podia.
