Neen, er was geen ontsnappen aan, donderdagavond 25 oktober 2018. Een overvolle Orangerie werd gewillig in een stevige wurggreep gehouden door de onontkoombare primale energie, het alles verzengende gitaargeweld en de sublieme onweerstaanbare sensualiteit die femme fatale Anna Calvi tentoonspreidde.
Calvi wandelde moederziel alleen het podium op terwijl ze het bijzondere donkere bluesy en filmische Rider to the Sea bracht, een gitaar anthem dat goed zou passen op een soundtrack van een Quinten Tarantino-film als je het ons vraagt. Drummer Alex Thomas en multi-instrumentaliste Mally Harpaz vervoegden haar en het was tijd om voor een eerste keer compleet omver geblazen te worden met het sublieme Indies or Paradise. Wat een opbouw. Een fluisterende en hijgende Calvi, dan voluit en krachtig zingend, een wat ingetogen maar krachtige gitaarbegeleiding, een weinig later gevolgd door een alles verschroeiende solo. Het was slechts het begin van nog veel meer muzikale verwennerij.
La Calvi bracht, na een radiostilte van een kleine vijf jaar, met Hunter in augustus een behoorlijk straffe nieuwe plaat uit. De set was dan ook daarrond opgebouwd, hier en daar afgewisseld met nummers uit haar debuutalbum, zoals het eerder geciteerde Rider to the Sea, maar ook sterkhouders zoals I’ll Be Your Man, Desire dat sterk aan Siouxsie and the Banshees deed denken en vooral het machtige Suzanne and I. Een goede combi, zo bleek.
Alle acht de nummers die Calvi uit Hunter bracht bleken absolute pareltjes, zeker de titelsong, net geen tongue-in-cheek pop, waarbij Calvi’s stem laag, dan weer hoog klonk en voorzien van knappe keyboards en uiteraard dat zalige gitaargeluid. Ook heel sterk waren As A Man waarbij de drums van Alex Thomas haast tribaal klonken, en het meesterlijke Don’t Beat the Girl Out of My Boy , een lied als statement over gender-cliché en feminisme, thema’s die ook elders op de nieuwe plaat aan bod komen.
Tijdens Swimming Pool waande je je even in een geheel ander tijdperk, want een prachtige evergreen/ crooner die Burt Bacharach had kunnen schrijven. Zou ook niet misstaan op een soundtrack voor een James Bond-film, trouwens. Wat belangrijker is: het is een Anna Calvi-song en de zangeres haalde hier werkelijk alles uit de kast op vocaal gebied. Wat een ongelooflijk prachtige stem toch!
Alpha was misschien toch bij het strafste dat we donderdag hoorden uit Hunter. Calvi benutte hier opnieuw alle mogelijkheden van haar stem, in deze enorm rijke, donkere song met knap instrumentarium en wat een sfeertje ook. Dit zat geheel in het straatje van de vroegere The Birthday Party en ‘het vervolg’ Nick Cave & The Bad Seeds, maar evengoed Polly Jean Harvey, al durven we stellen dat Calvi toch een stuk beter gitaar speelt én zingt. Sorry, Polly!
Kippenvel tijdens Away waarop je enkel het ingetogen gitaarspel en de zachte haast fluisterende stem van Calvi hoorde. En verder absolute stilte. Niemand in de zaal die het gewaagde ook maar een geluid te maken.
Een laatste geniale gitaaruitbarsting, net geen inferno, werd opgespaard voor Ghost Rider. Of hoe Calvi zich deze Suicide-song op majestueuze wijze eigen maakte, als sluitstuk van de set, elkeen verbaasd en compleet overdonderd, maar voldaan achterlatend.
Doorheen de set van net geen anderhalf uur kwam je oren en bevattingsvermogen tekort bij zoveel muzikale pracht. Rauw en intens, sensueel en seksueel, broeierig en beklemmend, sexy en dreigend. De Britse gitaargodin en zangeres wist ook nu te imponeren met haar krachtige stembereik en het ronduit fenomenale gitaarspel.
Wie naast een kaartje greep voor de show in de Botanique is er goed nieuws: op 20 januari 2018 speelt Calvi in Trix (Antwerpen). Niet twijfelen, doén!
Copyright foto : Anna Calvi.
