Dat de heren van Amenra een open blik hebben op kunst en zich niet louter interesseren voor muziek is voor de kenners geen geheim. In het verleden werkten ze samen met dansers, beeldend kunstenaars, fotografen, videografen en tatoeage artiesten en zelf zijn ze ook niet bang van wat poëzie en een welgemikt stuk performance kunst. Nieuw (voor ons althans) was de combinatie met film. Tijdens Amenra Plays The Mirror speelde de band namelijk live een zelf gecomponeerde muzikale score bij de klassieker van Tarkovsky uit 1975. De voorstelling maakt deel uit van een samenwerking tussen MOOOV filmfestival en Cactus Muziekcentrum vzw en had eigenlijk vorig jaar al moeten plaatsvinden. Eén keer raden waarom dat toen niet gelukt is…
(The) Mirror is een van de belangrijkste werken uit het oeuvre van de Russische kineast Andrei Tarkovsky. De film toont sleutelmomenten uit het leven van een oude, stervende poëet en zou deels autobiografisch zijn. Tarkovsky vertelt het ‘verhaal’ niet op een chronologische of lineaire manier waardoor er van de toeschouwer verwacht wordt dat die zelf de verschillende scenes met mekaar verbindt en de ontbrekende stukken invult. Geen evidente taak die nog net iets moeilijker wordt als je tijdens het bekijken van de film ook nog eens focust op de muziek en de kleine visuele ingrepen die de band pleegt op het podium.
Aan het begin de voorstelling nemen de vijf bandleden, in een compleet verduisterde zaal, plaats op het podium; voor het scherm, in een halve cirkel en met de rug naar het publiek. Geen poeha, geen applaus: opkomen en neerzitten.
Het zijn de delicate aanslagen van Bjorn Lebon op een soort moderne citer die voor het eerst de beelden voorzien van een subtiele soundtrack. Zo subtiel en welgemikt zelfs dat het even duurt voor we door hebben dat dit live muziek is. Sterk!
Timing is alles bij filmmuziek en als die live gespeeld wordt, vergt het een uitstekende voorbereiding en een volgehouden concentratie om beeld en geluid naadloos op elkaar te doen aansluiten. Voor de perfectionisten van Amenra is dat duidelijk geen probleem want iedere keer opnieuw versmelten de twee naadloos met elkaar. De enige keren dat de muziek de overhand neemt is in de explosieve passages wanneer de band voluit gaat en de balans soms wat verloren dreigt te gaan. De emotionele impact is naar goede Amenra traditie evenwel des te groter.
Interessant zijn de passages waarin Colin Van Eeckhout uit het Russisch vertaalde gedichten voorleest en zo de oorspronkelijke voice-over van de oude dichter overschrijft. Een sterke ingreep die Van Eeckhout als onzichtbare acteur inschrijft in de film.
Op het podium staan een klein tafeltje, een stapeltje kasseien, een drukplaat (denken we), een kan met water en een kom. Sleutelvoorwerpen die gelinkt zijn aan scenes uit de film en die even uitgelicht worden of waarop een kleine ingreep wordt uitgevoerd door één van de bandleden. Soms zo subtiel dat je nauwelijks doorhebt dat er iets mee gebeurt. De fysieke voorwerpen onderstrepen het belang van hun filmische tegenhangers en trachten een derde dimensie toe te voegen aan een per definitie twee dimensioneel medium. We zijn er niet helemaal uit of dat gelukt is.
Afsluiten doet Amenra zoals het begonnen is, met subtiel getokkel op de citer dat langzaam wegsterft. De vijf bandleden staan, in een compleet verduisterde zaal, op en verlaten het podium. Geen poeha, geen applaus: opstaan en verdwijnen.
Pas na een second of dertig durft een schuchtere toeschouwer te applaudisseren voor een intussen leeg podium. Met ons vragen velen zich ongetwijfeld af wat ze de afgelopen twee uur precies hebben meegemaakt en gezien. Iets unieks dat nog even zal nazinderen, dat is zeker. Een beetje zoals alles wat Amenra doet in feite. Waarvoor dank!
