Les Nuits Botaniques zijn toch altijd een beetje speciaal en de uitgelezen plaats om pareltjes te ontdekken. We keken dan ook enorm uit naar het optreden van de Amerikaanse singersongwriter Amen Dunes alias Damon McMahon, in het Grand Salon De Concert.
Zijn laatste cd Freedom wordt overal enthousiast onthaald en nu al aanzien als één van de beste indiefolkalbums van het jaar. Hoge verwachtingen dus. Het voorprogramma Lauren Auder hebben we jammer genoeg net gemist. Voor mister McMahon himself, waren we gelukkig wel op tijd!
Het Grand Salon is in elk geval de perfecte omlijsting voor de melancholische en intieme muziek van Amen Dunes. De vier muzikanten wandelen onder spontaan applaus de zaal binnen en installeren zich centraal, omringd door een enthousiast publiek vol adorerende, ongeduldige blikken.
Het is toch altijd een beetje afwachten of een artiest ‘live’ even sterk is dan op plaat. Vanaf de eerste klanken wordt onze angst al snel de kop ingedrukt. Wat we hier te horen krijgen is een ongelofelijke, indrukwekkende vibratostem waarvan onze haren rechtkomen en die tot in het diepste van onze ziel snijdt!
De set wordt rustig ingezet met drie songs uit zijn vorige albums Through Donkey Jaw en Love. Voor de gelegenheid lichtjes gestript en Damon op akoestische gitaar. De afwisselend rode en zachtblauwe belichting versterken de gemoedelijke sfeer die McMahons muziek oproept. De oudere nummers zijn de perfecte opwarmers die de toon zetten voor de rest van de avond. Niettemin snakken we toch naar datgene waarvoor we gekomen zijn: de pareltjes van Freedom. Met Time worden deze dan ook vol overgave ingezet.
De mimiek en lichaamstaal van de zanger benadrukken de kracht van zijn muziek en werken hypnotiserend. Als dan ook nog eens Blue Rose ingezet word met die zachte uptempo melodie, aanstekelijke synths, gitaarrifs en opzwepende tamboerijn, kunnen we niet anders dan ons laten meevoeren met het ritme. Een magisch moment.
Calling Paul The Suffering is één van de mindere nummers op het album wat ons betreft, ook live, iets te repetitief en te weinig pit. Dat is ook merkbaar aan de respons van het publiek. Met titelsong Freedom en Believe duiken we in de privésfeer van de zanger. Freedom wordt opgedragen aan zijn onlangs overleden vriend DJ Still (ex-Dälek) gevolgd door het aangrijpende Believe. Een lied dat hij geschreven heeft voor zijn moeder, bij wie terminale kanker werd vastgesteld. Openhartige, gevoelige nummers waarbij we ons gewillig laten meeslepen in de emotionele rollercoaster van de New Yorker met Ierse roots. Trouwens regelmatig duidelijk hoorbaar in zijn accent dat ons charmeert .
Tijd om te bekomen is er niet, want dan wordt half rappend/ half gesproken, het fantastische Miki Dora ingezet door de singersongwriter. Hét moment waarop ongetwijfeld velen, waaronder wij, zaten te wachten. Het nummer over de outlaw surflegende uit de 60’s voelt als een pschydelische roadtrip. De beklijvende wanhoop in zijn stem en de muzikale opbouw naar een crescendo zijn een absoluut hoogtepunt. Dit bluesy nummer is ideaal om schuifelend bij weg te dromen: “Still enough time to roll around with me…”
Dat blijkt jammer genoeg niet het geval want we zijn zo’n goeie vijftig minuten verder en de zanger bedankt iedereen en de band verlaat de zaal. Het publiek is door het dolle heen en het applaus en gefluit blijft aanhouden. De mannen keren vrij snel terug en we herkennen de donkere intro van Skipping School. Met deze ingetogen, rauwe versie toont Amen Dunes zich meer dan ooit een meesterverteller, een hedendaagse troubadour. We snakken naar meer, maar het viertal houdt het op dit ene bisnummer.
We kunnen onze teleurstelling niet helemaal wegsteken maar op het einde van de dag zijn we vooral dankbaar. Dankbaar dat we mochten deel uitmaken van dit bijzonder geslaagde optreden en een adembenemende belevenis. Wij hopen alvast vurig dat Amen Dunes snel (én langer) terugkeert naar ons Belgenlandje.
