Een compleet uitverkochte Botanique verwelkomde gisteravond twee vrouwen die van wel héél ver moesten komen. Laura Jean uit Australië en headliner Aldous Harding uit buurland Nieuw-Zeeland. Laura veroverde op Sonic City al menig hart en mocht dit in het uitgelezen decor van de Rotonde nog eens vrolijk overdoen. Aldous is ondertussen al vier jaar harten aan het smelten op haar eigenzinnige kamerpopfolkwijze. Het twee jaar oude Party kreeg overal lauwerkransen om de nek gehangen en we mochten ons dus opmaken voor een avondje kwetsbare poëzie met vleugjes gothic en humor. Messcherp en ontroerend en dat met een kersverse plaat onder de arm: Designer.
Laura Jean kwam in een soort sixtiespyjama het podium op en begon meteen uitvoerig te keuvelen als reactie op een enthousiaste ‘woohoo’ . Ze kwam rechtstreeks vanuit Sidney overgevlogen en voelde zich “gejetlagd” en beschouwde het gebrek aan reactie op deze mededeling als een ‘no go’ voor foutjes tijdens de set. Die Aussies toch. Ze mocht maar vijf songs spelen, en het slottrio kwam van haar plaat Devotion. Touchstone / Northerly / Girls On The TV werden anders gebracht dan we op de plaat kunnen horen. Jean verwoordde dit als haar robotversie van de plaat. Feit is dat de songs meer klonken als Air dan als Laura Jean, en dat was jammer. Weg kippenvel, enkel de fraaie arrangementen en warme saxklanken bleven over. Weetje van de dag: Northerly gaat over de warme, noordelijke wind die in Australië naar het zuiden van het land waait. Girls On The TV gaat over haar zus en Touchstone is fictie want het gaat uitstekend in haar relatie. Gemiste kans voor de Australische om een vers publiek aan te boren.
Aldous Harding heet officieel gewoon Hannah Harding, en ze kwam voor haar minimalistische sound met een heus orkest aanzetten. Een drummer, gitarist, bassist en toetseniste zorgden voor de omkadering deze avond. Wie Aldous Harding nog nooit aan het werk zag, zal meteen erg verbaasd in de ogen gewreven hebben. De frêle Nieuw-Zeelandse toont in opener Designer immers meteen dat een rol in Twin Peaks niet zou hebben misstaan, ware het niet dat dit technisch onmogelijk is want ze is exact even oud als de mythische serie. Tijdens het naar Charlotte Gainsbourg geurende Zoo Eyes trekt ze de schuif gekke bekken en een vreemdsoortige mengeling aan demonisch glimlachen en spastisch wegdraaien met de ogen verder open. Het optreden is logischerwijze volledig opgetrokken uit de designerklei en de akoestische gitaar, synths en het typische stemtimbre van La Harding dragen de nieuwe plaat volledig.
Het is vooral die stem (de verwijzing naar Polly Harvey is meteen een feit) die ervoor zorgt dat we een naald konden horen vallen, hoewel er geen ‘naaister at work’ was die haar speldendoosje verloren had. Er was echter wel een ‘master at work’. Het erg zomers poppy The Barrel leidde de aandacht even af, maar Damn en Weight Of The Planets zetten verder de toon. Een tengere vrouw met een niet-alledaags gevoel voor humor, en een akelig talent om geweldige songs te schrijven, heeft niet meer nodig om een Rotonde in een soort van hypnose te wiegen. Vreemd genoeg lijkt haar band daar ook last van te hebben want bewegen en glimlachen is blijkbaar verboden. Koppel hier het zenuwachtig gefriemel van Aldous aan haar microstatief, een heel optreden lang, aan vast, en we zitten continu met een “niets is wat het lijkt”-gevoel. Twin Peaks dus. Aangezien er nooit tempo in de set gezeten heeft kunnen deze randfactoren het er niet uithalen. En bizar genoeg werkt dit op geen enkel moment storend.
Hannah zei bij de start van Damn dat ze niet gek is. Gek genoeg kwam ze hierdoor alleen maar verwarder over, wat wellicht ook weer “part of the deal” was. Tijdens Pilot mocht de knappe toetseniste rusten en nam de frontvrouw zelf het heft in handen. Een dubbele bisreeks maakte dat Harding uiteindelijk afklokte na 75 minuten verstilde pracht. Tot de essentie herleidde muziek is zelden langer dan een half uur pakkend, laat staan boeiend. Aldus Harding slaagde er moeiteloos in vijf kwartier lang de adem te doen stokken, en dat lang niet alleen op de eerste rij. Wie een ticket heeft voor Best Kept Secret weet meteen welk optreden met stip mag worden genoteerd.
Foto’s: (c) Hans Vermeulen
