Ik kreeg een introductie tot de muziek van Agent Side Grinder in maart 2013. Ze traden toen op in Rockerill te Charleroi samen met o.a Organic (zie eerdere reviews) en The breath of life. Voor mij was het liefde “op het eerste gehoor”. Deze band behoorde onmiddellijk tot mijn persoonlijke top 5 en nog diezelfde avond kocht ik hun in 2012 verschenen album “Hardware” en niet lang daarna ook de live plaat “Industrial Beauty” uit 2010. Beide albums vond ik fantastisch!
Na een gemist optreden tijdens het Grauzone festival te Amsterdam eerder dit jaar waren de verwachtingen dan ook uitermate gespannen voor het optreden dat deze Zweedse electronic, post punk en industrial band had gepland op World Goth Day (22/04) in “Madame Moustache” te Brussel. Ondanks dat de band zijn best deed werden de verwachtingen voor mij persoonlijk echter helaas niet helemaal voor de volle 100% ingelost…
Agent Side Grinder bestaat sinds 2005. Deze 5-koppige band bestaat uit zanger Kristoffer Grip, Bassist Thobias Eidevald, Johan Lange en Henrik Sunbring op de synth en Ade Edmondson-look-a-like Peter Fristedt op modulaire synth en band loops. Ze waren in al die jaren verantwoordelijk voor verschillende albums, EP’s en singles, en kregen daarvoor met regelmaat van de klok behoorlijk goede recensies in de pers. En terecht. Samenwerkingen met Henric de la Cour en onze eigen Dirk Ivens (The Klinik) staan eveneens op hun palmares.
Hun stijl werd vaak vergeleken met een mix van Depeche Mode, Kraftwerk, Fad Gadget en (vooral dankzij de puike basklanken) Joy Division en New Order. Pareltjes als “Look within”, “Mag 7”, “Stranger stranger” en vooral “Rip me” zijn daarvan getuigen. Bevestigingen onder de vorm van “Album of the month” in Vice Magazine en het Manifest Award (de Zweedse Indie Grammy) in 2013 waren dan ook zeer terecht. Hiervoor waren vooral de hypnotiserende bas, de repetitieve synth-klanken en de bariton stem van Grip verantwoordelijk.
Op 27 maart van dit jaar kwam ASG’s nieuwe CD uit onder de titel “Alkimia” in een samenwerking met Progress Productions. Ook hiervan zijn goede recensies terug te vinden in de media, maar dit album vertoont voor mij persoonlijk echter een stijlbreuk: het is té mainstream en té pop-geöriënteerd, mist een beetje de donkere sfeer, en is dus niet wat ik verwacht had van deze band.
Dat zelfde gevoel had ik ook bij het optreden in Brussel: het was niet slecht maar ook helaas niet helemaal wat ik had gehoopt en verwacht. Nog steeds was de basgitaar prominent hypnotiserend aanwezig en liet deze denken aan de baslijnen van Joy Division’s Peter Hook. En ook de analoge synthklanken waren van de partij. Maar dezelfde sfeer als tijdens het optreden in Charleroi in 2013 of deze die ik ervaar op eerdere albums was deze keer helaas toch een beetje zoek. Vroegere nummers zoals o.a “Look within” en “Wolf hour” konden het publiek nog steeds heel erg bekoren, maar tijdens momenten dat nieuwere nummers uit Alkimia aan bod kwamen was het publiek toch hoorbaar minder enthousiast. Een beleefd applaus en een stimulerend kreetje was vanuit een half gevulde zaal in Madame Moustache nog steeds hoorbaar, maar ik had toch niet de indruk dat het gros van de toeschouwers helemaal wild was van de nieuwere nummers. Zelfs tijdens “This is us”, de topper uit het nieuwe album, bleef het enthousiasme eerder beperkt. Het bleek voor de opgedaagde iets té poppy voor een band die zijn aanhang had verdiend door eerder cold wave en electro nummers te brengen.
Wat ik ook een beetje miste was een echte constante in dit optreden. Ik had het voortdurende gevoel van climax/anticlimax tijdens de show. Sommige nummers werden uitstekend gebracht en waren erg opzwepend. De muziek nodigde op die momenten dan ook uit om te dansen en de bariton stem van Grip was erg bezwerend. Net wanneer het publiek op temperatuur leek te komen besliste de band echter om voorlopig even te breken met die stijl en ging het over op een nummer dat niet helemaal in dezelfde lijn paste. Het resultaat bleef dan ook niet uit en het publiek viel weer stil. De gezonde spanning die net was opgebouwd viel opnieuw weg. Zonde…
De muzikanten deden nochtans hun best. Zoals eerder gezegd hoorden we een puike bas en geweldige analoge synth-klanken. En ook Kristoffer Grip leek met zijn kenmerkende en stuiptrekkende en Ian Curtis-achtige moves op te gaan in de muziek. Maar toch had ik naar mijn gevoel de indruk dat hij deze keer niet helemaal voluit scheen te gaan zoals vroeger, maar veeleer (en dat is enkel mijn persoonlijke mening!) een verplicht nummertje te brengen. Ik weet niet of hij er echt zin in had vanavond. En dat gevoel werd alleen maar versterkt door het feit dat hij als de noordenwind verdween zodra het concert gedaan was. Het is misschien maar een pose of houding die hij zich tracht aan te meten, maar het komt niet echt sympathiek en respectvol over naar het aanwezige publiek. Ook het feit dat hij tijdens een bepaald nummer even volledig van het podium richting kleedkamer verdwijnt komt een beetje raar over, maar ik vermoed dat we daar niet meer achter moeten zoeken… In elk geval leek Grip me deze keer veel meer afstandelijk dan bij eerdere optredens die ik zag. En ook de bindteksten kwamen deze keer eerder geforceerd over: beweren dat een eerder flauw nummer de theme tune was voor de nieuwe Bond film bracht weinigen aan het lachen. En té opvallend verwijzen naar de merchandising is nooit een goed idee.
Het feit dat de PA bovendien een zeer slechte afregeling had gedaan (het geluid was werkelijk slecht!), er een erg korte set was van ASG (hoop en al 50 minuten) en er slechts 1 bisnummer (gelukkig het uitstekende “Die to Live”) werd gespeeld zorgden ervoor dat ik voor een groot deel op mijn honger ben blijven zitten. Spijtig, ik had nochtans erg veel verwacht van dit optreden… Het niveau van een vorig optreden was erg hoog waardoor de verwachtingen bij mij deze keer misschien te hoog gespannen waren.
MT – Luminous Dash
I was introduced to Agent Side Grinder’s music in March 2013. They were performing in Rockerill (Charleroi, Belgium) together with Organic (see previous review) and The Breath of Life . For me it was love ” at first hearing .” This band instantly belonged to my personal top 5 and that same evening I bought their 2012 album ” Hardware” followed by their live album ” Industrial Beauty” from 2010 . I thought both albums were fantastic!
They unfortunately canceled their performance at the Grauzone festival in Amsterdam earlier this year, so I was expectantly looking forward to see this Swedish electronic, post- punk and industrial band at a gig on World Goth Day (22/04) at “Madame Moustache” in Brussels. However, although the band did its best, my expectations were unfortunately not fulfilled for 100%…
Agent Side Grinder has found its existence in 2005. This five-piece band consists of singer Kristoffer Grip, bassist Thobias Eidevald, Johan Lange and Henrik Sunbring on synth and “Ade Edmondson look-a-like” Peter Fristedt on modular synth and tape loops. In all these years they released several albums, EPs and singles which resulted in excellent reviews in the music press. And rightly so! Collaborations with Henric de la Cour and our own Dirk Ivens (The Klinik) are also on their list.
Agent Side Grinder’s musical style is often compared to a mix of Depeche Mode, Kraftwerk, Fad Gadget and (especially due to the excellent bass playing) Joy Division and New Order. Gems like „Look Within”, “Mag 7”, “Stranger Stranger” and especially the brilliant “Rip Me” gave this band a reasonable fan base. International confirmations such as “Album of the month” in Vice Magazine and the Manifest Award (the Swedish Indie Grammy) in 2013 were therefore rightly. Responsible for these excellent critics and shows was a hypnotising bass, repetitive synth sounds and the great baritone voice of Grip.
On March the 27th of this year came ASG’s new CD entitled „Alkimia”, in a collaboration with Progress Productions. Although there are some good reviews found for it in the media, to me this album is a bit of a “style break”. I personally think this album is too mainstream and too pop-oriented. It lacks a bit of the dark atmosphere which was given by ASG in earlier CD’s, and this is not what I expect from a band like this. And during these past days it seems that I’m not alone in this opinion.
The musicians, however, did their very best at the performance in Brussels. As stated earlier, we once again heard a very fine bass guitar and some of the most amazing analog synth sounds. Kristoffer Grip appeared with its distinctive and convulsing Ian Curtis-like dancing moves. Nevertheless during the entire performance I had the impression Kristoffer wasn’t going for it like he used to do in earlier gigs. To my humble opinion it looked like he was just doing his act… nothing more and there were no extra’s to be expected. Grip’s body was present, but quite regularly he gave me the feeling his mind wasn’t. Therefore I do not know if he really enjoyed himself tonight and this feeling seemed to spreading in the audience. That feeling was even more intensified by the fact that Kristoffer literally jumped of the stage as soon as the concert was over. He didn’t even look to his audience and went straight to the dressing room like he had an urgent problem to take care of.
I could be wrong, and this all may be just a pose of this band’s singer, but it does not look sympathetic, thankful or respectful to his fans. And the fact that during the show he also completely disappeared from the stage for some minutes, heading to the dressing room and forcing himself in the audience looked a little weird.
Maybe this was all part of the show, but then again…
Anyway Grip seemed to me this time much more distant and aloof than previous sets. Even his comments in between the songs felt somehow forced during the gig: his claiming that a previously track was the theme tune for a new James Bond movie wasn’t found that funny by the majority in the audience.
And putting a lot of emphasis on your merchandising is not a good idea if you plan on jumping of the stage as soon as your show is over. Fortunately his band members did mingle with the audience as soon as they stopped playing.
Also the fact that the PA had done a very poor job (the sound was really bad!), a very brief setlist of songs (it seemed like only 45 minutes max?) and only one encore (fortunately the excellent “Die to Live”) did make me feel a bit disappointed on this to me long awaited ASG-gig.
Maybe the level of that previous Agent Side Grinder performance was that high to me, that I expected too much this time. Never mind, it was still nice to hear them.
