Quizvraag: raad de band met deze trefwoorden: postpunk – twee albums – legende. Anno 1982 was Joy Division het meest plausibele antwoord. Vandaag mag je IDLES antwoorden, niet dat we Joy Division afzweren. Neen nooit, maar fuck…
Bij Luminous Dash gebruiken we nooit vulgaire taal, dus we gaan een propere review schrijven van het concert in De Zwerver in Leffinge.
Een keiharde stamp in uw kloten, een vinger in uw gat, nee een vuist in uw hol. Of neen, een been met een zware legerboot (maat 47) droog in uw kakker. These boots are made for stomping and that’s just what they’ll do, one of these days these boots are gonna stomp all over you. Dit concert was zo pal recht in uw gezicht dat we er vandaag nog van aangedaan zijn. Niet daar waar u denkt!
Vanaf de eerste noot van Collosus was het van dattum, goes and it goes and it goes. Een set van anderhalf uur met hun beste nummers. Vermits alle nummers gewoon hits en meezingers zijn van hetzelfde niveau is het heel simpel: het zijn allemaal hun beste nummers. Divide And Conquer gelijkt zelfs gevaarlijk op de vetste tracks van Killing Joke.
Als de Sex Pistols we’re vacant and we don’t care zingen pakken we dat met een korrel zout ter grootte van de markt van Sint-Niklaas. De Johnny laat zich rondrijden in een Rolls Royce. Een andere linkse rakker van de beginjaren (onze god Blixa) dineert in de beste restaurants van de wereld terwijl hij door de wereld tourt. Salonsocialisten zeggen ze dan.
IDLES is een bende scum gekropen uit een shithole. Al hun shit en zorgen en frustraties zitten opgekropt in een soort magma die openbarst als een vulkanische steenpuist recht in uw gezicht. Songs over migranten, de brexit, strontvolk, mannenliefde en pure gedistilleerde haat.
Gebracht door vijf duracellkonijnen met ADHD, een uberviriele bassist en de gitarist met de grootste janetteposes ooit. Je voelt in alles dat dit vijf underdogs zijn die een pak miserie hebben gehad en muziek als vlucht namen om hun demonen uit hun kop te verjagen. Hun grootste geluk is dat ze doorbreken en dat ze van ieder moment genieten. Je ziet gewoon het exorcisme van hun neurale emoties die in enthousiasme omgezet worden als ze op scene staan.
Soms heb je een dankbaar publiek, hier zagen we een dankbare band én een dankbaar publiek. We zagen de gitarist drie keer in het publiek dansen en zelfs zijn gitaar aan iemand zijn nek hangen en die daarna het podium opsturen. Constant stagedivers. De charismatische frontman Joe Talbot zei: “don’t climb up here if you don’t jump” om minstens vijftig man uit de zaal het podium op te trekken om mee te shaken en jumpen. I kissed a boy and I like it.
Na het concert stond de helft van de groep aan de merchandisestand welgemeend en gelukkig te signeren, zo intens blij met iedere fan die ze hebben. Ons hart hebben ze veroverd, we houden van uw haat. Als de brexit dan voor iets goed is, dan is het voor het opkomen van deze IDLES. Frontman Joe Talbot heeft zo een positieve fuck you attitude dat zelfs de Gallagher-broers voortaan onder een steen mogen kruipen.
Thank you scum, he hates me and I like it, and fuck you! En godverdomme als ze terug in een zaaltje staan: ga ze zien voor ze te bekend worden en sportpaleizen vullen!!! Een paar weken geleden kwam hun tweede plaat Joy As An Act Of Resistance uit: koop hem met uw ogen toe, het is één van de platen van het jaar.
Bijna zijn we vergeten te vermelden dat er ook een voorprogramma was: John, een John op drum en zang en een John op gitaar. Heel goed en onderhoudend, straffe set zelfs, maar zo goed als volledig weggespeeld door de hoofdact.
Foto: (c) Ann Cnockaert
