Voor Erik van Biesen was 2014 een annus horribilis. Minstens 2 van zijn dierbare vrienden (waaronder o.a Gorki boegbeeld Luc de Vos) zijn helaas op korte tijd veel te vroeg overleden.
Erik heeft het moeilijk gehad, maar hij is niet bij de pakken blijven zitten. Het was misschien net dat verdriet dat hem de energie heeft gegeven om de frustraties van zich af te schrijven. Hij heeft een aantal nieuwe songs geschreven die hij dit weekend voor de eerste keer heeft gespeeld met zijn band bestaande uit Gorki drummer Bert Huysentruyt en gitarist Roeland Vandemoortele (van o.a Too Tangled).
Voor deze premières werden ze live ook versterkt door een uitstekend blazerscombo bestaande uit Mr. G(iorgio) op de sax en Mr. T(adeusz) op trombone, wat zowel auditief als visueel een meerwaarde vormde.
De nummers volgden mekaar op in een gestadig tempo en het aanwezige publiek (waaronder ook Gorki’s toetsenist en hun eerste drummer) werd snel meegetrokken in dit muzikale verhaal, iets wat uit de enthousiaste kreten uit de zaal ook duidelijk te merken was.
Het feit dat de bandleden geen onbekenden meer voor mekaar zijn zorgde ervoor dat ze erg goed op mekaar ingespeeld zijn en dat hun energie in de kleine, maar gezellige zaal van herberg “De Avonden” tot achteraan te voelen was.
Erik is met zijn nieuw project niet blijven stilstaan bij het elan van Gorki, maar heeft er zijn eigen klemtoon aan gegeven, en dit zowel muzikaal als vocaal.
Hij “staat” er ook als frontman van deze nieuwe constellatie en heeft een warme diepe zangstem die je nu reeds een vertrouwd gevoel geeft.
De nieuwe nummers die hij vanavond bracht waren voldoende gevarieerd om je aandacht gedurende heel het concert erbij te houden. Sommigen waren zelfs zo opzwepend dat zowel jong als oud in het publiek niet konden blijven stilstaan. De prachtige gitaarmomenten van Roeland (ik denk bvb. met plezier terug aan de tempoversnellingen tijdens “Running out of time” ) die voorzien waren van de nodige ruimtelijke effecten waren een ware traktatie voor het oor. En nogmaals: de blazers van Mr. T en Mr. G waren zeker ook een grote meerwaarde en gaven je als toehoorder dat beetje extra ruimtelijk gevoel. Ze werden dan ook in bijna elk nummer betrokken en stonden eigenlijk nooit werkeloos toe te kijken.
Hoewel sommige nummers ontstaan zijn vanuit o.a het verdriet rond het verlies van zijn dierbare vrienden, en daar ook geregeld naar verwezen werd gedurende de bindteksten, gaf het geheel je geen “down” gevoel. De herinneringen aan zijn boezemvriend Voske waren zeker op zijn plaats en absoluut niet gratuit of geforceerd. Integendeel, het gaf je eerder een gevoel van hoop en wederopstanding. Hoewel hij bij “Too short a lifetime”, een hommage aan Luc De Vos, werkelijk tranen in de ogen had, is er bij Erik duidelijk echt wel leven na de dood, en dat laat hij duidelijk merken!
Wat het qua lyrics extra aangenaam maakte voor de goede luisteraar was dat in elke song een mooi verhaal zat: als het al niet over de Yezidi’s in de woestijn ging, dan nam Erik je mee naar het Ros Beiaard in zijn geboortestad Dendermonde.
Erik bracht vanavond niet alleen nieuwe eigen nummers, maar bracht ook een zeer mooie cover van de bekende 80’s hit “Bring on the dancing horses” van Echo & the Bunnymen. Maar het waren toch vooral zijn eigen nummers (mijn persoonlijke toppers zijn ‘Closer to the end of sound’, ‘Too short a lifetime’, ‘Man in the mirror’ en ‘Running out of time’) die bleven beroeren. En wat hem bij mij persoonlijk (opnieuw) een streepje voor geeft was het feit dat hij op een bepaald moment tijdens een discussie over wie de beste waren, The Stones of The Beatles, hij geen partij koos, maar eerder verwees naar zijn verleden in de 70’s, een periode waarin de Punk hoogtij vierde.
Nee, voor mij is het duidelijk: Erik van Biesen heeft voor de recente moeilijke periode van eind vorig jaar duidelijk soelaas gevonden in de enige gezonde drug van deze wereld: muziek, muziek en nog eens muziek. Was iedereen er maar even verslaafd aan als hij…
MT – Luminous Dash
