Liefde zit en staat op en valt en blijft liggen, ook in riolen. Geen geur van de maan of de schijn van rozen. Want het regent boven Soho, hard, maar twee verliezers dansen er hun dans want ze hebben niks meer te winnen wegens alles reeds verloren.
The Pogues, hier in 1987 en Shane MacGowan is aan het sterven aan de microfoon. Wankelt wat. Wauwelt wat. Maar: hij is na Dylan onze grootste nog levende dichter. Gewoon alleen al om dit zinnetje: “You’re the measure of my dreams”. En dat zal ZIJ voor altijd zijn.
Oudere jongere of andersom, beetje schuw, droeg ooit veiligheidsspelden in dingen en las vooral te veel om slecht te zijn. Punkrock stuwde het joch op in de vaart der volkeren, The Smiths redden zijn leven, The Ramones leerden hem tellen, en verder doet hij maar wat. Hij leeft nog.
