Drie favoriete singles kiezen is niet eenvoudig, maar toen ik er eens goed over nadacht zijn er toch echt wel drie blijven hangen én die ik nog steeds blijf draaien (net zoals de albums waar deze songs op staan).
Ik heb al lang een zwak voor de songs van David Sylvian, al vanaf zijn platen met Japan en iets minder bij zijn recentste experimentele langspelers. Het album Secrets Of The Beehive uit 1987 blijft een meesterwerk en daarop staat het prachtig Orpheus. Een subliem nummer met machtige arrangementen dat Sylvian subliem heeft ingekleurd met zijn warme stem.
Ook al is Cocteau Twins al jaren gesplit toch blijft het één van mijn favoriete bands. De wondermooie zang van Elizabeth Frazer met haar zelf uitgevonden taaltje in combinatie met de dromerige gitaarklanken van Robin Guthrie en de subtiele bijdrages van Simon Raymonde op bas en synths blijven anno 2024 staan als een huis. De single Aikea-Guinea uit 1985 is en blijft een klassieker voor mij. Een typische Cocteau Twins- compositie op zijn best.
We blijven in de jaren ’80 met Prince die in 1986 Parade uitbracht, niet zijn beste plaat vind ik zelf. Maar het album sloot af met het prachtige Sometimes It Snows In April. Een song van bijna zeven minuten die dan ook van begin tot eind voor kippenvel zorgt, toen de plaat uitkwam en nu nog steeds. Hier hoor je de meer ingetogen kant van Prince. Hij speelt met verschillende toonwissels en doet met behoorlijk weinig arrangementen iets magisch. Het nummer is eigenlijk nooit als single uitgebracht maar toen Prince overleed in april 2016 werd het regelmatig op de radio gedraaid en blijft het voor mij één van van de mooiste songs van zijne purperigheid.
