Sinds het begin van de jaren 90 is Reinhard Vanbergen als één van de oprichters van Das Pop niet meer weg te denken uit de Belgische muziekscène. Hij is ook producer voor platen van onder meer School is Cool, Goose of The Hickey Underworld, maar evengoed kennen we hem van zijn vele muzikale projecten zoals het vrij fantastische Rheinzand. Zijn nieuwste muzikale vingeroefening doet hij samen met levenspartner/zielsverwant Charlotte Caluwaerts. Omdat je het niet moeilijker moet maken dan het is, werd dat project gewoon Charlotte & Reinhard gedoopt.
Binnenkort komt hun plaat uit op het Deense label Music For Dreams en volgt er een tour die hen onder meer op 7 november naar het fris opgesmukte Wintercircus zal brengen. Maar eerst toch even aan de Gentenaar vragen welke drie platen hij zou meenemen, moest hij ooit op een verlaten eiland terechtkomen.
Reinhard: Moest ik ooit stranden op een onbewoond eiland met drie albums, dan zou ik wensen dat het drie erg uiteenlopende albums zijn. Ik kan me voorstellen dat alleen zijn op zo een eiland erg saai kan zijn. Naast konijnen vangen, water opvangen op bananenbladeren, vissen en hutten bouwen en “WILSON!” roepen zou ik een album willen waar ik veel kan naar luisteren, dat complex is en steeds nieuwe elementen aanreikt bij meerdere luisterbeurten.
Een van mijn favorieten op dit gebied is een klassiek werk van Bella Bartok: Concerto for Orchestra. Daar zijn vele uitvoeringen van, maar de versie van het Berlin Philharmonic orkest onder leiding van Herbert Von Karajan is de versie die ik leerde kennen door Piet Jorens. De precieze omstandigheden zijn wat blurry, het was zeer laat, maar ik was helemaal gegrepen door dit werk.
Op Spotify is ook een versie terug te vinden die mij minder bekend is onder leiding van Gerard Schwarz, maar bij een eerste snelle beluistering kan ook deze mij bekoren.
Als je dan toch alleen op een onbewoond eiland zit, miraculeus met een vinylspeler, een versterker, twee gigantische speakers en 3 vinyl platen, zou ik dit veel te luid door de speakers jagen net na het ontbijt. Het moet bijna wel vinyl, cassette of cd zijn, bedenk ik me nu, want streaming lijkt me nog onwaarschijnlijker. Moest je wifi hebben dan zou je niet vastzitten op een onbewoond eiland.
Concerto for Orchestra is bombastisch, maar ook soms wrang, het geeft energie, maar zoekt ook naar nieuwe paden. Het zou de ochtend dus de nodige injectie meegeven, en toch ook de absurditeit van de situatie benadrukken. Helemaal mijn ding.
Meer een middagplaat die ook veel te beluisteren valt, is Spirit Of Eden van Talk Talk. Ik zie het sinistere van dit album helemaal rijmen met de dip net na het eten van die gigantische vis op het spit, om langzaam af te glijden in een stevig middagdutje. Gezien we tijd moeten vullen, lijkt dat zeer welgekomen. Het is zeker ook een plaatje dat je ‘s avonds zou kunnen opzetten, maar ik zou me toch wat onbehaaglijk voelen, heel alleen in het donker met deze bevreemdende songs en onbekende dierengeluiden.
Voor de avond zou je kunnen gaan voor een feestschijf à la Live At The Liquid Room, Tokyo van Jeff Mills, maar nog beter lijkt me eentje dat je naar huis doet verlangen, je enerzijds van nostalgie vervuld, maar je anderzijds de kracht geeft om in de ochtend een grote HULP te gaan spellen op het strand met daarnaast een grote stapel brandhout om aan te steken indien je een schip of vliegtuig ziet.
Het is een beetje een dooddoener, maar ik zou dan toch kiezen voor Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band van The Beatles. Enerzijds omdat de titel zo waanzinnig goed aansluit bij de situatie, anderzijds omdat dit album me terug katapulteert naar mijn 7-jarige zelf die dit album in repeat beluisterde, in bed met een griep. Mijn eerste aanraking met iets anders dan Radio 3, het Klara van nu.
Al bij al schat ik de kans vrij laag in dat ik effectief in zo’n situatie zou belanden. Deze hartverscheurende keuze hoef ik dus allicht nooit te maken, want wie kan er nu leven met 3 albums… dat lijkt me bijna onmogelijk.