Muziekchroniqueur Peter Van Dyck bracht zo pas Nee, Je Bent Niet Alleen uit, een boek dat de connectie tussen leven en muziek exploreert. Het resultaat is veel persoonlijker dan zijn eerdere geprezen naslagwerken Watskeburt, Lage Landen? en Het geheim van Bowie En 399 Andere Weetjes Uit Een Eeuw Popmuziek. In de nieuwste worp vertelt hij over platen die hem als mens geholpen hebben. Maar welke drie platen zou hij nu meesmokkelen naar een eiland? Dit is zijn keuze.
BRIAN ENO & DAVID BYRNE – My Life in the Bush of Ghosts (1981, Sire)
Twee van mijn meest geliefkoosde artiesten verenigen hier hun krachten: Talking Heads-brein David Byrne en de geniale producer en ambient-pionier Brian Eno. Hun voornemen was om zelf geen enkele noot te zingen op deze plaat. Alle stemmen op My Life in the Bush of Ghosts plukten ze uit Arabische popplaten, gospelalbums of al dan niet religieus getinte radiotoespraken. Byrne en Eno waren hun tijd vooruit; ze toonden hier de mogelijkheden van de samplekunst nog vóór de sampler gemeengoed werd in de hiphop en de elektronische dansmuziek.
Door de stukjes zang en preken te isoleren en in een nieuwe context te plaatsen, gaven de twee muzikanten een draai aan de oorspronkelijke betekenis van de woorden, met hier en daar een ongewild komisch en bijgevolg entertainend effect. Op mij heeft de combinatie van de ‘gevonden stemmen’ en de onweerstaanbaar funky grooves een hypnotiserende, magische uitwerking. Meer dan 40 jaar na de conceptie van dit unieke album kan ik er nog altijd niet genoeg van krijgen.
THE SOUND – From the Lion’s Mouth (1981, Korova)
Alweer een plaat uit 1981, het moet zijn dat dat een sleuteljaar voor me was. Ik was toen 15 jaar, op die leeftijd ben je heel ontvankelijk voor de muziek die je ontdekt, ze helpt je een eigen identiteit op te bouwen. In sommige new wave, van The Cure en zeker van The Sound, vond ik in die tijd een even aantrekkelijke als merkwaardige cocktail terug van weltschmerz en levenslust. From the Lion’s Mouth van The Sound is op dat vlak echt het summum: muziek die au fond zeer donker is en je toch bijzonder veel plezier kan verschaffen.
Inhoudelijk identificeerde ik mij met de innerlijke verwarring waarvan topsongs als Winning en Sense of Purpose getuigden, maar tegelijk laafde ik me aan de positieve energie die van de muziek uitging. In de track Silent Air toont frontman en songwriter Adrian Borland begrip voor de strijd die Joy Division-zanger Ian Curtis had geleverd tegen zijn demonen, maar lukt het hem niet om de keuze van zijn collega om zichzelf van het leven te beroven goed te praten. Niettemin zou Borland zich op 26 april 1999, op 41-jarige leeftijd, uit wanhoop zichzelf voor een trein gooien. De stemmen in zijn hoofd – hij leed aan een schizo-affectieve stoornis – en alcoholproblemen werden hem uiteindelijk te veel. Dat maakt dit prachtalbum enkel prangender.
HURRAY FOR THE RIFF RAFF – Life on Earth (2022, Nonesuch)
De laatste jaren heb ik een zwak voor vrouwelijke singer-songwriters die hun eigen ding doen met Amerikaanse rootsmuziek: Waxahatchee, Allison Russell, Rhiannon Giddens, Leyla McCalla, Hurray for the Riff Raff … Het absolute hoogtepunt is het album Life on Earth van die laatste. Alynda Segarra, de non-binaire zanger en songwriter achter Hurray for the Riff Raff, schreef deze plaat tijdens de coronapandemie. Segarra besloot de ‘rebelse’ natuur in deze periode te omarmen. De plaat is een ode geworden aan onze prachtige, kwetsbare planeet waarvoor we best wat meer zorg zouden mogen dragen.
Deze boodschap onderschrijf ik volledig, maar ook muzikaal is dit album van een ongelooflijke rijkdom. Pastelkleuren alom in de arrangementen van producer Brad Cook (zie ook: Waxahatchee): ruimtelijke synths en rockgitaren gaan vrolijk samen met banjo, duimpiano, blazers, bongo’s, geprogrammeerde beats en gevonden geluiden. Zelfs de Singing Oak, een muziekinstallatie in het stadspark van New Orleans die spontaan harmonieën produceert, kreeg een gastrol. Wonderlijke plaat. Om verliefd op te worden en te blijven.
