Waarom Mara Van Reusel aka M.ARA nu per se naar een eiland vliegt, weten we niet. Deze jonge artieste wist ons immers in een ookwenk – met een fantastische single Shapes – volop te overtuigen dat ze één van de te volgen talenten is. Maar goed, nu ze daar toch beland is, mag ze naar welgeteld drie plaatjes luisteren.
Mara: “Ik zou me nog wel amuseren op een onbewoond eiland, dus dat vind ik allemaal niet zo erg. Maar drie albums kiezen daarentegen is iets lastiger. Na veel te lang nadenken over deze vraag heb ik de albums in drie categorieën verdeeld. Ten eerste albums die ik vaak op de achtergrond opzet omdat ik er rustig van word. Ten tweede albums waar ik energie van krijg en ten slotte albums die zo straf in elkaar zitten dat ik er niets dan bewondering voor kan hebben. Het probleem is dat er nog steeds zeer veel kandidaten onder die drie pijlers vallen. Kill your darlings zeggen ze dan.”
PHOEBE BRIDGERS – Stranger in the Alps (2017, Dead Oceans)
In categorie één kies ik Stranger in the Alps van Phoebe Bridgers. Al is het vechten met albums als Older van Lizzy McAlpine en End Of The World van Searows. Ik kan niet meer bijhouden hoe vaak ik dit album door mijn noise cancelling hoofdtelefoon heb gedraaid om eventjes van de wereld te verdwijnen. Het heeft me vergezeld tijdens eindeloos veel wandelingen, treinritjes en slapeloze nachten toen ik de rust in mijn hoofd ergens extern moest gaan opzoeken. Een album gevuld met emoties en heerlijk verontrustende bridges. Echt één van mijn topfavorieten.
NOTHING BUT THIEVES – Moral Panic (2020, SONY)
Categorie twee gaat naar Nothing But Thieves met het album Moral Panic. Deze plaat staat vol nummers die ik van voor naar achter mee kan brullen. Ik moet toegeven dat het wel een album was waar ik even in moest komen. Ik ben in de Nothing But Thieves-wereld gerold door het nummer Graveyard Whistling, wat veel rustiger is. De hevige gitaren waren even wennen, maar eenmaal je voet zet in hun wereld, raak je er nooit meer uit. De muren van mijn kamer hebben me al vaak genoeg alles zien geven op nummers als Free If We Want It of Impossible. Die liefde voor melodische rock heb ik echt van mijn mama geërfd. We zijn een tijd geleden dan ook samen naar hun concert in Vorst Nationaal afgezakt.
HOZIER – Wasteland, Baby! (2019, Rubyworks Records)
Als afsluiter moest het voor mij sowieso een plaat van Hozier zijn. Dewelke, dat verandert wekelijks, denk ik. Tijdens mijn interview dat ik eerder gaf voor Luminous Dash koos ik voor Unreal Unearth, dus voor de verandering ga ik vandaag voor Wasteland, Baby! De songs van Hozier vallen voor mij meestal vanaf de eerste luisterronde al op de juiste plaats. Dat was niet anders voor nummers als Movement en Shrike. De combinatie van sterke melodieën, uitdagende ritmes en relevante teksten doet het voor mij elke keer weer. Het is echt een album dat ik elke paar maanden opnieuw herontdek en elke keer word ik er weer helemaal verliefd op.
