Hij is één van de ‘graafste’ muzikanten van Gent, die even donkers als kleurrijk straffe muziek neerzet met o.a. het intussen legendarische Fifty Foot Combo. Hij neemt dan ook de graafste platen mee naar zijn befaamde eiland: “Ik besef dat deze 3 platen eigenlijk platen zijn die mijn pa in huis heeft gehaald. Mijn smaak is toen bijna volledig gevormd natuurlijk, maar omdat ik deze platen, na er pakweg 43 jaar intensief naar te luisteren, nog steeds niet beu ben (integendeel!), zal het wel veilig zijn om ze mee te nemen naar dat eiland waarschijnlijk.”
THE CRAMPS – Psychedelic Jungle (1981, I.R.S. Records)
Het zal ondertussen niemand verbazen als ik zeg een grote Cramps fan te zijn. En nooit hebben de Cramps beter geklonken dan op deze plaat. De meningen zijn uiteraard verdeeld, de meesten zullen voor de debuutplaat Songs The Lord Taught Us of de eerdere mini plaat Gravest Hits gaan en misschien komt het ook wel omdat deze Jungle de eerste plaat van hen was die mijn pa in 1981 in huis haalde. Maar ook 40 jaar later is die eerste kick nooit meer weggegaan. Twee gitaren (geen bas) hebben nog nooit zo perfect en mysterieus geklonken als op deze plaat. Poison Ivy en Kid Congo Powers (toch wel m’n favoriete line-up) leggen een geluid neer die nooit is geëvenaard. Het minimale spel van Ivy met de zware fuzz van de Kid, ik krijg er niet genoeg van. Can’t Find My Mind is daarvan het ultieme voorbeeld. Op deze plaat hebben The Cramps hun complete “stripping down” van obscure rockabilly en sixties punk geperfectioneerd en een eigen, eerder creepy, geluid gecreëerd. Ze zullen nooit meer zo goed klinken ook, maar dat is een ander verhaal.
Favoriete tracks: Can’t Find My Mind, Under The Wires, Beautiful Gardens
THE FLESHTONES – Roman Gods (1981, I.R.S. Records)
1981 moet een goed jaar geweest zijn, want ook deze plaat is toen verschenen. Nog zo’n lp waarvan het liefde was op het eerste gehoor. Er was een instant klik, mijn toekomst was duidelijk: rock-‘n-roll ging het worden. Ik was per slot al 10 jaar, ik moest ééns beslissen. The Fleshtones kun je ook niet één bepaald genre aanmeten, het is duidelijk een garageband, maar dan wel één met een uniek geluid. Ze zou niet in de sixties gemaakt kunnen gemaakt geweest zijn, hoewel alle invloeden duidelijk sixties zijn; er zit fratrock in, soul, zelfs een heel klein beetje funk, heel veel rock-‘n-roll,…
En toch heeft het ook geen seventies punkgeluid of een typisch eightiesgeluid. Moeilijk uit te leggen dus. Ze klinken als The Fleshtones: een heel fris, optimistisch, vrolijk en tijdloos geluid. The Dreg is hoogstwaarschijnlijk ook de beste openingstrack aller tijden, naar mijn bescheiden mening. Instant happiness na 1 seconde (die bas, die fuzz, die beat!): het komt! De band bestaat nog steeds (46 jaar ondertussen). Sterker nog; 3/4 zijn originele leden, de ‘nieuwe’ bassist zit er dan ook alweer in sinds 1988. Ze brengen nog elk jaar trouw een plaat uit, touren non-stop en zijn waarschijnlijk de vrolijkste band die je ooit kan zien. Die mensen doen dat graag.
Favoriete tracks : The Dreg, The World Has Changed, R.I.G.H.T.S., Stop Foolin Around
BLACK UHURU – Sinsemilla (1980, Mango, dochterlabel van Island Records)
Drie platen is weinig en ik zou uiteraard nog zo’n 400 favoriete platen uit de losse pols kunnen neerleggen. Dus ik kies voor wat variatie. Hopend dat dat eiland zich ergens in het zuiden bevind, heb ik er ook de juiste muziek voor nodig. Hoewel reggae eigenlijk altijd aanwezig was in ons huis, ben ik er zelf pas bewust naar beginnen luisteren toen m’n pa in 1998 stierf en ik zijn platen erfde. Het was verbazend hoe goed ik die platen onbewust toch kende. Vooral die van Black Uhuru sprongen er voor mij uit, met het typische Sly & Robbie geluid. Legendarisch, zowel als muzikanten (bas en drums) als producers. Ik kan kiezen uit meerdere Black Uhuru-platen, maar deze heeft Push Push er op 😉.
Favoriete tracks: Push Push, Happiness
