Nel & JP zijn al lang geen onbekenden meer voor Luminous Dash. Logisch ook, wat dit duo deed op hun debuut Waarom Niet? is dan ook van hoge klasse. Nederlandstalig, met scherpe tong en grasduinend in de donkere elektronicageluiden van de jaren 80. Zo goed dat we het duo – nou ja, in feite live een viertal – uitgenodigd hebben om in Café De Loge op 1 februari 2025 de aftrap te geven voor een nieuwe reeks edities van Luminous Fest, dat zijn gratis concertjes georganiseerd door Luminous Dash. Nel & JP staan er samen met Human Without Gravity. Maar vooraleer het zover is, werd eerst gitarist Jean-Paul De Brabander (ook van This Can Hurt en Delavega) voor onbepaalde tijd naar een onbewoond eiland afgevoerd. Lief als we zijn, mocht hij wel drie platen meenemen.
MONSTER MAGNET – Dopes to Infinity (1995 – A&M)
Ik zou er eentje nodig hebben met een pak gitaren… Al is het maar op te mijmeren hoe leuk ik het steeds vind/vond om mijn groene Gretsch in die oude Marschall te pleuren en een soort mini-orkaan qua geluid te veroorzaken. Ik kon eigenlijk een heel pak bands en platen hiervoor gekozen hebben zoals Deftones, Helmet, Kyuss, TON... Maar ik heb uiteindelijk voor Dopes to Infinity van Monster Magnet gekozen. Ik vind dit spijtig genoeg een beetje een ondergewaardeerde band, maar ze zijn bijzonder straf in rock-‘n-roll in hun songs steken! Ik kan niet zeggen dat die gasten al één slechte plaat hebben gemaakt. Ik kan ook de teksten over psychedelica, drugs en stripverhalen wel smaken… iets met eeuwig puberen of zo! Dus om headbangend luchtgitaar te spelen op een verlaten strand: Negasonic Teenage Warhead!
NINE INCH NAILS – The Fragile (1999, Nothing Records/ Interscope Records)
Ik ben hier een beetje aan het valsspelen, aangezien het een dubbelalbum is. Ik zou sowieso een album van Nine Inch Nails meenemen, maar aangezien dit er één is van 2 voor de prijs van 1 (lacht) én het gewoon een bijzonder straf album is, neem ik deze mee! Het gaat voor mij vooral over het spectrum aan gevoelens dat op dit album vertaald wordt, gaande van blijdschap, tristesse tot kwaadheid dat ze op een sterke manier verwoorden. En het beeld van luchtgitaar spelend op dat verlaten strand, tegen een beschilderde bal “You and me, we’re in this together now!” te staan brullen, doet er ook veel aan.
THE CINEMATIC ORCHESTRA – To believe (2019, Ninja Tune/ Domino)
Er zou zeker een ‘schone’ plaat moeten bij zijn. Wat ik bedoel is schoonheid in harmonie, arrangementen, vocals… Dus niet de zoektocht naar het dissonante, zoals bij de vorige platen, maar eerder omgekeerd. Ik kom daarbij regelmatig uit bij soundtracks van Craig Armstrong, Thomas Newman of Enrico Morricone, maar ik ken weinig bands die zo mooi de combinatie kunnen maken tussen pure songs en soundtracks als Cinematic Orchestra. Dus voor tijdens het mijmeren bij een ondergaande zon en hopend tegen dan een deftige cocktail in elkaar te kunnen draaien!
Café De Loge: Facebook – Instagram
Human Without Gravity: Facebook – VI.BE
Nel & JP: Facebook – Instagram
