Binnenkort heeft Jacky Willems groot nieuws voor de HEISA-fans. De oprichter van deze licht geniale noiseband is natuurlijk ook de bassist van dat andere fantastische Limburgs trio, Peuk. Tussen de vele optredens door vond Jacky de tijd om ons de drie platen voor te stellen die hij zou meenemen naar zijn eiland.
TOOL – ÆNIMA (1996, Zoo Entertainment)
Hun tweede studioplaat, maar de eerste waarop TOOL hun typische sound gevonden heeft waardoor ze veel meer werden dan een grungy 90’s metalband. De ruwere jaren 90-productie is nog alive and well in tegenstelling tot de opvolger Lateralus. De woede en het cynisme zijn nog aanwezig (Hooker with a Penis, Ænema), maar er is ook zelfreflectie (Stinkfist) en therapie (Forty Six & 2, Pushit etc), en dat is voor mij wat deze plaat zo geweldig maakt.
Zelfs zonder dat ik exact weet wat er gezongen wordt (interesseert me ook niet) hebben de nummers toch altijd een therapeutisch en energetisch effect op me, mede dankzij de organisch rollende ritmes en de geniale zangmelodieën. Ideaal voor de liefhebber van luidere muziek die een beetje meer wil dan de standaard clichés.
WEEZER – Blue Album (1994, Geffen)
Het perfecte poprockalbum van begin tot einde, elk nummer is single waardig. “All killer, no filler” zoals ze zeggen. Ook unapologetically nerdy, wat me wel aanspreekt. Als ik op de middelbare school had gezeten bij die mannen dan had ik waarschijnlijk in dat kliekje gezeten. Er zit ook zoveel in de nummers wat niet opvalt bij casual luisterbeurten zoals de geweldige samenzang en de verweven gitaarsolos, heerlijke plaat.
Weezer mag nog 25 crappy platen uitbrengen, Rivers Cuomo zal altijd een held blijven voor de Blauwe en Pinkerton alleen al.
FLIPO MANCINI – Distorted Lovesongs (2003, Labelman)
Het was wat moeilijk kiezen voor de derde keuze, want er zijn zoveel platen die veel betekend hebben en die ik tegenwoordig meer beluister. Maar één van de bands waar ik misschien het meeste aan gehad heb in terms of zelf beginnen met muziek spelen was Flipo Mancini.
Hun minimalisme en de kracht en subtiliteit die daarvan uitging, was zo verfrissend. Ik werd altijd weggeblazen op hun shows die vaak in één of ander duister hol plaatsvonden. Mede dankzij hun ook de mathrock scene in Luik ontdekt en toen was ik helemaal vertrokken. Ik kon niet wachten om zelf muziek te beginnen maken. Tot op de dag van vandaag denk ik bij het bedenken van een nieuwe basriff “wat zou Raf van Flipo doen”. Dit was de plaat die bij die periode hoorde, hun eerste. Ze zijn onlangs terug begonnen na een lange stilte, dus ik zie jullie op hun nieuwe gigs voor een pintje en een stijve nek de dag nadien.
