Sinds 2009 maken Stijn Claes, Han Wouters, Thomas Van Den Haute, Dimitri Dhaene bloedmooie emotionele songs onder de naam The Me In You. In 2021 vervoegde drummer Nico Manssens het gezelschap. Wij noemen de band graag het best bewaarde geheim van de Belgische muziekscene omdat ze vreemd genoeg heel weinig aandacht krijgen, ook al maakte deze unieke band al vier ijzersterke albums met alleen maar verbluffend knappe nummers. Op 2 februari brengen ze hun nieuwe single Oh No uit en voor De Week Van De Belgische Muziek mocht The Me In You zeker nog eens in de spotlight gezet worden. We hadden een gesprek met zanger en gitarist Stijn Claes.
The Me In You viert dit jaar zijn 15de verjaardag. Is er in die tijd veel is veranderd binnen de band of in de manier van muziek uitbrengen?
Als band denk, en hoop, ik dat we niet echt veranderd zijn. Tijd speelt natuurlijk een rol, The Me in You blijft een hobby, want we zijn niet professioneel met muziek bezig. Althans niet in de zin dat we er onze kost mee verdienen. We zijn nog altijd ambitieus als het op ontdekken en creëren van nieuwe muziek aankomt. We willen op muzikaal vlak geen risico’s uit de weg gaan. Maar ambitieus in de zin van de wereld veroveren, daar zijn we wel wat realistischer in geworden dan vijftien jaar geleden. Maar we worden dus nog altijd even blij van het samen creëren, het prille begin samen meemaken van een nummer is en blijft iets speciaals.
Hoe die muziek aan de man brengen, is door de digitalisering van de muziek wel enorm veranderd. Waar een album vroeger een startpunt was, vertrekken we nu van enkele singles om uiteindelijk het hele album te releasen.
Onlangs werden jullie uitgenodigd in de studio van Jan Douwe Kroeske voor een 2 Meter Sessie (waar ook grootheden zoals Radiohead, Crowded House, Nirvana, Ben Howard stonden). Hoe was dat?
Verrassend en spannend tegelijk. De 2 Meter Sessies waren in de jaren ‘90 een begrip én een schat aan muzikale inspiratie. Op zondagavond zag je bands op MTV’s 120 Minutes en die bands passeerden even later een voor een in de 2 Meter Sessies.
Videocassettes vol hadden wij van die programma’s. In ‘den Hemel’ onze plaatselijke stamkroeg was Jan Douwe Kroeske een begrip. Tijdens de sessie kwam JDK er even gezellig bij zitten wat zorgde voor een flinke portie (gezonde) stress, om nog maar te zwijgen van de helse terugrit huiswaarts.
Is het niet vreemd dat jullie die aandacht kregen van onze Noorderburen, terwijl jullie in eigen land nauwelijks airplay krijgen?
Een beetje vreemd, maar alles went. Het is spijtig dat we niet ergens in de bovenste schuif liggen, maar daar kan je je alleen maar bij neerleggen. We focussen ons al een tijdje op wat wij goed vinden. Al hebben we met Oh No nog eens een expliciete radiosingle willen maken, zonder het DNA van The Me in You te verloochenen weliswaar. We zien wel.
In 2018 besloten jullie na twee albums de langspeler Stuart Conroy (1974-1978) uit te brengen en dit enkel op vinyl in gelimiteerde oplage van 500 exemplaren. Was daar een reden voor?
Nee, niet echt. We zaten even zonder platenfirma en de prachtkerels van Final500 (alweer Nederlanders) zijn mensen met een passie voor muziek en ze waren (gelukkig) fan van The Me in You. Zij stelden zelf voor om Stuart Conroy uit te brengen op vinyl. Vijfhonderd exemplaren en dat was het. We konden eindelijk ongeremd ons ding doen, niemand extern die ons controleerde of corrigeerde. Op dat moment hadden we daar nood aan en het gaf ons een creatieve boost (zie docu en concept van die plaat). We zijn ze nog steeds enorm dankbaar. Het feit dat we de soundtrack bij een verzonnen singer-songwriter uit de seventies enkel op vinyl uitbrachten, maakte ons plaatje wel compleet.
Vanaf het begin van The Me In You tot nu valt het op dat er veel werk wordt gestoken aan diversiteit in de arrangementen, wat één van jullie grote troeven is. Zijn jullie zo’n perfectionisten of hadden jullie een bepaalde sound in gedachte van in het begin?
Ik hou persoonlijk wel van breed uitgesmeerde en welgemikte arrangementen (Stijn). Maar anderen zijn daar minder fan van. Daarom gaan we altijd op zoek naar een goede balans. Gaëtan Vandewoude (Isbells), onze huisproducer is de ideale scheidsrechter wanneer een of andere muzikale mening de overhand dreigt te nemen. Al is het altijd interessanter om een risico te nemen dan om compromissen te sluiten, want een compromis is het opstapje naar middelmatigheid.
In elke song van The Me In You zit wel een dosis melancholie. Toeval of zijn jullie gewoon melancholische jongens?
Natuurlijk zijn wij melancholische jongens. We hebben met z’n allen een mooie jeugd achter de rug waar we meermaals en aanvankelijk misschien te veel naar teruggrepen. Als we melancholisch zijn dan menen we dat ook echt. Niks fijner dan af en toe dat ‘1982’ gevoel op te roepen en je daar muzikaal in te wentelen. Hoe vrolijk we soms ook proberen te klinken (en we streven daar echt naar) de melancholie komt altijd stevig aan onze mouw trekken.
Op jullie recentste plaat How Does It Feel To Be Wrong All The Time staat een eerbetoon The Day MCA Passed Away aan Beastie Boy Adam Yauch. Een band waar we The Me In You niet direct aan zouden koppelen. Hebben jullie zo’n brede muzieksmaak?
Zeker, van Ethiopische jazz tot alles van The Sound of Music, van Brian Eno tot de Muppet show. Een rijk archief dus om inspiratie uit te putten en ideaal om alles wat te relativeren. Het eerbetoon aan MCA is trouwens zeer gemeend en terecht. Onze muziek is inderdaad moeilijk te linken aan die van The Beastie Boys maar de invloed is er en ik mis ze enorm.
Anno 2024 wordt er af en toe nog een label gekleefd op een band. Als je zelf zou mogen kiezen welk genre zou je dan op The Me In You kleven en waarom?
Moeilijk, mensen kleven nogal graag een herkenbaar label op wat je doet. Ik betrap me er zelf ook op. Een woord dat niet bestaat, maar onze muziek goed weergeeft is ‘instortpop’. Daar zitten voldoende herkenbare elementen in.
Zijn jullie na 15 jaar nog bezig met doorbreken in het buitenland of is België groot genoeg voor The Me In You?
We zijn echt blij met alles wat we al bereikt hebben. Alles vanaf 2012 is bonus, en dat is nog steeds zo.
Na al jullie ervaringen wat zou jullie tip zijn voor beginnende muzikanten?
Leeftijd speelt geen rol, meen gewoon alles wat je doet en zorg dat mensen je geloven. Wie fake is, valt onmiddellijk door de mand. En durf! Durf creatief te zijn op alle vlakken en domeinen.
Wat mogen we nog van The Me In You verwachten het komende jaar?
Een paar singles en in het najaar hopelijk een nieuwe plaat: It Takes a Nation of Minions to Hold Us Back.
Op dinsdag 6 februari staat The Me In You in voorprogramma van Portland in Den Amer in Diest.
