Usi ES is het muzikale alter ego van Esther Wemaes. Met een klein hartje, een donkere stem en een handvol arrangementen voert ze je mee naar een plek in een bos waar PJ Harvey en CocoRosie elkaar ontmoeten. Je kan haar aan het werkt zien op het Gentse showcasefestival Waterfront in Parnassus op zaterdag 5 oktober om 21u.
Hoe moeten we jouw muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Ik leerde als kind klassieke piano spelen, maar kon niet goed om met het blauw-rode potlood van mijn pianolerares. De rode cirkels op mijn partituren werkten stresserend voor me. Ook de vraag “Hoe zou jij het vinden als je een nummer schreef, en iemand speelde je nummer anders dan het op de partituur staat?”, vond ik vreemd. (Het antwoord komt misschien een beetje laat, maar ik zou het niet erg vinden. Ik zou zeggen: doe waar je je goed bij voelt.)
Ik hield van piano spelen, maar niet op die manier. Toen ik muziekteksten begon te schrijven heb ik via een omweg langs de gitaar toch mijn weg terug gevonden naar de piano. Uiteindelijk nam ik rond 2005 deel aan Kunstbende en kwam ik in de finale van Westtalent terecht. Achteraf gezien had ik daar misschien veel meer uit kunnen halen. Maar ik ben een laatbloeier en een trage groeier.
Het zijn vooral de eerste reacties op mijn muziek die toen belangrijk zijn geweest. Zoals mijn broer die na mijn paar liedjes moest gaan huilen op het toilet van ontroering. Cute! Daarna heb ik mij enkele keren afgevraagd of ik nu met band moest gaan optreden of niet. Maar samenspelen met bandleden valt me moeilijk. Ik voel me daar niet muzikaal genoeg voor. Ik speel volgens mijn eigen wereld en kan moeilijk improviseren.
Mijn leukste herinnering aan ‘samen muziek maken’ is toen ik me samen met Ann-Sophie Claeys (Maya’s Moving Castle) stiekem in een muziekschool geïnstalleerd had om muziek te maken. Piano, zang en cello … misschien moeten we dat nog eens doen. Gezellig! Ik bleef alleen spelen, maar ik miste wel extra arrangement rond mijn nummers.
Ik ben toen beginnen experimenteren met Ableton, om de nummers dat ietsje meer te geven. In 2013 kwam ik voor het eerst met een nummer naar buiten: The Bubble. Ik schreef dit nummer met Balinese dans in gedachten, en verwerkte dit dan ook in de videoclip. Ik ben nog steeds heel blij met dit nummer, ook al verdween muziek daarna wat meer naar de achtergrond. Ik had het gevoel dat ik zó of zó moest zijn. Tot ik onlangs het gevoel kreeg mezelf een stukje kwijtgeraakt te zijn. Ik moest me opnieuw focussen op mezelf en op muziek. Want die muziek is puur en gaat tot mijn kern. Het hoeft niet persé te beantwoorden aan iets. Ik moet mijn eigen energie een plaats kunnen geven. Toen heb ik Billy Weaver geschreven tijdens een muzikale retraite in Finland. Het nummer vertelt het verhaal van ‘The Landlady’, een werk van Roald Dahl. Omdat het wat zonde was om die muziek weer onuitgegeven te laten, had ik besloten om dit in eigen beheer uit te geven samen met 3 andere nummers, waaronder ook The Bubble.
Wanneer volgde het besef dat muziek spelen jouw passie is?
Toen ik merkte dat een nummer schrijven voelt als het maken van een puzzel die voor mij helemaal klopt. En dat het zingen ervan enorm troostend en rustgevend kan werken. Veel mensen gaan op zoek naar het juiste nummer om te draaien dat bij hun gemoedstoestand van het moment past. Ik vind het leuk dat ik iets heb dat 100 procent bij mij past.
Wat maakt volgens jou de Belgische muziekscene uniek, of is die helemaal niet uniek?
Geen idee, ik ben eigenlijk niet zo bezig met muziekscenes.
Wie zijn voor jou inspiratiebronnen en hoe zou je jouw muziek het best omschreven moeten worden?
De rauwheid en emotie van PJ Harvey spreken me aan. Ik heb een redelijk lage stem, door haar heb ik geleerd dat dat ook mooi kan zijn. CocoRosie toont voor mij dat speelsheid ook een plaats mag hebben in muziek en dat de dingen niet perfect moeten zijn om te raken.
Met welke band of artiest worden je vergeleken, hoewel je dat absoluut niet willen?Vroeger stoorde ik me eraan dat ik vergeleken werd met Tori Amos en An Pierlé, puur omdat ik een meisje achter een piano was. Maar nu vind ik dat helemaal niet meer zo erg eigenlijk. Het zijn allemaal complimenten, het zijn stoere getalenteerde vrouwen. What’s not to like?
Voor welke band willen jij graag het voorprogramma spelen en waarom?
Eefje De Visser, want hoe cool is die bezig?!
Wat maakt jou anders dan andere bands?
Andere bands hebben waarschijnlijk beter materiaal op het podium. Usb-poorten die werken bv. en samplebakken waarvan alle knoppen er nog op staan.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de jou?
Mijn ep komt uit op vinyl, en ik hoop heel hard dat die er nog net op tijd zal zijn tegen het Waterfront Festival. Het zou heerlijk zijn om die te kunnen voorstellen in de Parnassuskerk…fingers crossed! In januari wordt er nog een single uit de ep gehaald en verder komen er enkele mooie support gigs aan in 2020 … maar daar mag ik nog niet te veel over zeggen.
Welk album kunnen jij ‘on repeat’ beluisteren?
Carrie & Lowell van Sufjan Stevens
En wat is jouw favoriete plaat aller tijden en waarom?
Een of andere verzamelcd met hits uit ’97, omdat het werkt als een teletijdmachine.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Hanson
Met wie zouden jij/jullie het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en waarom?
Een kitten. Kittens zijn proper en schattig
