Op 4 en 5 oktober heb je in Gent het Belgische showcasefestival Waterfront. En België, dat betekent uiteraard ook over de taalgrenzen heen. Boris Gronemberger die je al jaren kent als de drummer van Girls In Hawaii, is met River Into Lake al een poosje bezig, maar nu is het menens en dat zul je geweten hebben!
Kun je jezelf even voorstellen?
Hallo, mijn naam is Boris Gronemberger, ik ben 41 jaar oud, ik leer en speel al bijna 30 jaar muziek. Ik heb een band River Into Lake en het eerste album Let The Beast Out zal op 20 september in België en Frankrijk uitgebracht worden. De plaat gaat over het wegwerken van angsten, woede en samenleven. Soms trek ik een roze vacht aan en doe ik rare dingen in het bos.
Wat heb je ondertussen zoal gedaan?
Ik heb de afgelopen 20 jaar in verschillende bands gespeeld zoals Soy un Caballo, Raymondo, Chacda, Françoiz Breut, Castus en Girls in Hawaii. Ondertussen heb ik gedurende 15 jaar aan mijn eigen project gewerkt. We hebben drie platen uitgebracht op het voormalige indielabel Matamore. Om verschillende redenen, maar vooral omdat ik een nieuwe start wilde maken, besloot ik om de naam te wijzigen en zo is River Into Lake ontstaan.
Wanneer realiseerde je je dat muziek je passie is?
Thuis ben ik altijd omringd geweest door muziek en ik ben er vrij zeker van dat ik altijd heb geweten dat ik muzikant wilde worden. Maar ik zag het licht op mijn twaalfde. Ik zat in een rare overgangsfase tussen Pink Floyd en The Cure en een vriend gaf me toen een oude drumset, en dus begon ik zelf drums te leren. Mijn vader gaf me zijn gitaar en ik besloot dan maar om muzikant te worden. Met een paar vrienden begonnen we een band en twee van hen spelen nog steeds met mij. Ik maakte mijn school af en ging onmiddellijk naar Antwerpen om muziek te gaan studeren aan de Jazz Studio.
Vanwege het digitale tijdperk hebben we nog nooit zoveel bands gehoord als nu. Hoe kun je opvallen of denk je dat kwaliteit toch naar boven komt?
Het is altijd moeilijk geweest om je een weg te banen tussen de vele bands, maar nu is het nog moeilijker. Het voelt alsof aan alles competitief is geworden. Toen het internet eraan kwam, was het nog onschuldig en nieuw en op de één of andere manier ook menselijk. Je had het gevoel alsof mensen meer tijd namen om de muziek te ontdekken. Ik vind het nog steeds een geweldig hulpmiddel omdat het elke kunstenaar de mogelijkheid geeft om uit zijn of haar eigen slaapkamer te treden. Ik wenste dat we terug in de tijd zaten toen we met onze band in het zuiden van de Ardennen zaten en we geen enkel idee hadden hoe we onze muziek moesten laten horen. Twintig jaar later hebben we al die verschillende mogelijkheden om muziek te delen.
Ik vind het lastig om aandacht te krijgen, maar ook om ze vast te houden. Omdat alles heel snel gaat en vooral als je het spel wil spelen, kun je maar beter je Facebookwall blijven voeden met informatie zodat niemand je vergeet. Muzikanten zoals ik denken dat het alleen maar gaat over het schrijven van liedjes, repeteren of live spelen. Maar neen, je moet ook goed zijn in ontwerpsoftware, communicatie of het maken van video’s. Zeer moeilijk als je geen team achter je hebt. Maar de positieve kant ervan is dat al deze tools ons naar betere kwaliteit duwen.
Soms vraag ik me af of het niet beter is dat men rond de tafel zit en nadenkt over een alternatieve manier van werken. Omdat we allemaal mensen zijn en het voor onze hersenen toch moeilijk is om deze hoeveelheid informatie te verwerken. Ik weet dat veel bookers, promotors en journalisten zoveel aanbiedingen krijgen dat ze niet alles kunnen beantwoorden. In de afgelopen 20 jaar heb ik veel mensen uit de muziekindustrie zien lijden aan depressie of een burn-out omdat ze er niet meer tegen konden. En daarnaast zie ik muzikanten met dezelfde problemen die hun droom en hun talent weggooien omdat ze gewoon geen manier vinden om aan de bak te komen. Het betekent niet dat het moet stoppen, maar het is misschien tijd om over iets anders na te denken.
Waterfront is een Belgisch showcasefestival. Wat maakt de Belgische muziekscene volgens jou zo uniek of is ze helemaal niet uniek? Ken je Belgische bands waar we zeker naar moeten luisteren?
Ik kan niet echt uitleggen waarom de Belgische muziek alsmaar populairder wordt, vooral in Frankrijk, maar ik weet wel dat we een klein land zijn met een rijke culturele achtergrond en geweldige mogelijkheden om de beste artiesten van over de hele wereld te zien. Dat is heel inspirerend en opwindend. Dus misschien is dat wel de reden waarom onze artiesten meer aandacht besteden aan de kwaliteit.
Wie of wat is je inspiratie en hoe zou je je muziek beschrijven?
Ik krijg mijn inspiratie van veel verschillende bands of soorten muziek, dus is het behoorlijk lastig om zo maar een specifieke invloed te gaan noemen. Deze plaat vindt zeker zijn oorsprong naar waar ik sinds kind naar luisterde. Tijdens het schrijven heb ik vaak naar Pink Floyd geluisterd, de band die altijd wel om me heen was. Zelfs toen ik alleen maar naar trancemuziek luisterde toen ik 15 was of de Mo’wax-albums die ik later ontdekte. Met de terugkeer van de analoge en modulaire synths vond ik dat het een geweldige kans was om hiermee aan iets nieuws te werken en mijn gitaar in de kamer te laten. Ik wilde dat de synthesizers de basis van de nummers zouden worden en kijken waar die me naartoe zou leiden. Ik kan dus in feite zeggen dat River Into Lake een mix is tussen Pink Floyd, Can, The Cure, Ennio Morricone en Robert Palmer!
Voor welke band zou je de support willen spelen en waarom?
Ik zou dat wel graag met Grizzly Bear willen doen, omdat ik echt van hun muziek hou. Ik denk dat ze erin slagen om het beste van de muziek uit de jaren 60, 70 en 80 te mixen en het is allemaal gedaan met een zeer goede smaak, en met ook invloeden van filmsoundtracks. Deze band is echt onderschat.
Wat maakt jou anders dan andere bands?
Ik zou zeggen dat ik altijd probeer om de regels te overtreden, en dan vanuit het perspectief van het schrijven. Ik wil niet verdwalen in proberen te doen wat mensen willen horen. Dit zou gewoon het einde de vrijheid zijn.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Het album komt uit op 20 september in België en Frankrijk. Dus de volgende stap is om de aandacht van de pers en promotors te krijgen en zo veel shows te kunnen krijgen, zowel in Wallonië als in Vlaanderen, maar ook in Frankrijk. We hebben ook een tour gepland in januari in Duitsland, dus ik hoop dat we daar ook wat steun kunnen krijgen.
Naar welk album kun je on repeat luisteren?
Painted Ruins van Grizzly Bear.
En wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Dark Side Of The Moon van Pink Floyd. Omdat het geluid en de productie gewoon krankzinnig is. Ik denk dat deze plaat geweldig is omdat het veel verschillende mensen heeft verzameld. Werknemers en bankiers, allemaal mensen met een verschillende sociale achtergrond, en dit is waar het allemaal om draait. Verschillende mensen samenbrengen rond je eigen muziek of kunst is waarschijnlijk het beste wat een kunstenaar kan bereiken. En ik kan dat succes dat al zoveel jaren duurt nog steeds niet geloven. Als ik naar de eerste twee nummers luister, denk ik dat bands in die tijd waarschijnlijk vrijer waren dan nu het geval is. Geen enkel groot label zou nu zo’n band een contract geven. Het is jammer, maar op één of andere manier geeft die plaat me inspiratie om te blijven doen wat ik wil doen.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Chantal Acda, omdat we elkaar niet veel meer zien en we zouden dan veel tijd hebben om te praten.
Wat ga je precies doen op Waterfront?
Ik denk dat we onze muziek met een nieuw publiek zullen delen en proberen om hun te charmeren en daarna ons album laten kopen en de boodschap van de liefde verspreiden. Ik ontmoet daarna de professionals en ik ga die hypnotiseren zodat ze ons zullen helpen om diezelfde boodschap van liefde te verspreiden. Weet je, België heeft op dit moment veel liefde nodig.
ENGLISH VERSION
Can you introduce yourself?
Hi, my name is Boris Gronemberger, I am 41 years old, i’ve been learning and playing music for almost 30 years. I have a band called River into Lake and the first record ‘Let the beast out’ is going to be released on sept 20th in Belgium and France. It’s a record about getting rid of fears, anger, it’s a record about living together. Sometimes I put a pink fur on and do weird things in the woods.
How should we present your musical history so far?I’ve been playing in many different projects over the last 20 years such as Soy un Caballo, Raymondo, Chacda ,Françoiz Breut, Castus, Girls in Hawaii, and more… Meanwhile, i’ve been running my own project V.O. with my friends for 15 years. We did three records released on the former indie label Matamore. For different reasons but mainly because I wanted to make a new start, I decided to change the name. This is how River Into Lake was born.
When did you realize that playing music is your passion?
I’ve always been surrounded by music at home and i’m pretty sure now that i’ve always known that i wanted to be a musician. But I had my revelation at 12. I was into a weird transition between Pink Floyd and The Cure and a friend of mine gave me an old slingerland drumset. So i started to learn drums on my own. My father gave me his guitar and I decided I was going to be musician. So we gathered with some friends and started a band. Two of them are still playing with me. I finished school and ran to Antwerp to study music at the Jazz Studio.
Because of the digital age, we have never heard so many bands as much as now. How can you stand out or do you think that quality will come to the fore anyway?
It has always been hard to make your way among this huge amount of bands, but it’s true that it is even more difficult now. It feels like everything got really competitive. When the internet arrived it was still kind of innocent, new and somehow human. It felt like people took and had more time to discover music, to share their work. I think it’s a great tool, because it gives the opportunity to any artist to exist out of his/her own bedroom or basement. I wish we had this back in time when we were trying to develop our band in the south of the Ardenne when there was no place to play, no radio to play our music, when we had no idea how to make it. And 20 years later we have all these different possibilities to share our music. I think it’s tricky to get attention but also to keep it. Because everything is going really fast and if you play the game you’d better keep feeding your wall with any information so nobody forgets you. And for musicians at my level, I think making music is only about writing songs, rehearsing, playing live.. it’s also a matter of being good in using design softwares, communication, making videos… It’s very challenging when you don’t have a team behind doing all these stuffs. But the bright side of it is that all these tools push us at our best, so i think the quality is probably better.
Sometimes it makes me wonder if professionals and artists shouldn’t sit around a table all together and think about an alternative way to work. Because we’re all human being and it’s too hard for our brain to process this amount of information. I know that many bookers, promoters, journalists,.. get so many offers, demands that they cannot answer all of it. During the last 20 years I’ve seen many people from the music industry suffering from depression or burn out because they cannot handle it. And beside I see musicians having the same issues and throwing their dream and their talent away because they just can’t find a way in.
It doesn’t mean that it has to stop but maybe it’s time to think about something different. Just like slow food we would have slow music.
Waterfront is a Belgian showcase festival. What do you think makes the Belgian music scene unique, or is it not unique at all? Do you know Belgian bands we should definitely have to listen to?
I can’t really explain why Belgian music is getting more popular, especially in France but all i know is that we are a small country with a rich cultural background and great opportunities to see the best artists from all over the world. In festivals, venues, museum… And this is very inspiring and exciting. So maybe it would be a reason that makes our artists being paying more attention to the quality.
Who or what are inspiration and how would you describe your music yourself?
I get my inspiration in many different bands or music so it’s pretty awkward to point a specific influence. For sure this record is fed by what i’ve been listening since i was a child. During the writing process, I’ve been listening quiet a lot to Pink Floyd which is the band that has always been around me. Even when I was listening only to trans music when I was 15 or the Mo’wax albums later… They’ve been the main soundtrack of my childhood.
With the come back of analog and modular synths i thought it was a great opportunity to work on something new for me and leave my guitar in the back of the room. I wanted the synthesizers to be the foundation of the songs and see where it would lead me.
So I can say that River into Lake is a mix between Pink Floyd, Can , The Cure, Ennio Morricone and Robert Palmer…
Which band would you like to play the support for and why?
I would love to do the support of Grizzly Bear someday, because i really like their music, I think they manage to mix the best of music from the 60’s, 70’s and 80’s with a very good taste and with also inputs from movie soundtracks. This band is too underrated.
What makes you different from other bands you think?
I’d say that i try to break the rules all the time, in the writing point of view. I don’t want to get lost in trying to do what people want to hear. Because it would be the end of freedom.
What will the next (major) step be for the band?
The album is gonna be released on sept 20th in Belgium and France. So the next move is to try to get attention from the press and promoters and get many shows as well in Wallonia as in Flanders but also in France. We also have tour planned in January in Germany so I hope we can get a support there too.
Which album can you listen to on repeat?
Painted Ruins by Grizzly Bear.
And what is your favorite record of all time and why?
Pink Floyd’s Dark Side Of The Moon. Because its sound and production are just insane and i think this record is amazing because it gathered many different people. Workers and bankers, people with different social and cutlural backgrounds. And this is what it’s all about.
Bringing different people together around your own music or art is probably the most beautiful achievement for an artist. And I still can’t believe the success it had for so many years. When i listen to the first two songs i think that back in that time bands were probably more free then now. No big label company would sign a band like them now. It’s a shame but somehow it gives me inspiration to keep on doing what I want first.
With whom would you not mind spending 8 hours in an elevator and why?
Chantal Acda, because we don’t see each other anymore and we would have time to chat.
What exactly are you going to do at Waterfront?
I guess share our music with a new audience and try to charm themand make them buy our album and spread the message of love. Then meet professionals and hypnotize them so they will help us spreading the message of love. Belgium needs lots of love at this time.
