Interview : Hendrik Hindrex
Foto : Voyage For Knowledge
Zoals het elke Aalsterse band betaamt, kleurt ook het trio Voyage For Knowledge buiten de lijntjes. Hun aankomend debuut bevat acht nummers waarvan de helft al op YouTube te bekijken is. Opvallende progrock – we zijn het genre niet ongenegen – waar we het fijne van willen weten. Een gesprek met zanger-gitarist Yannick De Brandt.
Er komt een debuut aan; zijn alle nummers al…
(enthousiast). Ja, ja, ja! Alle nummers zijn al opgenomen. Eén juni 2023 is de release van het album. Jij krijgt de scoop, je bent trouwens de eerste die ons interviewt. Er staan acht nummers op. Er komen dus nog vier nummers bij. Het is ook een artistieke uitdaging voor ons. Voor elk nummer komt er een videoclipje. Drummer Anthony heeft vanwege zijn beroep als videograaf een goede camera en hij filmt de video’s dus. Het is dus nu de uitdaging om in tachtig dagen – dus om de tien dagen brengen we een nummer uit – onze plaat uit te brengen. De nummers zijn in januari opgenomen in de studio’s van MotorMusic in Mechelen. Ik ben er fier op dat we dit album in drie dagen hebben opgenomen. De producer is Floren Van Stichel. Er was eerst wat twijfel. Interne strubbelingen. Maar uiteindelijk hebben we toch beslist om het uit te brengen. We hebben inmiddels een nieuwe bassist, Bert Mariën, die de nummers aan ‘t leren is. We moeten deze zomer de nummers live kunnen brengen. Op de plaat is de bassist Iolanda Chirila. Maar daarna is die samenwerking stopgezet. Ik werk al jaren samen met drummer Anthony om mijn nummers om te zetten van zang & gitaar naar nummers van een band. We zijn intussen een geoliede machine.
De plaat komt in eigen beheer uit op cd. We zijn bezig met een fundraising in de Benelux hiervoor. Ik zou het graag op vinyl hebben, maar daar hebben we het budget niet voor. En de plaat komt uiteraard op Spotify. Maar de jump worden de optredens. We hebben al een geboekt optreden op een klein progrockfestival.
Het eerste nummer heeft de bandnaam als titel: Voyage for knowledge.
Dat is een nummer dat wij met de vorige iteratie van de band al speelden. We hebben een tweetal jaar geleden een doorstart gemaakt om het professioneler te maken. Tot dan zagen we onszelf eerder als een lokaal indiebandje. De naam van de band komt van dit nummer: Voyage for knowledge is zowat het vlaggenschip van wat onze muzikale richting moet worden. Ik heb dat nummer geschreven in 2013 of 2014 op akoestische gitaar. Ik schrijf alles op akoestische gitaar omdat ik vind dat als lange progrockstukken of superheavy metal niet op een akoestische gitaar kunnen worden gespeeld, dan is het voor mij de moeite niet waard. Dit nummer is een nummer met vier segmenten en duurt zowat 10 minuten.
Het nummer is geïnspireerd door Carl Sagan (Amerikaans astronoom, astrofysicus en kosmoloog, 1934 – 1996 nvdr.). In het begin van Cosmos heeft hij het vaak over ‘a personal voyage’. Voyage for knowledge is een beetje een space thema met de aarde in het midden want dat is ons ruimteschip vanwaar we vertrekken. Als je het goed doet, dan ben je altijd op zoek naar kennis. Dat is waar ik actief mee bezig ben en dat wou ik ook in een nummer gieten. Dat nummer is dan ook de naam van de band geworden. Het is dus een self-titled plaat: de naam van de band is ook de titel van een nummer. Anthony heeft het spacey logo met de planeten gemaakt. De titel van eerste track van het album met dezelfde naam is ook de naam van de band. Fijn ! Zoals Black Sabbath indertijd.
Het tweede nummer is All my friends belong in a museum. Heel leuke titel. Hoe zijn jullie op dat idee gekomen?
Dank u. Alles heeft wel ergens een trigger. Er lopen hier in Aalst nogal wat characters rond. Gasten waarvan je denkt “wow, dat zijn gasten die in een museum moesten zitten” (lacht). Maar over de tekst zelf kan ik wat meer uitleg geven. Toch eerst een kleine disclaimer. Alle mensen mogen aan mijn teksten de betekenis geven die ze zelf willen. Er zitten veel contradicties in dat nummer. Het gaat over “I become the god of everything”. Ik vergelijk mezelf ook met een Fat Hairy White Duke, een referentie uiteraard naar de Thin White Duke van David Bowie. Het gaat over de gebruikelijke zelfliefde en zelfhaat van de artiest. Dat is het thema van dat nummer. Jezelf geniaal vinden en dan een week later kan het gebeuren dat je het de grootste shit vindt. Veel artiesten hebben die ups en downs. De videoclip is gemaakt door Anthony De Ruyver, onze drummer. Hij is een videograaf. Hij kwam ook met idee om een cartoon te maken. Tof idee. Ik heb toen aangegeven hoe ik dat visueel zag en hij heeft dat dan in zo passend mogelijke beelden gegoten. Het is een lyric video waardoor het begrijpelijk wordt. De lyrics zijn in dezelfde font als het logo van de band.
Het nummer is organisch gegroeid in de repetitieruimte. Zo kwam na de tweede chorus de break in dat nummer waar ik zo wat improviseer. Zo kwam ook “and I ask you all my darlings precious children” in het nummer. Dat in vele variaties, want ik ben niet in staat om twee keer na mekaar hetzelfde te spelen. (lacht) Dat “darling precious children” is een thema geworden. Dat is hoe de band zijn fans aanspreekt.
Het derde nummer is Centre of the circle.
Die clip is een statement. We beseffen goed dat we een niche-band zijn. Ik doe niet aan genres. Dat is ook de reden waarom ik pas op 29 zelf een band heb opgericht. Tussen mijn 16 en 29 heb ik altijd in andere bandjes gespeeld. Ik was altijd te heavy of niet heavy metal genoeg. Te rock of niet rock genoeg. Het was altijd wel iets. I don’t give a fuck ‘bout genres. Ik hou er wel van om naar genremuziek te luisteren. Ik moet altijd op één of andere manier buiten de lijntjes kunnen kleuren. In het verlengde daarvan is dus Centre of the circle. (grijpt een klassieke gitaar met bandstickers en foto’s op). Ik ben linkshandig op een rechtshandige gitaar, met de dikke snaar beneden. Dat zachte stukje in het midden van zo’n twee minuten had ik eerst. Daar heb ik enkele jaren later de rest met stevige riffs rond geschreven. We spelen progrock en het statement is dat het mogelijk is om voor een instrumentaal nummer van ruim negen minuten mogelijk is om een semiprofessionele videoclip te maken. Ik denk niet dat dat al veel gedaan is. Wij zijn een band die ‘with conviction’ een videoclip maakt op een instrumentaal nummer van meer dan negen minuten (lacht). Is dat commercieel levensvatbaar? We zullen zien. Ik heb daarnet op ons YouTube-kanaal gezien dat we meer dan negenduizend views hebben. Redelijk goed, toch ?
Redelijk veel, inderdaad. Zonder promotie. Hebben jullie mensen aan het ‘clicken’ gezet?
Promo hebben we gemaakt, dat doen alle bands. Niks mis mee om uw product – zeker als het goed is – in de kijker te zetten! Maar views kopen, da’s fake. En dan val je toch door de mand. Dus daar doen we niet aan mee
Het volgende nummer is Resistance. Erg grappig. Je zingt in dat liedje “I am walking on Broadway”. Terwijl we je warempel in het Aalsterse Rozemarijnstraatje (dat meer doet denken aan Hell’s Kitchen dan aan Broadway) zien banjeren.
Toen ik dat nummer schreef was ik vaak naar The lamb lies down on Broadway (1974) van Genesis aan ‘t luisteren. Dit is het infamous dubbelalbum waardoor Peter Gabriel uiteindelijk uit de band is gestapt. Toen ik dit nummer schreef, wou ik toch een verwijzing naar dit album in dit nummer. We hadden het idee om voor de video een single shot te doen en waar beter dan mijn geliefde Rozemarijnstraat? In al de cafeetjes hier heb ik veel tijd doorgebracht in de Cirque, de Vulcano, ‘t Koerken, de Cosa Nostra,…. En daarna ben ik hier ook nog komen wonen. Een soort eerbetoon aan deze straat. Ik werk ook graag met tegenstellingen: wandelen in dat steegje en dan met gestrekte armen zingen: “walking on Broadway”.
De riff van Resistance had ik al een tijdje tot Anthony met de vraag komt of we al een single hebben voor het debuut. Een korte snappy song dus en geen lang uitgesponnen nummer. De uitdaging werd dus een song om van iemand uit de 21ste eeuw een gitaarenthousiasteling te maken (lacht). In mijn geval gaat dat dan meer richting jaren 60, 70 en 80. Zelfs jaren 90 vanwege de riffs van de grunge. Anthony had het liever richting 21ste eeuw. En Resistance is dus meer mijn take op een 21ste eeuws progrocknummer.
