Green And Handsome. De titel van het debuut van Tuff Guac. Op plaat alles het werk van Belly Button Records-opperhoofd Rafael Valles, maar live versterkt met mensen die je normaal in bands als Mogo en King Dick ziet. Een gesprek met maestro Raf!
Eerst was er naar verluidt Frisko maar dat werd dan maar Tuff Guac. Leg heel die naamsverandering eens uit aan de wereld
Frisko was gewoon de naam die ik de nummers op mijn computer gaf. Afgezant van het nummer Friskoman op de plaat. Later merkte ik dat “Frisco” en “Friscoman” gebruikt werden als slang voor San Francisco en leek me dat redelijk lame om daar buiten België mee te proberen spelen. Vooral omdat er wel veel West Coast-garage in de muziek zit. Op een dag maakte ik nogal straffe guacamole en mijn goede vriend Samuel aka Deathstar Macgyver zei: hmmm tuff guac.
Ooit gedacht dat er zo veel rond de naam was te doen? Geen mens die het trouwens kan uitspreken.
Het was geen slechte marketingstunt, inderdaad! De naam lijkt eerder te bestaan uit korte klanken dan woorden maar de meeste mensen hebben niet zoveel problemen met de uitspraak. Als ze de avocado op de hoes zien zou hun frank moeten vallen. Je moet eigenlijk gewoon denken aan iemand die een rochel op straat uitspuwt; gUAC..Tufffff!
Alle gekheid op een stokje. Green And Handsome is er. Een debuut waar je trots op bent, neem ik aan?
Toch wel ja. Dit is de eerste plaat waarop ik alles zelf heb geschreven, gespeeld, opgenomen en gemixt. Ik wilde dat al lang doen maar mijn drum skills leken nu pas goed genoeg om tot een goed resultaat te komen.
Er is een verschil tussen de plaat en live-optredens. Want op de plaat ben jij het die alles doet en live is het met mensen van Mogo en King Dick. Was het absoluut nodig dat Tuff Guac een soloproject was?
Dat verschil vind ik erg interessant. Live is het meer een rock-‘n-roll-show, terwijl de plaat redelijk lo-fi 60’s poppy klinkt. De plaat is ook een pak trager en daardoor aangenamer om volledig uit te luisteren. Ik vind het zalig om alles zelf te beslissen tijdens het schrijf/opnameproces, alsof ik een tekening aan het maken ben. Wanneer iets af is, laat ik het ook pas horen aan mensen zodat ik volledig mijn eigen ding doe.
En we nemen aan dat die andere mensen niets te zeggen hebben bij het componeren van de songs?
Nowp. Niemand.
En dan zijn er die invloeden. Tuff Guac klinkt wel als een jukebox van honderden muziekjes, ben je iemand die alles absorbeert?
Absoluut! Nummers ontstaan heel spontaan en snel meestal. Ik ben nu bezig aan funk, country, disco-achtig, psychedelische en popnummers voor de volgende platen. Ik heb ondertussen al een A4 vol met nummers die ik wil opnemen. Er zijn geen grenzen en ik wil mezelf nooit iets opleggen. Als ik het beu ben stop ik ermee, maar het is vooral muziek waar ik zelf naar zou luisteren.
Tuff Guac is Belgisch, maar jullie mikken op de wereld want de plaat is zowat overal ter wereld beschikbaar. De wereld is mijn huis?
België is kleiner dan een vliegenstront. Artiesten die hier zogezegd groot zijn, kunnen in een week heel het land platgespeeld hebben. Ik vind het daarom een saai idee om enkel en alleen in het kleine circuit in België te blijven plakken terwijl er in andere landen ook DIY scene’s en vette kleine podia zijn. Touren is ook het beste excuus om op reis te gaan overigens.
Ik veronderstel dat dit allemaal te maken heeft met een vorm van netwerken, niet?
Deels zeker wel ja. De kans is groter dat je in een bepaald land gaat spelen als je plaat daar op een labeltje uit is hé. Daar wordt nu volop aan gewerkt en geboekt.
Tuff Guac wordt meer dan één keer vernoemd als één van de te volgen bands. Hoe ga je om met dit soort superlatieven?
Groot gelijk! (lacht)
Omschrijf Tuff Guac eens in één zin…
De heropleving van de bubbelgum en tevens de dood van onze muzikale Belgische trots.
