THOT is sinds de release van Fleuve (november 2017) aan een geweldige opmars bezig. Optredens in Magasin 4, Dunk! Festival, en ook Dour en de Gentse Feesten in de Kinky Star. Zanger Grégoire Fray heeft erg bewogen maanden achter de rug maar vond toch nog de tijd om ons even te woord te staan.
Het is redelijk evident om te zeggen dat het luisteren naar Fleuve een veelgelaagde ervaring is met veel nadruk op het minder toegankelijke. Alles op het album lijkt goed doordacht, maar in extreme mate. Welk van de volgende aspecten beïnvloedde elkaar of was het interactie in alle richtingen? De donkere atmosfeer, de mystieke industriële gloed, de naam van de band die rechtstreeks naar de dood verwijst…
Het is waar dat THOT de naam is van de Egyptische god die de leiding had over het oordeel van de dood. Hij werd echter ook sterk geassocieerd met de arbitrage van goddelijke geschillen, de magie, schrijfrituelen en de ontwikkeling van de wetenschap. En over Fleuve gesproken, de belangrijkste invloeden blijven het Europese continent, de culturele geschiedenis, de inspiratie van de natuur, vrouwen, transcendentie en mijn eigen queeste tussen deze factoren.
Was Sergey Tankian invloedrijk? Meer nog dan pakweg Nine Inch Nails of zelfs Chelsea Wolfe?
Voor deze plaat geen van de drie in feite.
We hebben nog nooit een plaat gehoord met zoveel leerstof aardrijkskunde … Waarom deze rivieren en waarom de mysterieuze benadering van het albumontwerp? Met andere woorden, dit is duidelijk een complex resultaat van persoonlijke indrukken of is het niets meer dan een gimmick?
Ik heb een persoonlijke link naar al die rivieren. Het openingsnummer Icauna verwijst bijvoorbeeld naar l’Yonne, de rivier die zijn naam geeft aan het deel van Frankrijk waar ik ben geboren en getogen. Vltava stroomt door de hoofdstad van Tsjechië, Praag, een stad die ik bijna twee keer per jaar bezoek en waar ik me thuis voel. Rhein is een ode aan mensen die op pad gaan, of het nu een reis naar een nieuw leven is of louter muzikanten die op tournee gaan. Leuk weetje hierover is dat ik onlangs ontdekte (nadat het nummer was opgenomen) dat een deel van de familie van mijn vader aan de Bodensee woont (waarin de Rijn stroomt) en hun huis heeft verlaten om een ander leven op te zoeken, zie je? De persoonlijke indruk was er al en ik wist dat zelfs niet eens toen ik het liedje schreef. Maar misschien voelde ik het ergens.
Hoe verklaar je dat Fleuve een waas van invloeden en noise blijft wanneer je twee of drie keer luistert, om uiteindelijk lagen van indrukwekkende en zelfs innovatieve songstructuren vrij te geven wanneer de luisteraar in jouw ziel en gedachten wil graven?
Eerlijk gezegd kan ik het niet uitleggen. Ik musiceer zoals ik het voel met mijn hart, huid, adem… het is een zeer spontane manier. Ik probeer niet met opzet een doolhof te bouwen. Ik voel me echter vereerd dat mensen onder de indruk blijven terwijl ze meer in de nummers graven.
Hoe zag de band het licht (hoewel licht niet het juiste woord is om de muziek treffend te omschrijven)? Ik bedoel… was de keuze voor bandleden het resultaat van een grondig onderzoek of waren zij er eerst en was de muziek toch een gevolg?
Het is een moeilijke vraag, want bijna de hele line-up is veranderd sinds de release van het album. Ik omarmde 2018 met nieuwe leden en die zijn na een grondige zoektocht gevonden. Ze hadden een maand om de nummers te leren en ze hebben het heel goed opgepikt. We toerden in Frankrijk en het marcheerde wonderwel. Ik heb het gevoel dat er nieuwe muziek uit deze frisse energie zal komen. Alleen de voormalige drummer Gil Chevigné maakt nog steeds deel uit van de band en deelt zijn sticks met een andere drummer, afhankelijk van hun schema.
In weerwil van de vorige vraag is het wel duidelijk dat Arielle Moens belangrijk was voor de sfeer van albums en concerten. Ze voegt zelfs een enorme mystieke en oosterse injectie toe aan het geluid van Fleuve. Dat maakt dat we ons afvragen waar jullie naar luisteren eens het THOT-hoedje is afgezet.
Ik ben blij dat je het leuk vindt wat Arielle heeft bereikt. Zelfs als ze geen deel meer uitmaakt van de band, hou ik van de sfeer die ze hielp creëren.
We overdrijven niet als we zeggen dat THOT’s favoriete kleuren zwart en wit een vintage Grégoire Fray zijn. Wat maakt zwart-wit zo aantrekkelijk voor u?
Ik geloof er stellig in dat zwart/wit het momentum bevriest, en dat maakt het dan weer uniek en onsterfelijk.
Is het een grote teleurstelling dat de grote Belgische festivals en Studio Brussel ervoor kiezen om klinisch dood te blijven voor muziek die niet in mainstreamboxes kan worden opgeslagen? Met andere woorden… Ben je het ermee eens dat THOT het podium op bijvoorbeeld Pukkelpop in vuur en vlam zou zetten en dat je een welverdiend groter publiek zou mogen ambiëren?
Ik ben blij dat we het podium eindelijk in brand zullen steken op Dour . We krijgen de laatste tijd steeds meer aandacht en ik denk dat die grote festivals gelijk hebben om hun vertrouwen in ons te stellen. We willen iets unieks op het podium brengen. We verdienen een groter publiek, en dit publiek verdient ons ook. Het is jammer dat de grootste festivals vooral saaie bands programmeren die gewoon zonder hart kopiëren wat al eeuwenlang is gemaakt.
Bosphore klinkt als metafoor… Zijn de rivieren een metafoor voor iets dieper?
Bosphore is het laatste nummer van het album en het geografische eindpunt van het Europese continent. Het voelt als een soort grens die ik beter probeer te begrijpen. Die rivieren zijn inderdaad metaforen voor het claimen van iets groters in ons eigen leven. In het mijne dan toch.
Het moment voor een woordspelletje me dunkt. Welke stroom zal THOT verder volgen? Wat verwacht je en is the sky the limit of blijf je heel nederig?
Omdat ik in nauwelijks één maand tijd een nieuwe bezetting moest verzamelen, lijkt mij niets onmogelijk. De enige limiet die ik kan zien is dat andere mensen grenzen hebben, als het gaat om smaken of nieuwsgierigheid. Het is van toepassing op muziek, maar ook op menselijke relaties. Uiteraard heb ik het geluk dat zoveel mensen (fans, het label, sites zoals Luminous Dash, vrienden) mijn artistieke mening nog steeds ondersteunen.
Hoe meer we naar Fleuve luisteren, hoe meer we overtuigd zijn van de enorme kwaliteiten van het album en de band. Volgen andere landen onze overtuiging?
Warme woorden die deugd doen Hans. Eigenlijk volgen landen als Tsjechië en Polen jullie visie wat we natuurlijk fantastisch vinden.
We wensen u het allerbeste en we blijven THOT vanop de eerste rij volgen en aanmoedigen.
Bedankt Hans, dit interview was mij een waar genoegen. Hopelijk zien we elkaar snel terug. Long live Luminous Dash!
