Jan Van Den Bergh speelde gitaar bij The Spanks, kreeg de laatste jaren op privévlak de ene klap na de andere te incasseren maar louterde zich met het mooie Ldvd En Andere Verhalen, het debuut van zijn nieuwe groep Everzwijn. In het Nederlands, alstublieft!
Voelde het niet onwennig om in het Nederlands te schrijven en te zingen?
In het begin behoorlijk onwennig! Het voelt veel naakter aan om in het Nederlands te zingen dan in het Engels. Maar het voelt wel veel authentieker en, sinds ons eerste live-optreden enkele maanden geleden, heb ik er geen enkele moeite meer mee.
Was Ldvd En Andere Verhalen voor jou, na alle tegenslagen, een vorm van therapie?
Ja, het is een echte verwerkingsplaat. In plaats van bij de tegenslagen, waar we allen stuk voor stuk mee worden geconfronteerd, te blijven hangen, is en blijft de beste remedie er over te schrijven en te zingen. Mij heeft het althans echt geholpen om alles een plaats te geven en verder te gaan met het leven op een positieve manier.
Wat zijn je verwachtingen voor de plaat?
Hoe meer luisteraars, hoe meer vreugde! Ik ben aangenaam verrast door de digitale streamingdiensten zoals Spotify. Voor mij is het de eerste keer dat ik hier actief mee werk. Je kan er op een eenvoudige manier veel mensen mee bereiken en dat is goed!
We moeten het uiteraard over The Spanks hebben. Wanneer en waarom is het met die band misgelopen?
Ik zou niet echt zeggen dat het misgelopen is. Het is eerder het cliché van: je begint eraan als je jong bent maar dan later komen er andere prioriteiten zoals de professionele carrière, een gezin stichten en dergelijke. Misschien was de rechtstreekse aanleiding wel dat ik in 1994 voor mijn job naar Madrid verhuisde. Toen ik vijf jaar later terug in België kwam, wou ik The Spanks opnieuw op actief zetten. Maar het muzikale landschap bleek grondig veranderd, de garagerock en de gitaren waren niet meer zo in trek.
Stonden jullie eigenlijk ver van de grote doorbraak?
Van een grote doorbraak is nooit echt sprake geweest. Wij voelden ons altijd goed in de marge zonder al te veel commerciële verplichtingen. We hebben tot op vandaag trouwe fans en dat heeft ons altijd in staat gesteld om kleinschalig in binnen- en buitenland op te treden en fun te hebben!
Spanks-zanger Rik is jongdement, bassist Willy is dood. Je moest onlangs ook afscheid nemen van producer JP Van en medemuzikant King Koen. Kijk je hierdoor anders tegen het leven aan?
Uiteraard! Bij het ouder worden is het onvermijdelijk dat je met dit soort ingrijpende dingen geconfronteerd wordt. Het heeft mij meer en meer doen beseffen dat het leven sneller voorbij is dan dat je denkt. Het heeft mij aangewakkerd om veel gitaar te spelen, songs te schrijven, een plaat op te nemen en terug wat meer op te treden. En er ook nog met volle teugen van te genieten.
Eind jaren ’80 had je hier een hele golf aan garagebands: Paranoiacs, Mudgang, jullie… was er toen een soort camaraderie en zien jullie elkaar nog regelmatig?
Indertijd was er inderdaad veel camaraderie. We zagen elkaar dan ook letterlijk elk weekend en er werden behoorlijk wat pinten gedronken. Toch waren we ook wel concurrenten van elkaar, dus soms was er onderliggend al eens wat afgunst en jaloezie. Sommigen onder hen kom ik af en toe nog tegen op een optreden En dan wordt er wat bijgepraat. Het is leuk om te ervaren dat de meerderheid van hen het hart nog altijd verloren heeft aan muziek spelen en beleven. Dat doet deugd!
Je producete de eerste demo van Gorky. Had je toen al het gevoel dat ze, enfin Luc De Vos, het ver gingen schoppen?
Dat Luc een heel bijzonder talent was had ik meteen door. Het was één van de leukste producties die ik ooit gedaan heb. Maar dat hij met dat soort muziek op grote schaal zou doorbreken in Vlaanderen had ik nooit gedacht. Mijn gevoel toendertijd was dat hij eerder een cultfiguur zou worden, zoals bijvoorbeeld Daniel Johnston. Ik heb het ook altijd bijzonder spijtig gevonden dat hij de samenwerking met Wout De Schutter en Geert Bonne, twee toffe mannen en goeie muzikanten, onder commerciële druk van de platenfirma heeft stopgezet. Maar hij is dan ook wel echt doorgebroken en dat is en was hem uiteraard gegund. Voor mij persoonlijk is en blijft hij de belangrijkste inspiratiebron om in de eigen moedertaal te gaan zingen.
Terug naar Everzwijn. Blijf je bij de Nederlandstalige rock of wil je toch nog eens terug gaan rammen in de garage?
Everzwijn is een rock-‘n-rollband pur sang, wij rammen elke week in onze garage. We coveren live ook in vertaalde versie een aantal garageklassiekers zoals Primitive van The Groupies en Brand New Cadillac van The Renegades. En er komen er nog meer aan. Plus: we kunnen ook nog steeds het Engelstalige repertoire van The Spanks brengen. Dat deden we de afgelopen twee jaar een paar keer, en met het nodige succes.
Wat staat er nog op het programma voor jullie?
Everzwijn is, net als The Spanks, een band die live het best tot z’n recht komt. We hebben nu drie optredens achter de rug en er zijn er nog twee gepland in de lente. Ik zou zeggen: organisatoren te lande en uitbaters van leuke kroegen, boek ons en wij komen jullie tent platspelen voor een appel en een ei! En de plaat zal nog voor de zomer in een gelimiteerde oplage op vinyl verschijnen. En verder zien we wel wat de toekomst brengt.
