Dit jaar strijden 144 artiesten in het muziekconcours Sound Track voor de grote prijs. Of ze winnen, hangt grotendeels af van hun vermogen om het publiek te overtuigen. Luminous Dash heeft zich tot missie gesteld om alle 144 deelnemers via een interview aan je voor te stellen. Duik met ons mee in de Sound Track-files…
LAUVEMETENDER is een indie sleaze-storm die alles in eigen handen nam na een bittere breuk. Ze schrijft, produceert en speelt elk detail zelf: van gruizige gitaren tot rauwe vocalen. Haar songs balanceren tussen ironie en intensiteit, met echo’s van Wet Leg, St. Vincent en Wolf Alice. Op 27 september staat ze in Zinnema, Anderlecht.
Hoe ben je met muziek begonnen?
Al op jonge leeftijd stond ik op het schoolpodium, verkleed als spin, met een piepstemmetje dat door de zaal galmde.
Als tiener lag ik vaak alleen op mijn kamer albums te luisteren – Radiohead, The Beatles, Lana Del Rey – gewoon om in slaap te vallen. Misschien klinkt het een beetje depri, en dat was ik waarschijnlijk ook.
Op mijn 18e begon ik met basgitaar. Ik speelde in kleine bandjes, vooral als hobby, zonder er al teveel bij stil te staan. Zingen deed ik toen nog niet. Pas toen ik een duo vormde met mijn ex, begon ik te zingen. Het was een mooie ervaring, maar ook de pijnlijkste van mijn leven. Die breuk heeft me diep geraakt, maar achteraf was het een zegen: ik begon alles zelf te componeren, gitaar te leren spelen en mijn muziek volledig naar mijn eigen hand te zetten. Ik werd de baas over mijn eigen geluid.
Hoe zou je je muziek omschrijven?
Mijn nummers zijn vaak schijnbaar vrolijk. De teksten zijn scherp, vaak heel persoonlijk en gericht op een ervaring of zelfs op een persoon. Revenge songs, met op de achtergrond spontane, organische en ruwe muziek. Het is alsof Taylor Swift en The Strokes samen een band zouden vormen.
Had je eerder al iets muzikaal gedaan?
Ja, ik had laatst een rocktrio met een wat hardere sound. Daar speelde ik bas en ik zong. We hebben best veel live gespeeld.
Wat zijn je dromen?
Mijn ultieme droom is het voorprogramma spelen van St. Vincent, oftewel Annie Clark. Ik ben enorm fan. Zij weet het, en iedereen die me kent ook. Ik heb haar zelfs meerdere keren gesproken en haar in Berlijn die vraag gesteld. Als dat ooit lukt, zou dat een persoonlijk hoogtepunt zijn: erkenning krijgen van de artiest die ik het meest bewonder in de muziekwereld.
Iedereen die meedoet aan Sound Track wil natuurlijk winnen, geef zelf eens je sterke punten aan.
Mijn sterke punten liggen in de homogeniteit van mijn project: ik componeer alles zelf en beheer ook het visuele geheel. Ik werk er nu al meer dan een jaar aan, met geplande releases en een duidelijk schema voor mijn doelen. Hoewel de muziek spontaan klinkt, is het werk erachter heel doordacht. Ik lig er nachten wakker van, draaiend in mijn hoofd, volledig opgeslokt door het proces.
Hoe belangrijk is muziek in je leven?
Ik denk dat ik op de grens van schizofrenie zit: ik heb een heel serieuze baan, maar muziek laat me mijn echte persoonlijkheid uiten, die ik in het openbaar vaak onderdruk. Het haalt een last van mijn schouders en voelt ontzettend bevrijdend.
Wat is het domste liedje ooit?
Psycho Killer van Talking Heads. Ik hou van het absurde in de melodie en tegelijk is het gewoon een banger.
Welk nummer doet je spontaan dansen?
Mijn favoriete nummer om op te dansen en mee te zingen is Fast Slow Disco van St. Vincent, wel een remix, want het origineel is veel trager. In deze versie wordt de drummachine versneld, terwijl de nonchalance in de zanglijn behouden blijft. Dat contrast vind ik gewoon prachtig.
Als je carte blanche zou krijgen om zelf een mini festival te organiseren, welke drie artiesten of bands zou je dan uitnodigen en waarom?
Makkelijk.
Headliner: St. Vincent. Dan Wet Leg. Dan Wolf Alice. (En ikzelf als opener.)
Dat zijn mijn drie muzikale referenties. Je vindt er subtiele en beeldrijke teksten, met de chirurgische gitaar van St. Vincent, de spontane en energieke kant van Wet Leg, en tenslotte de vriendschap en de warmte van de leden van Wolf Alice. Een heel vrouwelijke affiche!
Waar wil je over 5 jaar staan met je muziek?
Op tour met St. Vincent, dat spreekt voor zich. Maar vooral hoop ik dat ik tegen die tijd genoeg zelfvertrouwen heb opgebouwd op het vlak van productie. Ik twijfel vaak aan mezelf en ben bang dat ik niet goed genoeg ben. Toch vertegenwoordigt mijn muziek mij volledig, en dat gevoel is onbetaalbaar.
