We hebben er zeer lang op moeten wachten, maar het tweede album van The Radar Station is er eentje om in je armen te sluiten. We hadden een afspraak met frontman Brent Buckler waarbij hij ons alles vertelde over Birds of Choice.
Was het winnen van De Nieuwe Lichting nu een zegen of een vloek?
Brent: We waren voor de overwinning al een paar jaar bezig met het maken van muziek die niet zo commercieel was. We hebben dus zelf nooit gedacht dat we een band waren die in dat concept zou passen. Laat staan dat we zouden winnen. Ik had dat helemaal niet zien aankomen en beschouw het echt wel als een zegen. De aandacht die je krijgt is namelijk op alle vlak immens groot, zowel qua persaandacht als airplay. Dat is onbetaalbaar in een klein land als België, dus ik zou niet direct weten waarom het een vloek is (lacht). Wel hebben we door het fameuze coronajaar – het was 2020 – het potentieel niet volledig kunnen benutten. Uiteraard hebben we wel alle vruchten daarvan proberen te plukken.
Hoe fantastisch Subtle Science ook is, denk ik soms dat de radiomakers maar één nummer kenden.
Dat blijft natuurlijk het nummer waarmee we De Nieuwe Lichting wonnen. Maar The Giant, After The Tornado en Pictures of You werden ook heel vaak gedraaid. Het grappige is dat ik nooit de ingesteldheid heb gehad om een catchy nummer te schrijven wanneer ik eraan begin, maar Subtle Science is dat natuurlijk wel. Niet dat dit per se voor mij moet, maar ik snap wel dat er daardoor misschien mensen zijn die The Radar Station van dat ene nummer zullen kennen.
Er is een enorm verschil tussen jullie debuut en Birds Of Choice qua kwaliteit. Kwam dat debuut er niet te vlug door de druk die op jullie schouders lag?
De nummers voor ons debuut hadden we al een tijdje klaar, maar het klopt wel dat we het momentum van De Nieuwe Lichting wilden gebruiken door onze eerste plaat zo vlug mogelijk uit te brengen. Bovendien werd ons verteld dat de lockdown na de zomer zou verdwijnen en dus wilden we volledig klaar zijn met alles. Natuurlijk wisten we niet dat het zo veel langer zou duren. Maar ik zie het ook niet echt als negatief, want we hebben enorm veel geleerd uit onze eerste plaat. We kregen door het leerproces een meer volwassen geluid, ook al ging het verder dan dat.
Door stil te vallen kwam ik de donkere kanten in mezelf tegen en begon ik meer en meer na te denken over wat er fout liep in mijn leven. Zonder corona zou anders het leven gewoon doorgegaan zijn als een trein, maar nu was ik als het ware verplicht om naar dat zwarte gat in mijn leven te gaan kijken. Omdat ik bewust anders naar mezelf keek, ben ik ook andere songs gaan schrijven. De nieuwe nummers zijn dan ook veel persoonlijker en gaan vaak over die donkere periode in mijn leven. Maar aan de andere kant was ik ook kwaad op de wereld. Zeker als je ziet in wat voor een bedroevende situatie we terecht zijn gekomen als mensheid: genocides, ongelijkheid, klimaatcrisis,… Als je gaat uitzoomen tot in het heelal dan zie je pas echt hoeveel onze wereld te bieden heeft en hoe uniek ze is, en toch helpen we alles om zeep om het zacht uit te drukken.
Je schreef de teksten in een moeilijke periode in je leven, heeft je dat mentaal geholpen?
Moeilijke vraag. Ik haal wel mijn energie uit songs schrijven, maar een depressie gaat toch nog een stuk dieper. Het was eerder een kwestie van keuzes maken. Niet altijd een workaholic zijn, maar ook eens tijd maken om plezier te hebben. Ik vond tijdens die periode ook niet echt de juiste songs en het zijn eerder gesprekken met een therapeut die mij geholpen hebben. Alles leek toen grijs en inspiratieloos, terwijl ik nu eerder start met een nieuw begin. De teksten gaan over die moeilijke periode, maar de muzikale energie toont aan dat het al een stuk beter gaat met mij.
En toch ben je nooit weggeweest, want er was ook de carrière van Brent Beukelaer.
Eigenlijk leid ik twee levens (lacht). De liedjes van de eerste Beukelaer-plaat waren reeds geschreven voor de coronajaren. Het is een ander deel van mijn muzikale ik en ik zou me nooit gelukkig hebben gevoeld, moest dit niet afgewerkt zijn. En omdat er nog nummers over waren, kwam er een tweede plaat bij. Daar kwam ook nog bij dat er muzikale meningsverschillen waren met de eerste line-up van The Radar Station, dus daarom leek het me een goed idee om me te concentreren op de carrière van Brent Beukelaer. Toen we ons mentaal klaar voelden, hebben we keihard gewerkt aan de tweede plaat van The Radar Station.
Vijf jaar radiostilte is lang, nooit schrik gehad om vergeten te worden?
Zeker, maar ik kon niet anders. Ik had toen geen energie, maar ik had die wel nodig om me te storten op het verdere verloop van The Radar Station. Schrik had ik zeker, want in de muziekindustrie loopt alles aan een zeer hoog tempo. Maar helaas had ik die tijd nodig. Ik heb steeds geloofd dat je met kwalitatieve muziek waar ziel in zit je daarmee een verloren momentum kan goedmaken. Dat kom je vaak tegen in de muziekwereld. Mijn grote voorbeelden, David Bowie en Paul Simon, hebben ook minder succesvolle platen gemaakt en zijn daarna helemaal teruggekeerd. Alles moet tegenwoordig zo rap, maar een artiest wordt uiteindelijk toch beoordeeld op zijn hele oeuvre en niet op één moment? Ik ben nog maar 30 jaar en ik ben eigenlijk van plan om nog heel lang mee te gaan. (lacht)
Zijn jullie geen buitenbeentje in de Belgische muziekscene? Jullie schrijven hitgevoelige songs, maar jullie hebben geen hits nodig.
Ik vertrek nooit uit het standpunt om hits te schrijven, het moet muziek zijn waar ziel in zit. Wordt het niet opgepikt, dan hou je er de voldoening voor jezelf aan over. Verkoop je je ziel en het wordt geen hit, dan heb je gewoon niks meer. Er bestaat geen wiskundige formule om een hit te schrijven. Alles moet gewoon juist zitten, van het juiste moment tot de juiste mensen treffen. Ik denk liever na op lange termijn en wil muziek maken waar ik zelf achter sta.
Wat is je favoriete nummer op Birds Of Choice?
Grappig genoeg is dat misschien het meest rustige nummer van de plaat: Winged Seeds. Muzikaal heeft het wel iets van Songs:Ohia. Maar het is vooral een persoonlijk nummer. Ooit dacht ik dat ik het antwoord op het leven zou weten toen ik dertig zou zijn. Dat is dus niet het geval en ik zal het nooit weten. Niemand kan dat, maar je hebt wel mensen die dat gevoel van onmacht mooi kunnen verbergen.
In het najaar gaat The Radar Station voor het eerst met hun album het podium op. Dit zijn de eerste data:
01/11 – De Singer, Rijkevorsel (try-out)
05/11 – Arenberg, Antwerpen (release show)
06/11 – Charlatan, Gent (release show)
11/11 – De Living, Heist-op-den-Berg
12/12 – Schaduwkapel, Ardooie
Facebook – Instagram – Spotify
