Het Aalsterse trio VVYNN bracht eind vorig jaar twee nieuwe singles uit waar we totaal van overdonderd waren. Momenteel is de band volop bezig met hun debuutalbum. Drummer Jonathan Roseleth vond nog tijd om onze Ten Luminous Questions te beantwoorden.
Wat betekent muziek voor je en kan je een leven inbeelden zonder muziek?
Een leven zonder muziek inbeelden is enorm moeilijk. Ik ben dagelijks bezig met muziek. Zowel in mijn vrije tijd als in mijn job speel en schrijf ik muziek. Ik oefen ongeveer twee uur per dag op de drums, speel gitaar en bas en schrijf enkele uren per week muziek. Op maandag en dinsdag repeteer ik met VVYNN en daarnaast geef ik ongeveer 15 uur drumles per week. Dus muziek valt niet uit mijn leven weg te denken. Toen ik jonger was (14-16 jaar) heeft muziek een enorme invloed op mij gehad. Die periode was best donker en hard en gelukkig kon ik toen vluchten in de wereld van muziek. Ik herinner me nog dagen en avonden waarop ik volledige cd’s van Metallica/ Megadeth/Opeth meespeelde op gitaar zonder pauzes, uren aan een stuk.
Wat is de eerste plaat die je kocht, en weet je nog hoe dat kwam?
De eerste plaat die ik zelf ben gaan kopen was ofwel Blink-182 – Enema Of The State of Nirvana en hun Nevermind. Dat kwam voornamelijk omdat er toen nog videoclips op tv gespeeld werden.
Welke artiest of band heeft jou op het podium meest geïmponeerd?
Silversun Pickups in Brussel: de manier waarop de zanger, Brian Aubert, met het publiek connecteert is fenomenaal. Hij kwam zelf even hoofd tegen hoofd staan met Angie (onze zangeres/gitariste). In Flames in Antwerpen: ik was 15-16 jaar en enorm fan van de zwaardere metalgenres. Ik ben toen naar een optreden van In Flames gaan kijken en ik werd gewoon overdonderd door de kracht, de energie en de passie die de band uitstraalde.
Wie heb je ooit als kind voor de spiegel staan imiteren?
Sum 41, Blink 182, en als zeer kleine jongen: Clouseau.
Welke platenhoes vind jij de meest iconische?
Elvis Costello and the Attractions – Armed Forces: de kleurrijke fold out hoes met acht verschillende luiken verzorgd met prachtig artwork van Barney Bubbles.
King Crimson – In the Court of the Crimson King: toen ik als kind door de platen van mijn vader snuisterde had ik steeds schrik bij het zien van deze hoes. Zelfs nu ik ouder ben, vind ik dat de hoes nog steeds een knellend gevoel losmaakt.
Pink Floyd – Ummagumma: zo iconisch door het droste-effect, maar waarin elke afbeelding toch anders is dan de andere… prachtig gewoon.
Met welk nummer kunnen we je doen wenen?
Wenen is veel gezegd maar er zijn veel nummers die me enorm kunnen ontroeren. Esbjorn Svensson Trio – Seven Days of falling, 2Pac – Dear Mama, Tord Gustavson Trio – At Home, Pink Floyd – High Hopes en Gewoon Ruben – Nie Verdrietig.
Wat is volgens jou de meest ondergewaardeerde plaat, en welke de meest overgewaardeerde?
Ondergewaardeerd: ik heb ooit Rui Massena (pianist) live aan het werk gezien in Dendermonde en de zaal was jammer genoeg maar half gevuld. Zijn albums verdienen meer aandacht vind ik.
Gewoon Ruben, ook een Aalstenaar, vond ik jammer genoeg iets te ondergewaardeerd. Mensen die hem kenden, wisten wat voor een talent en woordkunstenaar hij was. Hij had gerust tussen de grote namen in de Vlaamse hiphop mogen staan.
Overgewaardeerd: de nieuwe nummers/platen van zowel Foo Fighters als Arctic Monkeys. Ik was enorme fan van beiden bij hun eerste platen maar nadien ben ik de smaak wat verloren.
Wat is jouw mooiste muzikale moment in je leven?
Ik ga jaarlijks naar een drumkamp in Athene. Vorig jaar was Chris Coleman (drummer van Prince, Chaka Khan, Beck, Israel & The New Breed, …) er ook bij als docent. Ik heb ongeveer 6 à 7 uur les kunnen volgen bij hem + ongelofelijke babbels gehad, samen pinten gedronken. Dat was één van de meest inspirerende momenten voor mij als muzikant en mens en heeft mijn kijk op het hele muziekgebeuren enorm veranderd.
Als je moet optreden, wat doe je de vijf minuten daarvoor?
Zorgen dat er genoeg pintjes aan de drum staan. Een beetje opwarmen met de drumstokken.
Wat is het meest gênante moment uit je carrière?
Op een optreden in Londen mocht ik de cimbalen gebruiken van een bevriende muzikant waarmee we met VVYNN op tour waren. Alles stond opgesteld op een drum riser op een podium. Ik wou het statief van mijn crash een beetje verschuiven en dit viel als een afgezaagde boom recht op de grond. Het ganse café werd doodstil, iedereen staarde, ook Angie en Jeroen wisten niet goed wat er gebeurde. Na het optreden gemerkt dat er een enorme deuk in het cymbaal zat, ik vond het vooral ook een enorm jammerlijk gebeuren.
