Zie je Bert Vliegen niet bij Whispering Sons, dan vind je hem wel in zijn studio als producer. En zit hij daar niet, dan mag je er geld op verwedden dat hij samen met Joram en Ramses bezig is met Teen Creeps. We hadden een gesprek met Bert over de derde – en uiterst prima – plaat Today Is The Day.
Jullie nieuwste plaat heet Today Is The Day. Een simpele titel, maar er zal wel een betekenis achter zitten. Welke?
Bert: De titel is een zinnetje uit Stay Here, een van de meer positieve tracks uit de plaat. Het is een soort mission statement, een verplichting aan jezelf om positief in het leven te staan, aan jezelf te werken en het beste ervan te maken. Maar het klinkt tegelijkertijd ook een beetje als een holle reclameslogan. Die dualiteit (en een kleine knipoog naar Neil Youngs Tonight’s The Night) maakt dat het voor ons wel een mooie, allesomvattende albumtitel is. Er zit iets wervend en positief in de plaat, maar daarachter schuilt ook wel een permanent aanwezige weemoed die we niet echt afgeschud krijgen.
De ingrediënten zijn exact dezelfde gebleven, toch is dit jullie beste plaat tot nu toe. Ik neem aan dat jullie dit niet zullen tegenspreken.
Uiteraard ben je altijd het meest tevreden van je laatste plaat! Maar het is wel onze meest diverse, melodische plaat, en dat maakt het misschien wat meer een tripje voor de luisteraar.
De band begon zo’n tien jaar geleden als een bende maten die graag met elkaar jammen. Ik heb begrepen dat dat nog zo is.
Zeker, al is “jammen” een groot woord. Maar de plaat is wel weer gewoon tot stand gekomen door ettelijke uren in het repetitiekot te slijten, veel samen te spelen en live op te nemen.
Hoe zijn Teen Creeps eigenlijk ontstaan?
Op initiatief van Joram, onze gitarist. We kwamen elkaar vaak tegen op dezelfde optredens en bleken een voorliefde voor dezelfde bands te hebben. Dat hij en Ramses elkaar nog vaag kende van de middelbare school en Ramses en ik op dat moment al in een band samen speelden, maakte de connectie makkelijk.
De liefde voor de 90’s zit er duidelijk in, nooit bang dat je het label “dadrock” zal opgeplakt krijgen?
Inmiddels is Joram trotse vader geworden van een prachtige zoon, dus we dragen dat label met trots!
Je bent producer en bij bepaalde personen zou dat kunnen eindigen in “te perfecte” producersmuziek, maar bij jou voelt het net rauw aan. Bewust?
Ik denk dat ik zowel als muzikant en als producer geen gepolijste muziek probeer te maken. Teen Creeps is ook de perfecte plek om mijn perfectionistische trekjes eventjes te parkeren en het ruwe te omarmen. Een win/win voor beide aspecten van mijn werk eigenlijk.
Het is “rammen”, maar rammen met een melodie. Bijna elk nummer heeft een perfecte melodie. Ik neem aan dat er behoorlijk wat tijd tussenzit vooraleer een song de Teen Creeps-goedkeuring krijgt
We maken de tracks quasi altijd eerst instrumentaal af, vooraleer ik de vocals erover begin te schrijven. Daardoor zijn we meestal al tevreden van de richting die het nummer uitgaat terwijl we het aan het maken zijn. Bij deze plaat duurde het wel even vooraleer alle teksten klaar waren, waardoor de meeste vocals pas enkele maanden na de initiële opnames zijn opgenomen en voor de anderen soms volledig nieuw waren. Maar gelukkig vertrouwden de andere twee me na al die jaren genoeg om me daarin wat vrijheid te geven.
Ik heb begrepen dat de teksten grotendeels over een stukgelopen relatie gaan. Hielp de muziek om de breuk beter te verwerken?
Ik denk het wel. Ik leer mezelf altijd een beetje beter kennen in onze nummers, de goede en slechte kanten. Maar het schrijven en maken van iets helpt me altijd wel vooruit.
Een kantelpunt is Windows Open, Teen Creeps klinkt plotseling een beetje triest.
Windows Open is een speciaal nummer op de plaat. Het bloeit langzaam open en is meer verhalend en abstract. Triest zou ik het niet noemen, maar er zit wel iets onheilspellends in.
Jij speelt met Whispering Sons bij één van de populairste Belgische groepen ooit, maar Teen Creeps is underground. Zelf heb ik de indruk dat er voor de undergroundscene een periode is vóór en na corona.
Ik heb het gevoel dat het aantal speelkansen er fel op achteruit is gegaan. Er zijn een pak minder plekken voor beginnende bands om hun eerste stappen te zetten, wat uiteraard bijzonder jammer is. Maar er zijn ook veel nieuwe initiatieven en wat goed is, komt altijd bovendrijven. Dus in die zin mogen we hoopvol blijven. We hebben het geluk dat we in een land wonen waar rare en alternatieve dingen wel nog op handen gedragen kunnen worden.
Ik denk dat ik het je nog nooit heb gevraagd, dus hier gaan we: wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
The Glow, Pt. 2 van The Microphones is nagenoeg perfect op elk gebied: songs, sound, inhoud. Die ga ik nooit beu worden.
