Stereoseat, Gents en met gitaren, brengt op 5 februari hun tweede album uit. Heavenly Creatures heet die, en je kan er zo een aantal filmsoundtracks mee vullen. Daarom deze prangende vragen.
Stel nu: een regisseur belt omdat hij jullie muziek wil gebruiken voor een cinematografisch meesterwerk. Welke regisseur belt, als jullie mogen kiezen?
Dan kiezen we misschien toch voor Nicolas Winding Refn, films zoals Drive, The Neon Demon en Only God Forgives hebben een fantastische soundtrack die perfect aanleunt bij de beelden.
David Lynch met zijn Lost Highway komt ook zeker in aanmerking, vooral ook voor zijn onverwachte keuze van soms wel hardere gitaarmuziek.
We vragen het omdat we filmscènes op ons netvlies krijgen bij het luisteren naar Heavenly Creatures. Enige favoriete films?
We noemden er al een paar op, maar zeker de one-shot film Victoria van Sebastian Schipper. Qua series zeker ook Big Little Lies en Euphoria, beiden voorzien van een fantastische soundtrack.
Gitaarmuziek is dood zeggen ‘ze’ al dertig jaar of zo. Jullie antwoord?
Gitaarmuziek zal nooit sterven. Maar het lijkt wel alsof ze op de palliatieve zorgen ligt door het kleine percentage jongeren dat er interesse voor heeft. Om het een beetje ongenuanceerd te zeggen: vroeger had je vijftig procent alterno’s en vijftig procent Johnny’s en Marina’s. Redelijk gelijk verdeeld. Nu lijkt de verhouding eerder één procent versus negenennegentig procent. (lacht) Maar dat heeft dan weer een positieve weerklank op de undergroundscène die weer zal opleven. Een tegenreactie, een soort golfbeweging die er altijd zal zijn.
Jullie hebben allemaal werk in andere bands. Valt dat te combineren?
Het is inderdaad een moeilijke evenwichtsoefening om iedereen voor alle shows bij elkaar te krijgen. Gelukkig valt de vorige ritmesectie, met David van Belleghem op drums en Karel Dewaele op synthbas in als Maarten en/of Jelle een dubbele booking hebben met hun andere bands Pink Room, Celestial Wolves, Vive La Fête of 70’s TUSH. We spelen ook af en toe shows als trio, wat overigens goed werkt. Zo blijft alles voor iedereen héél fris en blijven we scherp. Geen plaats in Stereoseat voor de automatische piloot dus.
Een song van de nieuwe is Sittard. Mooi woord, maar ook een stad in het Nederlandse. Waarom?
Vorig jaar sprak een Hollandse dame me aan op straat in Gent en vroeg de weg. Ik vergezelde haar en onderweg vertelde ze me dat ze in begeleiding was om de laatste stappen voor haar euthanasie te regelen. Het zou over een paar weken gebeuren en niemand wist ervan af, ook geen vrienden en familie. Enkel ik dus en haar medische begeleiding. Ze was afkomstig uit Sittard en zo kwam er ’s avonds uit deze surrealistische ontmoeting deze song uit.
Hoe zit dat met het buitenland? Enige respons?
Door de sociale media die geen grenzen kent, krijgen we vooral uit Zuid-Amerika véél respons: Brazilië, Argentinië, Colombia om er maar een paar te noemen, daar zijn ze gek van Stereoseat. We hebben al enkele shows in Nederland gespeeld maar het liveparcours van Stereoseat heeft zich tot nu toe vooral in België afgespeeld.
Er zit een honderdtal invloeden in jullie muziek, maar kun je er een paar specifiek vernoemen?
Harry Potter, Christian rock en Pornhub. (lacht) Nee, serieus, we klinken nogal nineties, maar dan eerder geüpdatet naar 2020.
Wat is eigenlijk het mooiste compliment dat ze jullie kunnen geven?
Dat onze muziek inspirerend werkt, je even uit de dagelijkse sleur haalt, je door een moeilijke periode loodst, je zelf goesting doet krijgen om creatief aan de slag te gaan, kortom alle clichés.
En kunnen jullie dat allemaal waarmaken?
We hopen van wel!
Retard is iets wat we hier niet vaak horen, die desolaatheid… Zijn jullie naar Joshua Tree Park of zo geweest om dat op te nemen of hoe zit dat?
Alle songs zijn opgenomen in onze eigen Studio Eskobar dus ook Retard. Eigenlijk moet je Retard en Coda als één geheel zien. Er zit ook geen pauze tussen de twee songs. Die desolaatheid zit ook voor een deel in de hoes, een werk van de internationaal befaamde kunstenaar Stijn De Pourcq. Retard en Coda zijn eigenlijk de wisselwerking tussen de piano en het struisvogelskelet op de hoes.
Hoe ziet de toekomst er voor Stereoseat uit?
Roze met wat tinten appelblauwzeegroen. (lacht) Het grootste wapenfeit van Stereoseat is het live-gegeven. Dus dit gaan we verder proberen uitbouwen. Niet evident aangezien we van stijl zowat overal tussen vallen. Positief is dan weer wel dat we zo ook in het metalcircuit en de meer underground gerichte scène, noiserock en punk, terechtkomen.
De laatste song van de plaat, Coda, was ooit de dagsluiter op de openbare omroep, goedenacht kijkers en nu naar bed. Wie wensen jullie wat toe en waarom?
Een stomende sekspartij op de laatste stuiptrekkingen van het laatste nummer; Coda.
Ah ja, waarom?
Omdat het gezond is.
