Shikata Ga Nai speelt op 22 oktober in Muziekclub N9 in Eeklo. Wil je meer te weten komen over de exotische naam en wie erachter zit dan ben je hier aan het juiste adres!
Waar komt de naam vandaan en stel jullie eens voor!
De woorden “Shikata Ga Nai” zijn Japans voor: “Het kan niet verholpen worden”. Dit is een directe verwijzing naar onze verschillende persoonlijkheden, die zeer aanwezig zijn in onze muziek. We kennen deze woorden eigenlijk uit de cyber security wereld, waar het gebruikt wordt als ‘encoder’: vermomming van een kwaadaardige code. Maar daar hebben we niks mee te maken. ?
We zijn vijf trouwe vrienden die elkaar kennen van het kunsthumaniora (MUDA) in Evergem. Sinds het derde middelbaar zijn we een onafscheidelijke groep, ook nadat we elk onze eigen muzikale weg zijn opgegaan. Onze verschillende persoonlijkheden en verschillen in genres blijken onze band en onze muziek alleen maar te versterken.
Rutger Mathys (mondharmonica) studeert jazz en Braziliaanse muziek op Codarts (Rotterdam). Elias D’hooge (piano, synths) studeert jazz aan het Conservatorium in Gent. Achilles De Raedt (gitaar) studeert pop aan het Conservatorium in Gent. Iskander Moens (basgitaar, synth bass) studeert productie aan het Conservatorium in Gent. Tibo Polleunis (drum) studeerde aan PXL (Hasselt), maar start zijn master opleiding in het Conservatorium Gent.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Zoals ik hierboven al had vermeld begon het verhaal op het kunsthumaniora MUDA. We gingen vaak jammen tussen de lessen door (en heel af en toe eens tijdens de les). Er heerste een soort van ‘gezonde concurrentie’ tussen ons, waardoor we elkaar sterk motiveerden. In het vijfde middelbaar schreven Rutger en Elias samen de eerste eigen compositie: The Wrong Chair. We waren toen nog niet zeker wat de akkoorden waren, maar dat we vanaf toen een ‘band’ waren, was wel zeker. Twee jaar later gingen we naar de studio op het conservatorium in Gent om dit op te nemen. Het werd beschreven als ‘een eclectische mix van vannalles-en-nog-wat’ door de productiedocenten. Enkele weken later werden we met dit nummer geselecteerd om het voorprogramma te spelen van de Rob Franken Electrification in LantarenVenster (Rotterdam). Dit was een ode aan Rob Franken (toetsenist van o.a. Toots Thielemans) gebracht door Karel Boehlee, Theo de Jong en Gerhard Jeltes.
Wanneer kwam het besef dat muziek spelen jullie passie is?
Dit was voor ons allen vrij snel duidelijk. We deelden dezelfde grote dromen, dat is eigenlijk nog steeds zo.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven worden?
Het aantal inspiratiebronnen bestaande uit bands is te groot om een goed beeld te geven maar we zijn allen erg geïnspireerd geraakt door bands/artiesten als Weather Report, Frank Zappa, STUFF., Rob Franken, Snarky Puppy, Herbie Hancock, Miles Davis, Nordmann, Aka Moon, Chick Corea Elektric Band …
Uiteraard raken we door meer geïnspireerd dan door alleen bands. Zo schrijven we composities vertrekkend uit verhalen (mythologie), humor, gevoelens, sounds … We zijn allemaal vrij nieuwsgierig van geest. Bezig zijn met sound, technologie en onze omgeving zijn voor ons een drijfveer.
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel jullie dat absoluut niet willen?
Will Tura
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
Vele artiesten/bands waar we naar opkijken en van geleerd hebben, komen uit de Belgische scene. Een voorprogramma spelen voor bands als STUFF., Aka Moon, Compro Oro en Cargo Mas zou de max zijn.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
Onze verschillende interesses, achtergronden en stijlen die gepaard gaan met een sterke vriendschapsband. De band heeft een beetje ‘nen hoek af’ volgens betrouwbare bronnen.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Ondertussen hebben we wel al wat muziek geschreven. Hopelijk mogen we nu weer consistent samenkomen om hieraan te werken na deze pijnlijke pandemie. We kijken er zeker naar uit om ons eerste album uit te brengen. Als de situatie onder controle blijft, zou het voor dit jaar zijn. We lagen zeker niet stil tijdens de pandemie. Er is een vrij ambitieus project uitgedacht waar vele Zoom meetings zijn over gegaan. Het is over lange termijn, dus voorlopig houden we het nog even stil.
En wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Bitches Brew – Miles Davis
Dit was alweer een gezamenlijke ontdekking van op het kunsthumaniora, en ook een van de eerste aanrakingen met 70’s jazzfunk. De sounds, grooves, sfeer, tot zelfs de artwork van de plaat spreken ons enorm aan.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het motiverend effect na een repetitie, concert of gewoonweg een samenkomst van de band. De ‘goesting’ om je instrument op te pakken of te gaan componeren.
Het minst mooie? Misschien het papierwerk?
