Zangeres/gitariste Linde Muylaert noemt zichzelf een elfje met een hoek af. Samen met gitarist Jeroen Huyzentruyt en percussionist Jef De Smet bedrijft ze drama aan de zachte kant van de volumeknop. Linde schrijft songs over menselijke relaties, die zo intens zijn als ze ondragelijk zijn. Je kan dit trio aan het werk zien tijdens de voorrondes van Sound Track op vrijdag 20 september in de Harmonie van Oudenaarde.
Waar komt de naam vandaan en stel jullie maar eens voor! Jef: Er was eens een meisje uit Erpe-Mere… De rest is geschiedenis en heden.
Linde: Na een tijdje besef ik eigenlijk niet meer dat het gewoon mijn voornaam is. Het leek me toen logisch omdat ik zong en nog steeds zing vanuit mijn standpunt en over alles wat er in mijn wereld gebeurt.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Linde: Ik heb eerst een tijdje solo gespeeld. Toen ik voor mijn bachelorproef graag met een extra gitarist wou samenwerken heb ik Jeroen gevraagd. Ik denk dat dat mijn beste beslissing ooit was. Ik kan me geen betere muzikale partner voorstellen. Nog een beetje later vonden we dat we nog iets misten, Jef maakt het helemaal af.
Jef: Voor de opnames van de eerste plaat zochten ze toch een extra klankpalet. Het was voor ons allemaal even zoeken naar de juiste sound. Ik ben opgeleid als drummer met een grote interesse in percussie en klank over het algemeen. De studiotijd heeft veel duidelijk gemaakt, maar we blijven experimenteren!
Wanneer volgde het besef dat muziek spelen jullie passie is ? Jeroen: Toen ik bij mijn nonkel de live-dvd U2 Go Home: Live from Slane Castle zag. Toen moest ik gitaar leren spelen.
Jef: Moeilijk om zo de vinger op te leggen. Ik ben begonnen aan de muziekacademie van Wilrijk en drumde heel graag. Daarnaast had ik nog andere hobby’s, maar hoe meer ik drumde, hoe minder de andere hobby’s aan bod kwamen. Als ik er toch een datum op moet plakken: ik geloof in het vierde middelbaar, dan begon ik met mijn eerste band op school voor de talentenshow. Dat optreden zal ik nooit vergeten. Live spelen blijft voor mij het leukste om te doen.
Linde: Muziek en zingen is niet zozeer een passie, het is meer een noodzakelijke manier om bepaalde gevoelens te verwerken. De ketel pruttelt, snap je? Je moet stoom aflaten. Ik wil dingen kunnen vertellen waar ik het moeilijk mee heb. En muziek is eigenlijk het enige dat helpt.
Wat maakt de Belgische muziekscene uniek denken jullie, of is die helemaal niet uniek? Jeroen: De enorme variatie aan genres en de kunde waarmee ze uitgediept zijn en uitgevoerd worden. Er zijn veel bands die er in slagen om met een volledig eigen sound en persoonlijkheid naar voor te komen, wat helemaal niet evident is in een klein land als dat van ons.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven moeten worden? Jef: Vanuit percussieve hoek haal ik veel inspiratie uit mijn werk bij CLAC-percussie. We werken er rond ‘de taal van percussie’, met een stevige basis in West-Afrika. Maar nog belangrijker is dat alles kan gebruikt worden om mee aan de slag te gaan. Verder vind ik John Zorn een intrigerend persoon door de manier waarop hij met klanken een muzikaal tafereel schildert. Jeroen: Elke band of muzikant die mij weet te verbazen is een bron van inspiratie. Het kan in iets heel kleins zitten, maar toch het kan voor mij een grote impact hebben op hoe ik naar muziek kijk. Linde: Ik vind wat Jeroen zegt heel mooi. Soms ontmoet je iemand of kijk je naar iets en maakt dat veel in je los. Hoe fijn zou dat zijn om te weten dat je iemand inspireert? Ik weet niet of wij dat al doen, maar ik hoop dat we ooit ook mensen kunnen inspireren.
Voor welke band zou je wel eens graag het voorprogramma willen spelen en waarom?
Jeroen: Merope. En in een ideale wereld, Bon Iver. Jef: Björk. Zij heeft een bijzonder eigenzinnig karakter denk ik.
Linde: St Vincent, PJ Harvey of Nick Cave. Maar zeker ook Merope, Bon Iver en Björk. Met heel veel liefde!
Wat maakt jullie anders dan andere bands denk je? Jef: We proberen erg op elkaars energie in te spelen. Ook de subtiele hints naar Mongoolse traditionele muziek geven het voor mij dat tikkeltje meer. Of ook de mogelijkheid om op sommige momenten een pokkeherrie te maken.
Linde: Ik wil niet zozeer ‘anders’ zijn, ik wil eigenlijk gewoon heel graag ‘ons’ kunnen zijn. En ik ben zo blij dat dat lukt.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band? Alle drie in koor: Jeroen: Onze eerste plaat! Jef: Wereldominatie!
Linde: Onze eerste plaat!
Welk album kunnen jullie “on repeat” beluisteren? Jef: Eleven Wives van Avishai Cohen of So Long And Thanks For All The Shoes van NOFX. Jeroen: The Earth Is Not A Cold Dead Place van Explosions in the Sky.
En wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom? Jeroen: Bon Iver, Bon Iver van Bon Iver. Geen uitleg voor nodig, die plaat is gewoon perfect. Jef: Miljaar… Naked City van John Zorn komt in de top tien. Of Bullhead van Melvins. Of de Gele van Samson en Gert. Linde: Skeleton Tree van Nick Cave vind ik ontzettend mooi.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Linde: Het brengen, het maken en het samen kunnen spelen. Ik kan zo genieten van een concert, zeker als je ziet dat de artiest zelf ook geniet.
Jeroen: Het mooiste is dat je je creatieve ei kwijt kan en volledig jezelf kan zijn. Het minst mooie, of eerder het moeilijkste, is de lange weg naar een hopelijk stabiele carrière. Maar achteraf gezien zal die weg het ook waard geweest zijn.
Jef: Dat smaken verschillen is zowel prachtig als soms confronterend. Zolang we maar onszelf blijven komt alles goed.
Met wie zouden jullie het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en waarom? Jeroen: Marc Ribot. Ik denk dat die man heel wat interessante dingen over muziek te vertellen heeft. Linde: Met mijn hond Koda, al zou ik het erg vinden dat ze zo lang niet naar buiten kan. Jef: Met mijn lief. Melig he? Maar het is een prachtvrouw!
