In 2013 tourde Julie door Europa als backing-vocalist van Marques Toliver. In 2015 nam ze deel aan The Voice Van Vlaanderen en schopte ze het tot in de live-shows. Voor TheColorGrey deed ze in 2017 de backings op Walk That Road, On&On en Sins. In 2018 werd ze opgepikt door Darrell Cole met features op Bloodline en .imaniworld, met wie ze live tourde door België. Op 8 oktober kan je haar live aan het werk zien in Kavka in Antwerpen.
Waar komt de naam vandaan en stel je eens voor!
Mijn originele naam is Julie Daems. Jewel is een naam die is gekomen is vanuit het feit dat mijn vrienden me vaak Jules noemen. Er zijn tegenwoordig veel nieuwe artiesten op allerlei platformen en mijn naam zonder klinkers (JWLDMS) valt dan al wel eens wat beter op tussen de grote menigte.
Ik ben geboren in Antwerpen en ‘very much into’ soul, pop en (indie-)rock muziek.
Mijn band bestaat grotendeels uit vrouwen en naast JWLDMS zit ik ook in een vrouwelijk collectief genaamd ‘Female Takeover’. Reeds 5 jaar zijn we bezig met het maken van producties en sinds een klein jaartje zijn we actief bezig als ‘band’. Omdat het voor mij heel belangrijk is om mijn vrouwelijkheid in alle vormen en disciplines te kunnen uiten ben ik zeer gelukkig en trots op mijn band omdat zij hier mede een representatie van zijn.
Hoe moeten we je muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
‘A fun bumpy ride’. Zoals een ritje in een rollercoaster met heel veel bochten en toch wel eens enkele keren overkop gaan. Met mooie up’s maar vaak ook moeilijke downs. In oktober 2020 heb ik mijn eerste ep uitgebracht genaamd 307. Het voelde als de geboorte van mijn ziel die eindelijk een plek kreeg in de ‘universe’. 3.07 is mijn geboortedatum, daarvan de link met de titel van deze ep. Ik vertel hier mijn verhaal van een tiener die moeilijke mentale periodes heeft gehad en hoe zij deze meedraagt naar de jonge vrouw die ze nu is.
Met deze ep hebben we al op leuke plekken mogen spelen zoals: Arenberg, Trix, OLT Rivierenhof en de Roma.
Ik ben momenteel een nieuwe richting aan het inslaan met het maken van nieuwe muziek in samenwerking met geweldige muzikanten die meewerken aan mijn identiteit als artiest. Ik geloof ook dat je nooit kan stoppen met groeien als artiest en dat samenwerken je telkens meer en meer doet groeien. Ik ben dus super ‘excited’ voor de muziek die er staat aan te komen.
Wanneer volgde het besef dat muziek spelen je passie is?
Vanaf mijn 8 jaar speel ik piano. Ik zag het nooit als een instrument dat me kon begeleiden met mijn stem, maar dat kwam ook omdat ik toen nog niet echt wist of ik echt “een stem” had.
Op mijn 14-15 jaar studeerde ik woord, kunst -en drama. Hier hadden we ook zanglessen en het is pas sinds mijn eerste eindexamen zang dat er mij gezegd werd dat ik best wel een goeie stem had. Sinds dan heb ik het geluk gehad dat ik redelijk snel omringd werd door vrienden die ook dezelfde passie deelden en waar ik dus voor een heel groot deel mezelf kon zijn. Het was dus ergens rond mijn 15-16 jaar dat ik écht een besef-moment had dat muziek iets is waar ik mezelf kan zijn en mezelf zeker kan terugvinden. Het zal daarom altijd mijn grootste passie blijven.
Wie zijn voor jou inspiratiebronnen en hoe zou jouw muziek het best omschreven worden?
Ik zal beginnen met enkele namen op te noemen: Syd (The Internet), Jill Scott, Jazmine Sullivan, YEBBA, Lauryn Hill, Red Hot Chili Peppers, D’Angelo, Samoht, Brandy… Dat zijn de dag van vandaag de meest recente en grootste inspiratiebronnen. Ook al plak ik niet graag een label op muziek, maar zet mij maar in de neo-soul/pop-soul/soul-rock sectie.
Met welke band of artiest word je vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wilt?
Eén geluk heb ik al; ik ben nog nooit vergeleken met iemand waar ik zelf geen fan van ben, lucky me haha!
Adele, dat is iets waar ik al jaar en dag mee vergeleken wordt. En ik snap het wel, maar Adele is Adele, JWLDMS is JWLDMS. En dit ontdoet voor mij niets aan Adele, want ik ben nog steeds zeer grote fan van haar en de muziek die ze intussen heeft gemaakt. Het is altijd een voorbeeld geweest over de dingen die ze schrijft en waarover en hoe ze erover zingt. Zij is voor mij een realisatie geweest dat zingen niet veilig in een bepaalde range moet blijven, maar dat ik de grotere range van mijn stem moest opzoeken en zeker mag gebruiken.
Voor welke band wil je graag het voorprogramma spelen en waarom?
YEBBA. Het zou mijn ultieme droom zijn, moest ze ooit naar Europa/België afzakken. Ze heeft in mijn ogen een stem die telkens mijn ziel raakt, keer op keer. Ze speelt met haar vocals en heeft zanglijnen die je in de eerste plaats nooit zou verwachten en ik hou ervan om verrast te worden tijdens ‘live performances.’ Omdat dit een doel is voor mezelf, en omdat ik ook gewoon grote fan ben van haar, zou dit de ultieme kers op de taart zijn en een grote eer om voor haar te mogen openen.
Wat maakt jou anders dan andere bands?
Bij mij draait het om vocals. Ik heb een grote stem die nog te weinig gehoord is, zeker in Vlaanderen/België. En ik ben ook niet meer bang om deze plek te claimen. Ik denk dat weinig Belgische zangeressen kunnen wat ik kan en willen doen wat ik wil doen. Ik heb me ook jarenlang weggestoken omdat ik me schaamde voor mijn voorkomen. Ik ben niet de ‘girl next door’. Ik ben geen maatje 36 en ik ben al zeker niet op mijn mondje gevallen.
En ook daarin ben ik anders naar mezelf beginnen kijken en de zwaktes die ik dacht te hebben, beginnen inzien als sterktes. Ik verdien het even hard om gezien en gehoord te worden en ik hoef daarvoor niet het perfecte plaatje te zijn (als deze al bestaat). Mijn geloof in mezelf, de manier hoe ik deze emoties uit in mijn muziek en de kracht van mijn live-performances en vocals, dat maakt mij anders.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor jou?
Nieuwe songs maken in samenwerking met sessie-muziekanten. Verder zou ik heel graag op een groot festival willen staan, een support act zijn van een artiest waar ik zelf naar opkijk, en ik zou ook zeer graag een sessie willen bij ‘Colors’.
Verder wil ik graag veel ‘featurings’ doen met Belgische maar ook internationale artiesten. Deze staat niet als eerste op de to do lijst, maar het is wel één van de grote doelen die ik mezelf als mens en artiest opleg.
En wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Hm… hier is het écht een beetje ‘killing my darlings’. Voor mij veranderd dit dagelijks omdat ik graag nieuwe songs en muziek opzoek van artiesten waar ik zelf naar opkijk en dus simultaan kom je zo ook bij andere artiesten uit die je nog niet kende, en vind je daar een nummer dat je non-stop afspeelt.
Maar ik zal voor nu een keuze maken van een nummer die ik altijd tot het einde zal afspelen en die ik nooit zal afzetten moest deze ineens beginnen spelen en dat is: SiR – John Redcorn.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste is dat je je kan uiten hoe je je écht voelt. Het is voor mij een uitlaatklep. Ik heb mentaal een moeilijke jeugd gehad en muziek, of ik het nu luisterde of zelf aan het maken ben, is mijn houvast. Het helpt mij enorm om mijn emoties een plaats te kunnen geven en het maakt mij vaak gelukkig op momenten dat ik het even wat moeilijker heb.
Het minst mooie is dat muziek de dag van vandaag zo toegankelijk is om eender wat te maken en dat de kwaliteit van het eindresultaat soms, voor mij, niet ten harte wordt genomen. Ikzelf weet dat ik live veel beter ben dan op tape maar ga nu wel op zoek naar een manier om de beide te kunnen realiseren.
Het mooie hieraan is, is dat je nooit stopt met nieuwe dingen binnen muziek te leren en dat je altijd de vrijheid hebt om deze nieuwe informatie om te zetten naar je eigen hand/stijl. Het is voor mij een ‘never ending story’, en gelukkig maar.
