Crooked steps is een stevige garagerockduo met een blueskantje uit de Gentse regionen. Na een aantal regionale prijzen gewonnen te hebben zoals Imagine Oost-Vlaanderen en Gentse Helden wagen ze nu ook hun kans op Sound Track. Je kan ze tijdens de voorrondes aanschouwen op 27 september om 20u in concertzaal De Casino in Sint-Niklaas. Hier kom je alvast wat meer over hen te weten.
Waar komt de naam vandaan en stel jullie maar eens voor!
We zijn Crooked Steps, een band uit Gent, bestaande uit Lou Lippens (vocals, gitaar) en Thomas Vandenbogaert (drums). We begonnen 7 jaar geleden als jonge jongens samen muziek te maken. Na een aantal keer jammen besloten we een band op te richten. We begonnen toen met 4. De naam komt van een gitarist die toen enkele repetities kwam meespelen. Hij kwam met ‘Crooked Steps’ op de proppen, naar het nummer van Soundgarden, een naam die wel bleef hangen vonden we. Na 2 repetities hield die gitarist het voor bekeken, de naam is gebleven.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Toen we dus met z’n 3 overbleven hebben we enkele jaren in die setting gespeeld. Uiteindelijk ging Adam, onze bassist van toen, in een aantal andere bands spelen en besloot hij zijn verhaal bij ons af te sluiten. Dus bleven we met z’n tweetjes over. Toen hebben we beslist om als duo verder te gaan. Two lost souls swimming in a fishbowl. We luisteren grotendeels naar dezelfde muziek, dus we gingen meer ons eigen ding doen. In het begin was dat wat zoeken, omdat je muziek toch voldoende ‘vol’ moet klinken, met twee was dat niet zo evident. Maar door de jaren heen ging dat beter en beter, je groeit ook erg naar elkaar toe. Dus ja dat is het zo een beetje tot vandaag.
Wanneer besefte je dat muziek spelen je passie is?
Thomas: Voor mij is dit lang geleden begonnen. Ik heb op jonge leeftijd mijn zus verloren, en enkele vrienden van onze familie besloten om een band op te richten met haar naam, Nina. In die tijd ging ik als jong mannetje altijd mee naar hun optredens. Voor mij betekende het zeer veel dat er uit zo een erge gebeurtenis toch zo iets moois kon groeien. Door zo vaak naar hun optredens te gaan kijken, duurde het niet lang voor ik zelf ook de muziekmicrobe te pakken had, en ik zelf achter de drum kroop. Ik vind het gewoon geweldig om iets positief te brengen en mensen een leuke avond te laten beleven. Ook al is het soms maar voor 10 man en een paardenkop.
Lou: Ik begon reeds met viool spelen toen ik 4 jaar oud was. Dus ik denk dat muziek er bij gewoon altijd wel een beetje was. Mijn moeder is zeer muzikaal aangelegd en speelt dwarsfluit en piano, mijn vader is een echte melomaan, hij heeft een heel brede muzieksmaak. Dus er was altijd wel muziek bij ons in huis. Op mijn 12 begon ik met gitaar. Maar het is eigenlijk pas sinds we begonnen met samenspelen en op te treden, het schrijven en opnemen van eigen muziek, het hele bandgebeuren er rond dat ik er echt veel plezier in begon te vinden.
Wat maakt de Belgische muziekscene uniek denk je, of is die helemaal niet uniek?
België is een muziekland: ieder dorp heeft een festival, talloze cafés doen optredens, er is altijd wel een plaats waar je kan optreden in België. Daarnaast komen we nog eens uit Gent DE muziekstad bij uitstek. Aan de Vlasmarkt zijn er altijd wel speelkansen. Organisaties zoals de Kinky Star, Charlatan en Trefpunt geven ook veel kansen aan lokale, jonge artiesten, zonder hen zou de Gentse muziekscene heel wat saaier zijn. Ons land zit ook gewoon echt vol talent, en wedstrijden als De Nieuwe Lichting, Humo’s Rock Rally en nu ook Sound Track geven die een podium. Ze zijn eigenlijk de deur naar succes, naar een groter publiek.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou je je muziek zelf omschrijven?
Het is misschien geen toeval, maar veel van de muziek waar we naar luisteren bestaan uit twee bandleden The White Stripes, Royal Blood,… . Tegenwoordig luisteren we bijvoorbeeld veel naar Black Pistol Fire. Onze all time favourite blijft toch The Black Keys, hoewel we zelf vooral fan zijn van hun oudere werk. Dat was nog wat rauwer, minder gepolijst, 2 jonge kerels in een kelder die muziek maken. Verder luisteren we ook veel naar oude bluesmuziek. Je zou onze muziek kunnen omschrijven als garage-blues-rock of iets in die trend. We zijn niet de ruigste rockers maar proberen vooral leuke nummers te schrijven, dingen waarmee we onszelf en het publiek amuseren.
Voor welke band zou je wel eens graag het voorprogramma willen spelen en waarom?
Black Box Revelation! Die gasten blijven toch wel het toppunt van de hedendaagse Belgische rockscene. Ook hun laatste plaat is er weer boenk op, en live is het ook altijd vollen bak! En als spelen in hun voorprogramma niet direct zou lukken, is samen is een Duvelke gaan drinken ook al meer dan genoeg!!
Wat maakt jullie anders dan andere bands denk je?
Vroeger was dat het feit dat we een duo waren, maar tegenwoordig is dat ook niet echt meer een uitzondering. Door onze kleine bezetting is het back to basics, gewoon gitaar, drums en zang, nie meer en niet minder. Ik denk dat dat soms wel is wat mensen net zo leuk vinden, zonder al teveel toeters en bellen. Daarnaast werkt ons enthousiasme op het podium wel aanstekelijk denk ik.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Deze zomer gingen we samen op reis naar Frankrijk. We schreven daar wat nieuwe muziek en experimenteerden met een extra bandlid, maar dat is nog een beetje geheim… Verder zullen we ergens de komende maanden terug even in de studio kruipen en wat nummers uitbrengen. En gewoon blijven optreden natuurlijk!
Welk album kunnen jullie op repeat beluisteren?
Thomas: Gary Clark Jr. Live van Gary Clark Jr.
Lou: Brothers van The Black Keys.
En wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Thomas: Tobacco Road van Eric Burdon & War, ik heb het eens opgezocht en blijkbaar is dat nummer binnenkort 50 jaar oud, dus het is officieel al 50 jaar lang absoluut onmogelijk om stil te zitten op dit nummer. Om het nummer al zijn eer aan te doen, moet je de 14-minuten durende live-versie op YouTube beluisteren. Wa een schijf peke.
Lou: Walk On By van Isaac Hayes, voor de vette gitaarriff in de intro.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Thomas: Het mooiste is zeker het licht aangeschoten publiek dat wild gaat wanneer het nummer openbarst. Mensen die meezingen, wild dansen, roepen en tieren, bier over hunzelf morsen en zich een bloedneus headbangen zijn de max. Het inladen, opzetten en opruimen van de instrumenten, het wachten voor en na een optreden zijn veruit het minst leuke aan muziek. Je bent nooit helemaal op je gemak. Het wordt hoog tijd om eens wat (knappe) groupies te verzamelen.
Lou: Het wachten, in en uitladen etc is inderdaad vervelend. Zelf vind ik het soms heel vervelend hoe je kan twijfelen aan je eigen muziek. Het is uiteindelijk iets waar je niet teveel bij stil zou moeten staan maar soms zonder het te willen ga je twijfelen aan je eigen kunnen aan de nummers die je aan het schrijven bent of die net af zijn. Je gaat jezelf vergelijken met andere artiesten die je ziet, soms denk je dan van “damn zooo goed gaan wij nooit worden”. Die onzekerheid is iets waar ik best vaak mee worstel. Maar zoals ik zeg, eigenlijk moet je dat net niet doen en gewoon je eigen ding doen, goeie muziek maken en er van genieten.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en waarom?
Mia Khalifa – no explanation needed…
Meer informatie over Sound Track vind je hier.
Facebook / vi.be / Spotify
