Anna Dutoit speelt op 15 oktober in JH Plug-In in Leopoldsburg. Tijd om eens nader kennis te maken.
Dag Anna, stel je eens voor.
Ik ben Anna Dutoit, ik ben 22, ik schrijf muziek, ben student en run part time een winkel in Hasselt.
Hoe moeten we je muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Ik zong van jongs af aan wel al mee met zo goed als alles wat ik hoorde en liep vaak al zingend door het huis, tot ergernis van mijn familie soms ;). Voor de rest heb ik tot mijn 16 jaar eigenlijk geen instrument aangeraakt of het idee gehad dat het mogelijk was om iets met muziek te doen wat verder ging dan letterlijk onder de douche zingen. Tot ik het in mijn kop kreeg om de linkshandige gitaar van mijn papa om te draaien en te leren schrijven, toen was ik meteen verkocht.
Ik ben blijven schrijven en ben aan een muzikale opleiding begonnen, waar ik enorm veel geleerd heb, van de opleiding zelf en van de muzikanten rond mij. Van daaruit ben ik dan in verschillende projecten gestapt, als lead vocalist en als backing vocalist. Het eerste serieuze project als lead vocalist is dan Faux Noir geworden. Daarnaast ben ik al een hele tijd aan het schrijven geweest voor mijn soloproject, maar naar de juiste mensen en het zelfvertrouwen op zoek geweest om het mee te gaan uitvoeren en nu zijn we dan hier.
Wanneer volgde het besef dat muziek spelen je passie is?
In de voorbije jaren heb ik echt wel ingezien hoe belangrijk muziek maken voor mij is, songs schrijven is voor mij een vorm van ‘therapie’ geworden. Ik heb vaak pas door dat ik over mijn eigen leven en gedachten aan het schrijven ben, tot ik een song af heb en die later terug luister.
Er is geen enkele plek waar ik gelukkiger ben dan op het podium, daar heb ik geen remmen. Ik heb lang in de knoop gelegen met mezelf en durfde mezelf niet echt te uitten, maar via mijn muziek lukte dat wel altijd. Nu heb ik wel het gevoel dat ik persoonlijk erg gegroeid ben en geen blad meer voor de mond neem, maar blijft mijn performance wel altijd nog een stapje voor op de dagdagelijkse “ik”.
Wie zijn voor je inspiratiebronnen en hoe zou jou muziek het best omschreven worden?
Mijn inspiratie haal ik uit mijn eigen ervaringen, maar ook zeker uit mijn omgeving. Ik ben een vrij empathisch persoon en leef altijd fel mee met wat de mensen rond mij doorstaan. Ik kan me hard opwinden in onrechtvaardigheden en kan best gefascineerd geraken door hoe mensen in elkaar zitten. Dat hoor je zeker in de muziek die ik nu ga uitbrengen: ik heb voor deze ep gewerkt rond de plaats van vrouwen in onze maatschappij en de manier waarop er nog steeds met ons wordt omgegaan, maar vooral het immense respect dat ik heb voor alle vrouwen die de weg voor mij al wat gemakkelijker gemaakt hebben en de weerbaarheid die ik dagelijks ontdek bij diegenen die ik ontmoet. De songs zijn vanuit een persoonlijk standpunt geschreven, maar zouden zeker het verhaal, de gedachtengangen en de mentale clicks veen heleboel vrouwen in onze samenleving kunnen beschrijven. Je hoort dankzij de sounds die mijn producer, Quinten Godts, en ik in de songs gestoken hebben en de expressieve zang vaak wel de woede, wanhoop, hoop en vastberadenheid die ik gevoeld heb de voorbije jaren, bij mezelf en bij anderen.
Met welke band of artiest word je vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wilt?
Ik word niet echt vaak met een bepaalde artiest vergeleken. Mijn stem op zich is wel al vergeleken met die van Adèle of Florence + The Machine, maar tot nu toe hebben zeer weinig mensen de muziek van dit project gehoord, dus is de gelegenheid er nog niet geweest. De voorronde van Sound Track in Jeugdhuis Plug-In wordt de eerste keer dat ik mijn muziek echt aan onbekenden voorstel.
Voor welke band wil je graag het voorprogramma spelen en waarom?
Ik zou het fantastisch vinden om het voorprogramma van sterke, oprechte artiesten te spelen. Joy Crookes, Tsar B, Lili Grace en Jessie Reyez zijn artiesten waar ik naar opkijk, omdat hun muziek zo sterk is, op zo een oprechte en persoonlijke manier. Daar streef ik naar.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
De mindset in mijn team: iedereen die meewerkt aan dit project is best perfectionistisch en zal het ook zeggen als hij of zij iets niet goed vindt. Die kritische instelling en eerlijkheid zorgt ervoor dat we over elke partij goed hebben nagedacht en we niets in de producties hebben laten zitten dat geen nut heeft. Daardoor hebben we meer kunnen focust op dynamiek, sound en gevoel.
Ik heb een tijdje moeten zoeken naar de juiste mensen voor dit project en heb zeker ook moeten leren om zelf kritisch te blijven en altijd mijn mening te geven, ook wanneer die niet goed uit komt voor iemand anders. Dat heb ik ook van mijn eigen songs geleerd: op een bepaald moment had ik het gevoel dat ik doorheen mijn teksten tegen mijzelf aan het zeggen was dat ik vaker voor mezelf moest kiezen en me niet mocht laten doen door andere meningen. Ik zal zeker altijd luisteren naar de mensen rond mij, maar heb geleerd daarbij stil te staan, aan te nemen wat klopt en voor de rest lekker mijn ding te doen.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor jou?
Ik ben bezig met een ep. De opnames zijn bijna afgerond, we hebben nu vooral genoeg tijd voorzien voor de afwerking, want zowel ik als de rest van mijn team zijn best perfectionistisch. Dat moet ook echt wel vind ik. Ik heb mijn songs lang laten pruttelen en er zijn ook echt veel versies geweest van een paar nummers, maar dat was ook nodig voor mij. Ik zou niets kunnen uitbrengen waar ik niet volledig achter sta.
En wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Naturally van Sharon Jones & The Dap-Kings. Zonder twijfel. Dat zijn stuk voor stuk zo’n goede songs, die ik echt niet beu word. Alle partijen puzzelen zo goed bij elkaar en er zit zo veel gevoel in. Je hoort dat Sharon Jones en haar muzikanten echt geleefd hebben en goed beseffen dat ze verhalen aan het vertellen zijn.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste vind ik hoe muziek mensen samen brengt: een nummer kan voor zo veel mensen die niets met elkaar te maken hebben wel even veel en hetzelfde betekenen. Het minst mooie vind ik hoe muziek soms foute situaties heel erg kan verbloemen. Ik speel zelf in mijn teksten (voor dit project, maar ook bv met Faux Noir) ook met het romantiseren van ‘fucked up’ situaties, wat vaak voor een heel mooi en emotioneel geladen nummer zorgt, maar ik moet mezelf er toch ook regelmatig aan herinneren dat ik bijvoorbeeld de kwelling van een slechte relatie niet wil.
