Wretches zo heet de debuut-ep van Slomote. Geproducet door Nicolas Rombouts, en het gaat lekker met de band, zo staan ze vrijdag 2 juni in de Trix als support van Lydia Ainsworth. We hadden een praatje met gitarist Maarten.
Laten we het maar eerst eens over die naam hebben, waar komt Slomote vandaan?
We zijn een drietal jaar geleden begonnen onder de naam Slo. Toen kwam er een Britse artieste en die ging met onze naam lopen. Aangezien we niet voortdurend verward wilden worden hebben we maar een nieuwe bandnaam bedacht die aansloot bij de eerste.
Een nieuwe band en meteen een geluid waar je van achterover valt. Is jullie ep het resultaat van zeer lange voorbereiding of verliep alles zeer vlug?
Neen, de ep is opgenomen in stukjes over verschillende maanden. Toen we startten hadden we nog twee strijkers in plaats van keys. Na de switch moest toetseniste Nina nog op zoek naar partijen die de strijkers konden vervangen. Een tweede reden waarom de opnames wat vertragingen opliepen was dat de agenda’s niet altijd gemakkelijk waren af te stemmen. De lange pauzes tussen de opnamen maakte dat je veel tijd had om te herbeluisteren en wat bij te schaven.
Jullie hadden Nicolas Rombouts achter de knoppen. Dat is voor een jonge band toch niet zo evident, hoe zijn jullie daarin geslaagd?
Nicolas had al een nummer van ons gemixt waarmee we twee jaar geleden op Radio 1 waren geraakt. Ik kende hem via mijn broer en hij wilde het graag doen. De muziek was het belangrijkste denk ik, niet of we al of niet een bekende naam waren. En daarenboven is het gewoon ook een lieve en supersympathieke mens.
Als ik iets specifieks hoor in jullie ep dan zijn het wel de vele details, heeft Nicolas daar iets met te maken?
Ja zeker. Het was de eerste keer dat we gedwongen waren om zo intensief met de structuren en arrangementen bezig te zijn. Nicolas voelde goed aan waar de leemten zaten. Dan liet hij ons bijvoorbeeld terplekke wat ideetjes inspelen waarvan er een aantal op de ep zijn belandt.
Toen ik jullie ep in mijn handen kreeg, dacht ik meteen aan een scène uit een film noir. Ergens klinkt Slomote ook wel zo…de beklijvende vocals van Pauline die je naar een sprookje vol gevaren leiden. Juist?
Fijn. Pauline heeft inderdaad sowieso een stem die beelden oproept, als we er dan samen songs bij kunnen schrijven om die beelden verder uit te werken dan zitten we goed. De eerste versie van Prism is trouwens ook gebruikt door een stel jonge filmmakers voor een Tarantino-achtige trailer, heel geslaagd.
Eigenlijk zelf al over nagedacht hoe je je muziek moet omschrijven?
T’is lastig omdat het zo breed gaat. Persoonlijk hou ik het op melancholische of donkere pop, maar het is nog af te wachten in welke richting het verder gaat evolueren.
Er zitten heel wat stijlen verwerkt in jullie muziek, zijn jullie muzikale veelvraters?
Ja, op doom metal na luisteren de bandleden naar zowat alles denk ik. Het is een interessante zoektocht om van al die invloeden een eigen geluid te puren, dat begint meer en meer vorm te krijgen.
De muziek ligt lekker in het gehoor, maar er is duidelijk veel over nagedacht. En tja voor een eerste ep hebben jullie de lat wel meteen vrij hoog gelegd.
Te veel tijd zeker? Zo lang je het gevoel hebt dat een nummer beter kan worden door er nog aan te schaven blijf je bezig. In de tijd van de grote opnamestudio’s op tape hadden we deze ep natuurlijk nooit kunnen maken.
Je zegt zelf dat je radiovriendelijk klinkt, heb je daar al respons op gekregen?
Radio 1 was zeker gecharmeerd van onze eerste single Our Blood, maar het heeft de playlist net niet gehaald. Wie weet in het najaar, als we een tweede nummer pitchen.
Jullie staan ook binnenkort op het podium, op 3 juni in De Charlatan zelfs. In hoeverre verschillen jullie live en op plaat?
Live zijn we wat steviger, geven we wat meer ruimte aan dynamiek. We kijken er alleszins enorm naar uit.
Je mag kiezen van mij: sex, drugs of rock ’n roll..
Ik heb nog weinig ervaring met drugs, maar wat niet is kan nog komen.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Van alle platen die ik heb ik is The Reminder van Feist ongetwijfeld het meest afgedraaid, al is het nu wel weer even geleden (lacht)
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Een vertegenwoordiger van een sympathieke platenfirma die ons een fantastische deal aanbiedt voor onze volgende twee albums.
DIDIER BECU
