Sioen heeft net zijn zevende album Messages of Cheer & Comfort uitgebracht. De Gentenaar bracht het eerst uit in Zuid-Korea daarna in België. Momenteel tourt hij met deze nieuwe songs door ons land (de speeldata vind je hier). Omdat we zo onder de indruk waren van deze nieuwe plaat, hadden we wat vragen voor Sioen.
Het heeft een tijdje geduurd voor we nieuw werk van Sioen kregen. Was daar een bepaalde reden voor?
Niet echt specifiek. Ik deed intussen vooral veel andere projecten zoals Sioen plays Graceland met Zuid-Afrikaanse muzikanten, Distortion, a hymne to liberty met Jef Neve en Dirk Brossé en Chords & Cracks met kunstschilder Koen van den Broek en visueel kunstenaar Kasper Jordaens. Het is tijdens een langer verblijf in Seoul dat ik opnieuw naar de piano getrokken werd. Daar werd de basis gelegd van dit album.
In jouw teksten op Messages Of Cheer & Comfort blijkt dat je jezelf toch wat vragen stelt bij de hedendaagse maatschappij Wil je met je teksten mensen bepaalde dingen laten inzien?
Laten inzien niet echt, maar wel op een positieve manier wakker houden. Muziek is voor mij altijd al gekoppeld aan een sociaal maatschappelijk engagement. De muziek die ik maak als singer-songwriter is altijd verbonden aan de tijdsgeest.
De nieuwe cd zit in een kartonnen hoesje en was ook de drijvende kracht achter Plastic Attack. Kan je begrijpen dat mensen anno 2020 niet openstaan om bewust met het milieu om te gaan en kritiek spuien op figuren als Greta Thunberg en Anuna De Wever?
Ik kan daar helemaal geen begrip voor opbrengen, zeker niet voor de kritiek op jongeren die iets positief willen veranderen. Daarom heb ik ook Little Girl geschreven, om hen een schouderklopje te geven. Als arme mensen echter niet de middelen of toegang hebben om hun koopgedrag aan te passen, dan is dat een andere kwestie. We moeten net de armoede aanpakken zodat iedereen kan schakelen naar een bewustzijn rond overtollige verpakking en klimaatverandering.
Bij het nummer Wondering moesten we aan Burt Bacharach denken: zo’n mooie strijkersarrangementen. Maar in de tekst zing je over de “onverschilligheid in de maatschappij” dus eigenlijk een harde tekst, vond je dat de muziek en de tekst wel bij elkaar pasten?
Absoluut wel, ik denk zelf dat Burt Bacharach ook arrangementen voor Aretha Franklin en Scott Walker maakte, die ook hun nek durfden uitsteken over bepaalde thema’s. Wondering heeft ook iets dromerig, ook al hebben de vragen die ik me stel niet altijd een positieve invulling. Wietse Meys die het arrangement maakte, leerde ik trouwens kennen bij Liefde Voor Muziek. Een echte klasbak!
Veel songs op de nieuwe plaat heb je geschreven met andere muzikanten. Vind je dat, als je met meer mensen nummers schrijft, je songs rijker zijn?
De songs worden rijker omdat je jezelf een spiegel voorhoudt. Samenwerkingen zorgen voor communicatie, en vaak leidt dat tot een beter resultaat. De songs die ik met pianist en arrangeur Jan Duthoy schreef bijvoorbeeld, kregen een extra wending, een angel, … . Al de muzikanten die aan het album meewerkten, zijn vakmannen die liefde hebben voor de ambacht. Van Koen Gisen achter de knoppen, tot Pieter De Wilde op de drums.
Je hebt met kunstschilder Koen van den Broek een samenwerkingsproject gedaan. Hoe kwam die samenwerking tot stand?
We kwamen elkaar tegen in restaurant Vrijmoed. Michaël Vrijmoed is een gemeenschappelijke kennis, en Koen en ik werken vaak in Zuid-Korea en die gemene deler bracht een dieper gesprek op gang. We houden beiden van het openbreken van creatieve grenzen, alweer een samenwerking waar ik enorm veel van heb bijgeleerd.
Op de nieuwe plaat lijk je veel bezig te zijn geweest met de arrangementen, en er zijn ook veel strijkers te horen op het album. Was daar een specifieke reden voor?
De songs kwamen hoofdzakelijk tot stand aan de piano, en mijn voorliefde voor klassieke muziek werd opnieuw aangewakkerd. Arrangementen die goed gemaakt zijn, verbreden de verbeelding en geven de song een duwtje. Er gaat een nieuwe wereld open, als de soundtrack bij een film. Ik wou dat de plaat u ook even kon wegnemen uit het alledaagse, soms subtiel of soms meer geladen om het tekstuele te benadrukken. Zoals Michel Bisceglia de chaos in het hoofd van het hoofdpersonage volgt in de song Burden Of Love, of mijn vader met het arrangement voor Baroque de speelsheid benadrukte. Heerlijk, vind ik dat.
Waarom vond je het nodig om met de muziek van Graceland van Paul Simon te gaan touren?
Ik vond dat absoluut niet nodig (lacht). Ik werd gevraagd door Festival Van Vlaanderen om het album te coveren, naar aanleiding van zijn 30-jarig bestaan. En het was zo plezant om opnieuw samen te werken met de Zuid-Afrikaanse muzikanten, dat we ermee doorgegaan zijn. Die plaat is één en al ‘muzikale vreugde’ en we spelen tijdens die optredens trouwens heel wat eigen werk ook. Het is allesbehalve een coverband.
Voor een paar optredens van je nieuwe tournee heb je nieuw Belgisch talent uitgenodigd om het voorprogramma te verzorgen. Volg je de nieuwe, aanstormende talenten?
Ik volg het nieuwe talent te weinig, net daarom. Ik heb zelf vroeger ook veel ervaring kunnen opdoen bij voorprogramma’s van Raymond Van Het Groenewoud en An Pierlé bijvoorbeeld, en vi.be levert fantastisch werk om jong talent te steunen.
Hoe ervaar jij als artiest dat mensen nu tegenwoordig muziek aankopen of streamen? Terwijl het ook weer hip is om vinyl aan te kopen.
De plaat is voor mij altijd een ‘alibi’ geweest om op te treden en mijn publiek te ontmoeten. Dus op welke drager ze luisteren, maakt niet veel uit. Zolang ze naar de shows blijven komen, is dat voor mij al heel goed !
