Op 10 november verschijnt via Consouling Happily Ever Jaded, de gloednieuwe plaat van The Tubs. Een Gentse powerpopband (of zoiets) die zo waar werd opgemerkt door het hippe Burger Records. De nieuwe plaat wordt op 24 november in NEST voorgesteld. Wij onderwierpen Simon Platteauaan onze tien vragen…
Welke rol speelt muziek in je leven?
De katalysator van demonen.
Wat is de eerste plaat die je in je leven kocht. Niet liegen!
Ik kocht in 1993 op achtjarige leeftijd mijn eerste cd in de Free Record Shop in Kuurne. The Best of Mud. Ik had eerder die week een groep mannen op VTM het nummer Secrets That You Keepzien playbacken in de playbackshow met Bart Kaëll. Ze zagen er fantastisch uit, met bijhorende kostuums en danspasjes. Heerlijk ook dat de cd stampvol goeie nummers stond. Tiger Feet, Dynamite, Hypnosis en Lonely This Christmas schieten als eerste door mijn hoofd.
Welke artiest of band heeft jou op het podium meest geïmponeerd?
Ik zag The Cramps enkele jaren voor de dood van Lux Interior op de Lokerse Feesten. Ik was een jaar of 18 en mijn idool was plots een 60-jarige knar met smokey eyes die flessen wijn achteroversloeg, ze vervolgens kapot gooide op het podium om tenslotte zijn latexbroekje helemaal aan flarden te snijden met de glasscherven teneinde zijn ontblote pieseloe aan het publiek te exposeren. De maniakale performance van die man versus de onderkoelde grandeur van zijn vrouw/gitariste links van hem was pure seks-on-stage en seks was het enige waar ik op die leeftijd aan dacht.
Noem drie bands of artiesten van dit moment die we in het oog moeten houden.
Er verschijnt enorm veel en ik luister helemaal niet zo vaak naar hedendaagse muziek. Onze vorige cassette verscheen bij Burger Records en daarbij zitten wel een paar straffe bands. The Memories, Natural Child, Gap Dream, The Lemons,… Allemaal erg plezant!
Voor de rest schat ik artistiek gezien Ariel Pink redelijk hoog in, alsook Daniel Romano. Qua sound hebben ze niet veel gemeen, maar ze slagen er allebei meesterlijk in om hun formidabele songwritingskills te arrangeren in een potpourri van genres, zonder daarbij pastiche te worden. Je hoort zo dat ze naar enorm veel verschillende soorten muziek luisteren en toch die shitload aan invloeden kunnen filteren zodat het ‘klopt’ in hun eigen sound. #goals
P.S: Tonetta
Welke platenhoes vind jij de meest iconische?
Unkle Funkle en Picture Of My Dick. Dekt wel redelijk de ehm ‘lading’. Voorts is de oorspronkelijke Yesterday And Today van The Beatles eigenlijk today’s Michaël Borremans maar dan van gisteren.
Wat vind jij de meest ondergewaardeerde plaat?
Kraaknet van Wim Decraene: verguisd door de kleinkunstliefhebber, maakte hij hier een ongeziene crossover tussen smartlap en new-wave, die je nog het best kunt omschrijven als ‘Vlaamstalige Prefab Sprout’.
…And Don’t The Kids Just Love It van Television Personalities. Staan alleen maar heel goeie nummers op. Period.
Safe As Milk met de 18 jarige Ry Cooder op leadgitaar) is minder gewaardeerd dan Trout Mask Replica van Captain Beefheart. Het moet andersom.
Ook is er heel veel fantastische muziek die wel eens smalend ‘yacht rock’ wordt genoemd, zoals The Doobie Brothers, Eagles, Daryll Hall & John Oates, etc zwaar ondergewaardeerd en een beetje als ‘fout’ aanzien doordat hun allerbeste gerief toevallig overschaduwd is geworden door een nieuwe stroming getiteld : ‘punk’.
Wat is de meest overgewaardeerde plaat?
Misfits vind ik over het algemeen overroepen. Voor de rest zijn er héél veel artiesten die ik niet graag hoor. Er is bijvoorbeeld geen enkele stonerrock band waar ik vrijwillig naar zou zitten luisteren (neen, ook die niet waar jij nu aan denkt). Britney Spears raakt mij om één of andere reden meer dan dEUS. Maar wat wil dat zeggen? Ik weet het niet. Het is wat arrogant om van iets wat door veel mensen gesmaakt wordt, luidop te gaan roepen dat je het overgewaardeerd vindt. En ik ben zo al arrogant genoeg. Ik probeer er aan te werken. Zo,dus: pm mij voor een lijst overgewaardeerde bands, als ik er in mijn drukke, spannende leven even 5 minuten tijd voor heb, dan zal ik zeker antwoorden. NOT!
Welke plaat doet jou wenen?
Angel Flying Too Close To The Ground van Willie Nelson.
Tower Song van Townes Van Zandt.
Side Of The Road van Lucinda Williams: de live versie op YouTube. Amai tranen met tuiten, zeker als ik een paar glazen teveel op heb, wat meestal het geval is als ik Lucinda opzet.
Mocht jij voor 24 uur in de huid mogen kruipen van iemand anders, niet noodzakelijk een muzikant. Wie zou het zijn, en wat zou je dan doen?
Ik heb als muzikant enkel soms nood aan meer dan mijn eigen 2 oren. Zoveel mogelijk andermans oren dus. De rest van hun lichaam mogen ze houden.
Noem eens het meest gênante moment uit je artiestenleven!
Als artiest is het best dat je niet teveel gêne kent. Want als je begint na te denken over je skills of je inherente kwaliteit in het algemeen is dat ronduit deprimerend. Laat staan dat je jezelf gaat vergelijken met de hele grote mannen zoals Bob Dylan of Neil Young. Op zo’n momenten (die mij wel degelijk te beurt vallen) vind ik mezelf zo’n eindeloze loser, wil ik mijn gitaren verkopen en nooit nog een noot spelen. Het is dus beter om te zijn als Fred Bervoets en niet als ‘Gêne’ Bervoets. Haha heb j’em ‘Gêne’ , weet ge nog dat programma waarin hij zo eten kookte op idyllische vakantiebestemmingen en tussenin in de auto luidop zat mee te zingen met een of ander lied dat bij de bestemming paste. DAT was pas gênant! (voor hem dan).
