Interview en foto’s: Hendrik Hindrex
Het geheugen van de Nederlandse pop en rock staat al ruim 30 jaar in een loods in Hoek van Holland, amper een half uurtje met de tram vanaf Rotterdam Centraal. Een deel van die collectie heeft onderdak gevonden in een tof museum. We keken er met grote ogen naar artefacten uit de Nederbeat en polderpop. Naast drumstellen van Golden Earring en Q65 – the Kjoe voor de vrienden – vind je er tal van gitaren, hitparadelijsten en typische jaren 60 en 70 lifestyle-dingetjes. Voor onze muziekminnende noorderburen is 29 augustus 1974 nog steeds de dag dat het zonlicht niet meer scheen: Radio Veronica werd brutaal het zwijgen opgelegd. Vijftig jaar later komen nog wekelijks mensen kijken naar de studio-apparatuur van toen. Terecht : ‘cultureel erfgoed, meneer’.
Het gesprek met Jaap Schut wordt enkele keren onderbroken door mensen die Jaap feliciteren met zijn collectie. Een Britse fan van The Who is uit Birmingham afgereisd om de bakfiets van Pete Townshend te bewonderen. Naast de fiets een gesigneerde foto van Pete en zijn fiets. Natuurlijk ontbreken enkele grote buitenlandse namen niet. Boekenliefhebbers vinden dan weer hun gading in de museumshop. Kortom: de moeite! Eigenaar Jaap Schut geeft tekst en uitleg over zijn museum.
“Bijna dag op dag 65 jaar geleden, in augustus 1960, gebeurde hier in Hoek van Holland iets heel bijzonders. The Beatles zetten voor het eerst voet aan wal op het vasteland ! Bizar hé ! Vijf jaar geleden heb ik het gemeentebestuur daarover aangesproken. Toen was het uiteraard zestig jaar geleden. Zullen we daar nog iets leuks mee doen? Subsidies? Nou ja, popmuziek en politiek is een drama in dit land. Triest. Alle zeerovers hebben een standbeeld enzovoort. Toch? Mijn lieftallige echtgenote en ik wonen hier op dit industrieterrein omdat ze ons nergens anders wilden.
Dit museum staat uiteindelijk voor de Nederlandse popmuziek van de jaren vijftig tot heden. Maar ook over de band van Hoek van Holland met The Beatles hebben we wel vaker iets gedaan. De Nederlandse popmuziek met een internationaal sausje erover. We zijn inmiddels een internationaal museum. Maar onze ‘core’ is natuurlijk de Nederlandse popmuziek. Van Armand tot ZZ & de Maskers. Van indorock tot de Golden Earring. Van jazz tot blues.
We zitten hier nu in de winkel. Die hebben we heel hard nodig om te overleven. Maar we hebben de ANBI-status. Dat houdt in dat een gift een belastingvoordeel kan opleveren. Dat betekent ook dat je een veilige haven bent voor wie collecties doneert. We krijgen geen subsidie. In het museum zelf praten we over bijna tachtig jaar muziekgeschiedenis in de ruimste zin van het woord. Het gaat over muziek, maar ook om kleding. Muziek is emotie, muziek is beleving.
We hopen ooit te kunnen verhuizen naar een groter pand. Met in het museum een podium: De 192 (naar de golflengte waarop destijds Radio Veronica uitzond nvdr.). Maar ook om de winkel nóg meer cachet, nóg meer beleving te geven. Er is zo veel moois gemaakt. laten we het eren.”
Het museum haalde onlangs het nationale nieuws vanwege het rouwregister voor gitarist George Kooymans.
“Dat je als nationaal popmuseum hier iets mee doet is normaal. Maar dit hoort natuurlijk in Den Haag thuis. Dé Beatstad! Burgemeester Jan Van Zanen kwam ook langs. Popmuziek en politiek in dit land: 31 augustus 1974! De zeezenders werden de nek omgedraaid. Natuurlijk waren ze niet illegaal. Ze werden te groot…
Maar goed, we hebben dit graag gedaan voor George. Het was een enorme emotionele happening. Al die honderden mensen op die zaterdagmiddag. Bizar! Uit Denemarken, Duitsland, zo veel Belgen ook die de moeite hebben genomen om even een krabbel te zetten. Als je dat kan doen: dankbaar en trots.”
Dan was er nog het overlijden van Dany Lademacher, de Belgische gitarist van Herman Brood. Hij is hier nog geweest met Wild Romance, zijn band.
“Ónze Belg!!! Ja, natuurlijk! Sorry! Zo’n gigantisch warm mens! Met Dany hadden we een bijzonder goed contact. Al heel lang. De allereerste keer dat je bij hem kwam, dat vergeet je nooit meer. Als je hem weer zag, was het omhelzen. Respect en vriendschap. Om te koesteren. We wisten dat hij ziek was. En dan laat je tranen. Ik heb een mooi eerbetoon gemaakt. Als popmuseum ben je verplicht om daar aandacht aan te besteden. Bij zo’n overlijden begin je direct. Dan is het hectisch. Dany krijgt een blijvende vitrinekast.”
In het museum staat maar een klein deel van de collectie, heb ik begrepen.
“Klopt, hier staat nog geen half procent van de collectie. En mocht ik liegen, dan is het minder dan een half procent. Ik ben er bijna 32 jaar geleden mee begonnen. Sinds die tijd doe ik niks anders dan zoveel mogelijk te redden van de popmuziek. Maar ook van die hele way of life. Zo ben ik een grote liefhebber van de space age-spullen. De pick-upjes, de kleurrijke dingetjes,… Dat vind ik bizar. Dat groeit natuurlijk alleen maar. We maken steeds meer naam. We hebben net de hele collectie van het Herman Broodmuseum uit Zwolle overgenomen. Ik zou heel graag een centraal depot willen hebben. Met daarin een ruimte waar alles in de goeie, klimatologische omstandigheden kan bewaren. Dat wordt steeds belangrijker. Maar die kosten kan ik nu niet dragen. Om te verhuizen heb je ook de overheid nodig. Je hebt vergunningen nodig. Je hebt de politiek nodig. Maar ik denk dat als we een keer verhuisd zijn, dat we ook volledig selfsupporting kunnen zijn. Komt er een mooi nieuw boek of album: mooi presenteren. Zorg voor een podium. Faciliteer! Pielen! Onze bezoekers zijn van zes jaar tot in de negentig. Je ziet het zelf: de mensen gaan allemaal met een goed gevoel de deur uit.
Denemarken heeft een rockmuseum in Roskilde, Duitsland heeft er ook twee. Ik zou best België erbij willen betrekken. De stad Antwerpen heeft me wel eens wat aangeboden. Ik zou best die combinatie willen maken. Om er een groot historisch museum van de populaire muziek van te maken. Misschien moet ik dát wel doen.”
We houden je niet tegen. Succes!
