Onlangs bracht Robbing Millions hun redelijk subliem debuut uit. De stijl? Nou laten we het op psychedelische pop houden, maar met een zeer eigenzinnig kantje. Luminous Dash had een leuk gesprekje met zanger Lucien Fraipont. En als je ze aan het werk wil zien op een podium: afspraak in de AB op maandag 31 oktober!
Hallo, Robbing Millions bestaat al een tijdje, maar met de release van jullie debuut lijkt het alsof alles gaat ontploffen. Ik weet dat elke band dat is, maar ik denk toch dat je alle redenen hebt om trots op je album te zijn. Is dit het geluid dat je echt wilde?
Ik heb het grootste deel van het album zelf geproducet alvorens Nicolas Vernhes het in zijn Brooklyn studio mixte. Het was een echt leerproces, want het was de eerste keer dat ik zoiets deed. Natuurlijk was er ook onze ep Ages And Sun, maar dat had meer het geluid van een garageband en alles klonk behoorlijk lo-fi. Hiermee was een stuk van het probleem opgelost en we ontdekten nieuwe dingen tijdens het werken aan het album. Ik had niet verwacht dat het album uiteindelijk zo zou klinken, het is hifi en het heeft een volle sound. Maar het was een leuke ervaring, ik ben trots op het resultaat en ik ben blij dat we het op deze manier deden. Ik ben al enthousiast om aan onze volgende plaat te beginnen!
Wat meteen opvalt is dat je een zeer internationaal geluid hebt. Ik denk dat je dit album niet alleen voor België maakte, heb je hiermee internationale plannen?
Dit album is voor iedereen, de hele wereld zelfs als die bereid is om het te beluisteren. Hoe verder we ermee kunnen reizen des te gelukkiger we zijn.
Het is wel grappig als je het album hoort. Jullie zijn in staat om de perfecte popsong te schrijven (8 Is The Figure I Like Most), maar tegelijkertijd kies je ook voor experimentele trips als What Makes Me Feel Old.
Ik denk dat wat we met deze band alles willen proberen . We klinken wel poppy, maar als je het oppervlak openkrast, hoor je elementen uit verschillende genres waar we graag naar luisteren. Ik ben nu voornamelijk met Robbing Millions bezig, maar ik speel in verschillende bands, variërend van jazz, tot improvisatie, Afrikaanse groovemuziek, soul en ik denk dat dit zich allemaal uit in tracks van Robbing Millions. We hebben ook verschillende achtergronden. Gaspard houdt het op pop, zelfs emo, onze drummer Jakob heeft heel wat ervaring met improvisatie, onze bassist Léo speelde drums in een punkband, Daniel nam met allerlei bands dingen op in zijn atelier en speelde in jazz- en funkbands (hij had ook gekleurde dreadlocks als tiener, dat kan ook een invloed geweest zijn op Robbing Millions).
Heeft die experimentele kant iets te maken met je klassieke opleiding? Ik las ergens dat jij op de jazzschool van New York zat.
De meesten van ons ging naar muziekscholen. Maar ik probeer dat toch te vergeten wanneer ik een song schrijf. Ik probeer zo instinctief mogelijk te zijn. Maar een theoretische of technische achtergrond is zeker in vele situaties nuttig. De ‘experimentele’ kant van Robbing Millions is misschien wel omdat ik de grenzen van onze instrumenten wil kennen, zo blijft het ook voor ons fris en leuk. Ik heb aan het conservatorium in Brussel en Den Haag gestudeerd. Ik ging daarna bijna naar New York om daar te gaan studeren, maar ik kreeg niet genoeg geld bij elkaar om het allemaal te kunnen betalen. In plaats daarvan schreef ik de eerste liedjes voor de eerste ep van Robbing Millions. Dus je zou kunnen zeggen dat Robbing Millions het gevolg is van een mislukte beursaanvraag.
Maar je ging wel naar de Verenigde Staten om je album met Nicolas Vernhes op te nemen. Hoe kwam je in contact met deze man die met Animal Collective samenwerkte? Hoe was het om met hem te werken?
We schreven hem een e-mail nadat we Halcyon Digest van Deerhunter en Bite Orca van Dirty Projectors hoorden. We stuurden hem een paar demo’s en hij ging akkoord om aan de plaat mee te werken. Ik had nooit gedacht dat zou zo gemakkelijk zijn geweest.
Jullie maken psychedelische pop en dus gaan mensen jullie bijna automatisch met Tame Impala vergelijken. Raak je nooit moe van deze vergelijkingen of zijn ze zinvol?
We hebben allemaal graag T’es même pas là gehoord, we hebben wat gepraat over hun laatste album (lacht). Ik begrijp het dat muziek soms moeilijk met woorden te beschrijven is en dat journalisten zich het leven gemakkelijker maken door referenties te gebruiken die ze in andere bladen lazen, maar ik denk dat dit ook een beetje lui is.
We horen zo vaak dat de muziekindustrie in crisis is , voor bands is het zeker meer moeilijk deze dagen, maar toch lijkt het echt alsof de Belgische muziekscene is in een gezonde staat is. De briljante bands blijven maar komen, en dat in alle stijlen. Jullie toerden reeds in het buitenland, wat denk je van de situatie hier?
Ik weet niet hoe de dingen vroeger waren, maar vandaag is het zeker niet zo gemakkelijk om je brood te verdienen als muzikant . Ik heb het gevoel dat je meer moet zijn dan alleen maar muzikant om het tegenwoordig te ‘maken’. Op een bepaalde manier is dat goed, want het maakt je vaardigheden beter van dingen waarvan je dacht dat je er nooit zou bij betrokken zijn. Zelfs als zou ik soms willen dat ik me alleen maar met muziek zou kunnen bezighouden.
Over de situatie in België, we hebben hier toegang tot een artistieke status en er zijn allerlei subsidies. Dat is een geluk in België, in landen zoals het Verenigd Koninkrijk of de Verenigde Staten is er niet zoiets. Het betekent niet dat we heel voorzichtig moeten zijn over hoe de situatie zich ontwikkelt, want tegenwoordig gaat het niet de juiste richting uit. Dus ja ,de scène lijkt gezond in België, zeker in termen van kwantiteit van kwaliteitsbands, maar dat impliceert niet dat muzikant zijn een synoniem is voor een luilekkerleventje. Maar ik denk dat dit vrijwel overal geldt! België is zo klein dat het maar een uur of twee uur rijden is voor je in het buitenland bent, en dat is een goede zaak. Er is ook een geschiedenis van coole muziek in België en er zijn tal van zeer grote muzikanten, dat werkt inspirerend. Zo kwam ik onlangs bij Aksak Maboul terecht, een cultband uit Brussel uit de jaren ’80. Ik ben gelukkig dat ik hun pad kruiste.
Wat is jouw favoriete plaat aller tijden en waarom?
Ik ben helemaal niet in staat om deze vraag te beantwoorden, maar ik kan je een aantal platen geven waar ik onlangs op botste:
This Heat – Deceit
Jorge Ben – A Tàbua de Esmeralda
Julia Holter – Have You In My Wilderness
The Soft Machine – Volume Two
Chris Cohen – As If Apart
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Brian Eno zou een leuk voorbeeld zijn. We zouden vrienden worden, gewoon omdat er geen andere optie is en we zouden de beste liftmuziek componeren die ooit is gemaakt.
De laatste woorden zijn de jouwe…Kom op 31 oktober naar de AB, we zullen voor een speciale Halloween release party zorgen! We zijn nu al bezig met het organiseren van een afterparty die je nooit zult vergeten.
