Op 1 februari valt in café Afsnis in Gent het doek over 10 jaar onversneden noise-edelmetaal van een kwartet dat eerst als Räpe Blossoms en uiteindelijk als Public Psyche door het Gentse alternatieve circuit raasde. Drie cultplaten schonk de band ons. Eeuwige dankbaarheid krijgen ze van ons in ruil en een afsluitend dieptegesprek over het hoe en waarom. David Defrenne, Jonathan Dhuyvetters, Wesley Buysse en Lennert Jacobs spelen voor de laatste keer anthems als Saturn en Bleached. Zanger David Defrenne stond ons te woord.
Uiteraard waren we geschokt toen we het nieuws vernamen over het doek dat valt over de band. Wat heeft die beslissing geforceerd?
10 jaar samen is uiteraard niet niks. Nu ik er over nadenk, langer dan de langste relatie die ik ooit gehad heb. We zijn begonnen toen sommigen nog studeerden. Op een bepaald moment krijg je enerzijds te maken met een gevoel van sleur en anderzijds een gevoel om te willen hernieuwen of terug te grijpen naar vroeger. Ik denk dat dat zowat de gevoelens zijn die meegespeeld hebben in de beslissing om ermee te stoppen. Maar om helemaal eerlijk te zijn was Wesley Buysse onze bassist degene die de guts had om het ‘af’ te maken.
Blijven jullie met het gevoel achter dat jullie er alles aan gedaan hebben om het beste uit de band te halen, artistiek en op het vlak van commercieel succes?
We hebben het ons zeker nooit gemakkelijk gemaakt en compromissen hebben we nauwelijks gesloten tijdens het proces van nummers schrijven. Nu, misschien was dat ook de kracht van de band. Vier verschillende individuen en karakters met elk een andere muzikale achtergrond die je in een te klein kot steekt om ieder jaar een aantal nummers af te leveren. Het diende ook te gebeuren tijdens deze momenten. Soms denk ik dat we misschien wat meer hadden moeten investeren in bepaalde opnames, maar dat zijn vijgen na Pasen.
Zijn er concrete plannen voor de bandleden om op korte termijn iets anders te gaan doen om de leegte op te vullen? Lennert heeft nooit een gebrek aan muzikale uitlaatkleppen gehad, maar hoe zal het de rest van de band nu vergaan?
Wes maakt muziek in duo onder de naam Klein Volk. Ze brachten vorig jaar een plaat uit die zeer goed onthaald werd. Lennert speelt met The Germans en MDCIII, maar ik verwacht dat hij nog wel met iets nieuws op de proppen zal komen als gitarist/toetsenist. Jona heb ik minder zicht op. Wat mij betreft is er een idee om iets te doen in Brussel, maar ik wacht nog even tot na ons laatste optreden om dit vorm te kunnen geven.
Jullie hebben in die lange periode een ep en een plaat als Räpe Blossoms uitgebracht, en uiteindelijk de allerlaatste onder de naam Public Psyche. Telkens werd dit op stevig undergroundgejuich onthaald. Jullie kunnen dus met opgeheven hoofd het strijdtoneel verlaten. Speelde dit mee bij de beslissing nu te stoppen? Had je het gevoel dat het toch nooit beter zou worden?
Ik denk dat we de energie gewoon niet meer hadden om verder te doen. Je voelde aan dat het schrijven van nummers nog moeilijker werd dan anders en we eigenlijk bijna een producer of extern oor nodig hadden om ons te begeleiden naar een mogelijke release.
Is net de kleinschaligheid van België niet het probleem?
Toen ToutPartout in december een showcase festival deed in Amsterdam met enkel Belgische bands op het programma vreesde ik een magere opkomst, maar niks bleek minder waar. Toen we daar openden, was de zaal reeds goed gevuld en ook de grote zaal zat op een bepaald moment goed vol. Ik denk dus wel dat we daar stappen in zetten, maar je moet inderdaad durven continu te touren in binnen- en buitenland om internationaal exposure te krijgen of te behouden. Iets wat in ons geval nooit makkelijk is geweest en waar we altijd transparant in zijn geweest.
https://www.youtube.com/watch?v=3Xec89ybzKs
Hoe blik je terug op deze periode en wat ga je vooral onthouden in positieve en negatieve zin?
Ik denk dat we tevreden mogen zijn dat we zoveel kansen hebben gekregen. Clubs zagen ons ook graag komen, omdat we net niet teveel “den artiest” uithingen. Onze nuchterheid en bijna anti-commerce zal ons misschien ook wel parten hebben gespeeld. Maar ik ben ook ergens fier dat we uiteindelijk geen circus met kledingwinkel zijn geworden al begrijp ik ook dat je als band vaak niet anders kan om te overleven wil je er van leven. Op een bepaald moment was ik ook gaan inzien dat het goed was dat ik een full time job had naast de band. Ik weet niet of ik dat touren zou aankunnen. Je moet verdomd veel karakter hebben. Een show in het buitenland is altijd vakantie geweest voor ons. En speel je dan eens voor drie man en een spaghetti in Rijsel dan is dat ook geen ramp, maar iets wat zal bijblijven.
Sluit aan bij vorige vraag: wat was het absolute hoogtepunt en welk moment had je liever niet meegemaakt?
Ik had altijd gedroomd van eens te mogen touren en dat hebben we op een bepaald moment kunnen doen als voorprogramma van A Place To Bury Strangers. De mythe gaat dat we werden gekozen uit een lijst bands en dat ze die eerste keer schrik hadden om met ons te spelen. Ik herinner me een volle Lido Club in Berlijn, maar ook ons bezoek aan Loppen, een zaal in de vrijstaat Christiania in Kopenhagen is niet ongemerkt voorbijgegaan. Zo bleek de soundman dusdanig stoned dat Avalon van Roxy Music één uur op repeat voor onze gig door de boxen weerklonk. Misschien nog een idee voor komende zaterdag? Wat ik liever niet had meegemaakt, maar goed is afgelopen was een douanecontrole waarbij Lennert doodleuk aankondigde dat we een punkband uit België zijn en de douanier ons stante pede verzocht om ons langs de kant te zetten.
https://www.youtube.com/watch?v=pA_vqYCdiaQ&t=21s
Hoe ga je het afscheidsconcert aanpakken en vooral…. hoe hard kijk je ernaar uit of ertegen op?
Het wordt een goede combinatie van oud en nieuwer werk over de drie platen heen. Sommige nummers hebben we sinds vijf jaar niet meer live gebracht. Ik ben dus zelf ook redelijk benieuwd hoe dat gaat klinken. Verder brengt Pink Room een dj-set en hopen we veel vrienden te zien.
Ga je nu even afstand nemen van de muziekscene om alles een plaats te kunnen geven of zien we je toch nog in het publiek verschijnen dit jaar?
Dit jaar is misschien wat ambitieus, maar onkruid vergaat niet en ik wil dus zeker nog eens uitpakken.
https://www.youtube.com/watch?v=C2-oCI-yXwA
Het verdwijnen van de band is zoals gezegd een uppercut van jewelste. Welke bands (binnenland en internationaal) kan je ons aanbevelen om de pijn te verzachten? Of anders gezegd, welke bands zullen bij jou belangrijk zijn de komende maanden?
Ik ben benieuwd naar de terugkeer van mijn vrienden van Charnier die binnenkort het voorprogramma van Pop 1280 doen in Rockerill Charleroi, verder is het ook uitkijken naar een passage van de nieuwe Brusselse band Warm Exit, een eventueel liveperformance van goede vriend White Stains en ook staat het concert van Abul Mogard in Bozar met stip in mijn agenda.
Heb je het gevoel dat de naamsverandering naar Public Psyche meer kwaad dan goed heeft gedaan?
Integendeel. Ja soms horen we dat we beter Räpe Blossoms waren gebleven, maar sommige bandleden voelden zich echt niet meer goed bij die naam. En wat hadden we uiteindelijk te verliezen?
Welke plaat vond je nu zelf de beste of is dat een smerige vraag?
Ik heb niet echt een voorkeur. De drie platen klinken anders en toch zeer ons. Ik weet dat het lang geduurd heeft voor ik onze eerste plaat kon beluisteren, maar ik vind dat ze de jaren ’10 goed overleefd heeft en durf ze al eens opleggen – al was het maar om zaterdag een aantal nummers hieruit te kunnen spelen. (lacht)
https://www.youtube.com/watch?v=zIVAlUz88xI
Bedankt David. Geniet van “nog één keer alles van Räpe Blossoms en Public Psyche en dan nooit meer” en succes in alles wat je onderneemt.
