Is het nu mathrock, postrock of lo-fi psychedelica? Het is maar welke genre je op Organoid wil plakken. Sowieso wil deze band in Hasselt zich niet laten kooien in één hokje. Hoe het allemaal in elkaar zit, wordt uitgelegd door oprichter Axel Ausloos.
Organoid klinkt behoorlijk moeilijk als bandnaam, leg uit.
Axel: Een organoid is eigenlijk een soort in een lab gegroeid brein dat simpele taken kan uitvoeren. Ik had hierover ergens iets gelezen in een artikel en vond het concept daarvan wel interessant. Teun onze drummer stelde dit eerst voor om het als bandnaam te gebruiken. De naam doet mij vooral denken aan die typische absurde 90’s bands zoals Primus of Ween. Het heeft diezelfde sfeer. Organoid klinkt niet echt als die soort bands, maar ik denk wel dat we het absurde een beetje met elkaar delen.
Je kan een heleboel genres op de band plakken, toch blijft experiment de rode draad vind ik. Akkoord?
Op een manier wel. We zijn niet de meest experimentele band die er is, maar er is zeker wel ruimte voor minder conventionele elementen binnen onze sound. Qua genre vind ik dat artrock ons wel goed samenvat, al komt dit waarschijnlijk door hoe algemeen dit genre is. We zijn ook nog altijd een beginnende band die op zoek is naar zijn eigen sound waardoor onze eerste paar songs heel hard uiteen kunnen lopen qua stijl.
Alles kan, maar niets moet?
Alles kan zeker! Maar het is altijd belangrijk om te onthouden dat ook inderdaad niks moet. Ik denk dat de nummers die we maken bij Organoid best logisch verlopen. Niet dat er geen ruimte is voor wat meer speciale wendingen, maar de songs zijn geschreven op een manier dat die wendingen juist heel welkom zijn. Muziek is uiteindelijk een kunstvorm en die hebben heel weinig limieten. Het zijn eerder de mensen zelf die er limieten en regels op zetten en die regels zijn vaak ook heel handig. Er zijn weinig artiesten die zich niet limiteren. Het verschil tussen artiesten ligt meer aan welke limieten ze meer belang hechten dan aan andere.
Blijkbaar trekken jullie zich niet teveel aan van het traditionele concept van songschrijven – wat dat ook mag betekenen. Hoe ontstaat een Organoid-song? Is er veel ruimte voor improvisatie?
De nummers die we al hebben, zijn allemaal ontstaan uit demo’s die ik heb gemaakt. Voor mij persoonlijk draait het heel hard om de juiste geluiden te vinden. Ik spendeer heel veel tijd aan effecten toevoegen aan mijn gitaar tot ik iets vind dat mij inspireert. Ik improviseer dan met de sounds die ik maakte in plaats van eerst te improviseren en dan een sound te zoeken. Ik bots ook heel vaak op momenten dat ik gewoon niks kan bedenken dat ik interessant genoeg vind om aan verder te werken. Ik laat dan de songwriting graag over aan het willekeurige. Er is een bepaalde song die nog niet op VI.BE staat die ontstaan is uit een opname van muziek die ik speel met mijn twee neefjes. Ik was willekeurig naar die opname aan het luisteren en ik hoorde opeens één van mijn neefjes een bepaalde melodie zingen die ik heel mooi vond. Ik heb daar dan een loop van gemaakt en de song daarrond geschreven.
Jullie zijn met z‘n zessen. Dat is behoorlijk veel voor een band, toch ben jij de spilfiguur. Ik neem aan dat je geen dictatoriale trekjes hebt en dat de rest ook inbreng heeft, of heb ik het verkeerd?
Ik hoop niet dat ik zo overkom. Ik sta altijd open voor suggesties binnen de band voor partijen of het veranderen van songstructuren. Heel veel van de demo’s zijn ook veranderd door de inbreng van de band. Kiran (elektronica) bijvoorbeeld heeft veel van zijn sounds zelf gemaakt en heeft daardoor een eigen inbreng op zijn instrument. Ik heb ook heel bewust gekozen voor mijn bandleden. Ze vervullen allemaal een heel specifieke rol binnen de band die ze volgens mij niet zouden kunnen vervullen als ik hun niet de vrijheid zou geven om los van mijn geschreven stukken te denken.
Jullie komen uit Hasselt. Ik heb het altijd vreemd gevonden dat het enerzijds een broeinest is van talent, zeker door de PXL-school, maar tegelijkertijd een stad met heel weinig speelkansen voor bands. Akkoord hiermee?
Hier zit helaas wel een waarheid in. Je hebt redelijk snel de cafés en zalen van Hasselt gespeeld en je moet dan beginnen zoeken waar je buiten Hasselt kan optreden. PXL-music biedt super veel faciliteiten zoals repetitieruimtes en opnamestudio’s die je gratis kan gebruiken waardoor een muziekscene perfect zou kunnen ontstaan, maar ik denk dat er niet genoeg platformen zijn om dat echt te kunnen verwezenlijken. In het algemeen vind ik dat Limburg ergens te “rock-centrisch” is. Er is een diversiteit en open mindedheid die ik hier mis die je wel kunt vinden in Brussel of Gent bijvoorbeeld. Daardoor kan het ook voelen alsof er weinig opties zijn.
Hoe zit dat met Organoid? Kunnen we jullie vaak op een podium zien en wat mag het publiek dan verwachten?
Op het moment is onze enige show op Vuurdoop op 30 april. Er komen zeker nog shows aan, maar booking-mails sturen is niet mijn sterkste kant heb ik ondervonden. We hebben nu drie optredens achter de rug en ik voel dat we steeds comfortabeler de set spelen en performen op een podium. Ik denk dat het publiek zich vooral kan verwachten aan een heel dynamische set op vlak van intensiteit en performance. We zijn ook bezig aan live visuals die we op Vuurdoop voor de eerste keer gaan gebruiken dus zeker komen kijken!
Er staan een paar demo’s van jullie op je VI.BE-pagina. Zit er meer aan te komen?
Er zit zeker meer aan te komen. We zitten op het moment in de opnamefase van onze eerste ep. Het zullen vijf songs worden met onder andere de drie die op VI.BE staan, maar volledig opnieuw opgenomen en met de toevoegingen die we tijdens het repeteren hebben gemaakt.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Geen gemakkelijke vraag! Het verandert constant eigenlijk, maar als ik nu op dit moment zou moeten kiezen zou ik gaan voor The Long Goodbye (Lcd Soundsystem Live At Madison Square Garden) van LCD Soundsystem. Dat is waarschijnlijk mijn favoriete band aller tijden. Ik ben begonnen met naar hen te luisteren in het middelbaar en ik ben vrij zeker dat ik binnen 20 jaar nog altijd naar hen zal luisteren. Dit ging zogezegd het laatste optreden zijn van LCD Soundsystem en je hoort aan de muziek dat zij op dat moment oprecht dachten dat dat ook zo ging zijn. Het klinkt als een band die echt alles wat ze hebben eruit proberen te jagen voordat ze deze nummers nooit meer zullen spelen. Er zijn songs op deze plaat zoals All My Friends die mij bijna aan het huilen kunnen brengen, iets wat ik over heel weinig muziek kan zeggen. Ik gebruik deze plaat vooral als een voorbeeld voor mezelf. Ik wil ooit een liveset kunnen neerzetten zo goed als deze, hoe onmogelijk die taak ook klinkt voor mezelf. Ik heb hen vorige zomer voor de eerste keer live kunnen zien op Rock en Seine in Parijs en ik kan zeggen dat dit de beste show is die ik ooit heb gezien en een moment waar ik oprecht nog heel veel aan denk.
