Skin In The Game, dat is de titel van de nieuwste van Nostoc. De broertjes Bart en Stan Reekmans hebben er wel een langzaam-aan actie van gemaakt (bijna twintig jaar), maar de nieuwe plaat van dit Limburgse duo is rootsrock zoals we die het liefst van al horen: rauw! Tijd voor een babbel!
Nostoc is een band uit de jaren 90 die een tijdje uit het gezicht verdween. Is dat niet gevaarlijk, kwestie dat mensen jullie zouden kunnen vergeten?
Absoluut, qua carrièreplanning is dit de slechts denkbare strategie. Om de twee jaar een album uitbrengen is zeker een beter idee. We hadden zelf ook nooit gedacht dat we terug opnieuw zouden beginnen.
Maar nu zijn jullie terug. Op wie zijn de pijlen gerichten: de oude fans of jonkies?
Op iedereen die er oren naar heeft zeker. Een specifiek doelpubliek hebben we niet, maar ik vermoed dat onze muziek eerder een ouder publiek aanspreek.
In feite, waarom zijn jullie ermee gestopt en waarom opnieuw begonnen?
Onze eerst release deden we met eigen middelen en hebben we financieel maar nipt overleeft. Opnieuw zo’n investering doen zagen we toen niet meer zitten. De groep is na het eerste album ook een aantal keer van samenstelling verandert wat ook zeker geen goed heeft gedaan. We zijn opnieuw begonnen omdat we er terug zin in hadden. De meeste van de nummers van het tweede album waren eigenlijk al grotendeels geschreven 15 jaar geleden en dus dachten we dat het allemaal wel vlug klaar zou zijn. Dat bleek wel even tegen te vallen.
De jaren 90 zijn zeker nu niet. Het muzikale landschap is geheel veranderd, mensen lopen nu met een smartphone rond. Is het gemakkelijker geworden, of net veel moeilijker?
Ik denk beide. Makkelijker omdat de technische vooruitgang veel meer mogelijkheden biedt. Met enkel een laptop kan je vandaag een professionele productie afleveren. Ons album is bijvoorbeeld opgenomen met 4 micro’s en een laptop. Vijftien jaar geleden hadden we daar nog een studio, studio technieker en producer voor nodig. Met de komst van het internet kan een band ook vlugger meer mensen bereiken dan vroeger. Moeilijker omdat de concurentie volgens mij nu veel groter is. In ‘onzen tijd’ was er één band per dorp. Nu repeteert er één band in elke straat. Los nog van iedereen die op zijn slaapkamer achter zijn laptop met elektronische muziek bezig is.
De nieuwe plaat is ook helemaal anders opgenomen. Geen Mike Butcher, maar alles zelf. Gaf dat je meer vrijheid in de zin dat je meer je eigen zin kon doen?
Absoluut, ik heb me altijd al afgevraagd hoe de plaat zou klinken als we die zelf zouden producen. Meer van jezelf kan een album niet zijn. Ook op vlak van planning gaf dat ook meer vrijheid. Een aantal weken aan een stuk in de studio zitten zoals vroeger was praktisch niet meer mogelijk. Werk, verbouwingen, kinderen en zo lieten dit gewoon niet meer toe. Financieel scheelt dat natuurlijk ook een stuk.
Het duurde wel een paar jaren vooraleer de plaat er kwam, is daar een reden voor?
Wel ja zoals gezegd aan een stuk doorwerken zat er niet in dus werd dat een avondje in de week en dan loopt het nogal vlug uit. Omdat we nu enkel maar met ons twee waren hebben we ook opnieuw naar een eigen geluid moeten zoeken. Studiotijd was geen beperking voor ons dus zijn we blijven zoeken tot we echt tevreden waren. Met als gevolg dat het hele album in totaal zo’n drietal keer is opgenomen en gemixt. En zo kom je dan al vlug aan zes jaar.
De verdienste van Skin In The Game is, vind ik, dat het zeer tijdloze muziek is. Zie ik dat juist?
Als mensen dat zo ervaren zou ik dat een groot compliment vinden. Zoals gezegd zijn de meeste nummers op ons album eigenlijk geschreven vlak na de release van ons eerste album namelijk in 2003. Dus de eerste versie van deze nummers zijn ondertussen al 15 jaar oud. In die zin luister je ook eigenlijk terug in de tijd; nummers geschreven door een 25 jarige geproducet door diezelfde op zijn 40ste.
De plaat is ook rauw. Klopt het dat daar maar weinig studiotechnieken bij te pas kwamen?
Wel ik moet toegeven dat het tegenovergestelde waar is. Omdat onze technische mogelijkheden eerder beperkt waren (vier micro’s en een
laptop) en Stan en ik ver uit elkaar wonen (Antwerpen, Hasselt) hebben we de productie toch vooral “in the box” gedaan zoals ze dat in vaktermen noemen. Dat betekent dat we niet alles live hebben gespeeld maar meer met overdubs hebben gewerkt. Het grappige is wel dat we de truken van de foor niet gebruikt hebben om er een bombastische cleane moderne productie van te maken maar eerder het omgekeerde: een rauwe, lo-fi, live sound.
Ik veronderstel dat jullie ook weer volop op het podium willen staan, of is dat nu iets anders?
Nee, dat is zeker niet verandert maar we zullen toch moeten afwachten hoeveel interesse er nog is voor en band uit de jaren negentig.
Hmmmm, vanwaar die kip op de hoes?
De kip op de hoes is eigenlijk een haan en is een foto van een kunstwerk van Koen Vanmechelen. Toen we dit beeld voor het eerst zagen leek ons dit de perfecte metafoor voor de muzikale samenwerking tussen ons twee broers. De meningen over de muzikale richting van Nostoc liggen dikwijls ver uit elkaar en dan wordt er, zoals bij veel broers, al eens wat haantjesgedrag vertoont om het eigen gelijk te halen. Letterlijk twee hanen muzikaal met elkaar verbonden in een creatief gevecht. Maar net uit dit siamees spanningsveld komt de energie die de muziek maakt tot wat hij is.
Wat zijn eigenlijk de toekomstplannen?
We gaan zien hoe ver het ons brengt, maar het plan is altijd geweest, om onze muziek aan zo veel mogelijk mensen te laten horen!
Seks, drugs of rock ’n roll?
Ik kies om al neukend te snuiven terwijl ik aan het drummen ben!!
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom…
Voor mij is dat met kop en schouder Rain Dogs van Tom Waits omdat van alle platen ik op deze het liefst zelf had meegespeeld. Dit album is perfect zowel muzikaal, tekstueel als qua sound.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Ik kies Mariah Carey om dan acht uur aan een stuk loeihard “All I want for Christmass is You” in haar oor brullen als wraak voor al die uren die ik verplicht word naar dat kutnummer te luisteren in dezen tijd van het jaar.
Het laatste woord is aan jullie…
Scholl !!!!
