Recht over ons zit Maya Teklal. Een jonge muzikante van wie je wellicht nog nooit gehoord hebt, maar geloof ons, daar komt snel verandering in. Maya bulkt niet alleen van het talent, ze was eveneens één van de geselecteerde namen voor het JonGeduld-traject van Muziekcentrum Kinky Star dat jonge muzikanten een platform biedt. Maya maakt eerlijke liedjes die je meevoeren naar een ander universum. Op een terrasje in Gent licht de jonge Brusselse ons toe waar het voor haar om draait …
Hoe ben je in de muziek gerold?
Maya: Eigenlijk begon alles met piano spelen. Net zoals zovele andere mensen zat ik in de muziekacademie waar ik op de piano begon te spelen. Tijdens de lockdownperiode begon ik zelf wat nummers te schrijven. Dat deed ik niet achter de piano, maar met een klassieke gitaar die ik op zolder vond. Ik zocht op hoe je bepaalde basisakkoorden moest spelen en op basis daarvan ben ik liedjes beginnen maken.
Piano en gitaar zijn twee compleet verschillende instrumenten. Ga je die met elkaar combineren?
Op de één of andere manier kan ik moeilijker muziek schrijven aan de piano. Vaak vind ik het op piano wat groots, terwijl ik meer voor een ingetogen sound kies en wat mij betreft is de gitaar daar het meest geschikte instrument voor. Ik heb wel een aantal pianonummers, maar die moeten nog wat rijpen, denk ik.
Wanneer besloot je om met je coronaproject naar buiten te komen?
Dat gebeurde wat later, omdat ik dat in het begin gewoon voor de fun deed en eerlijk gezegd niet voor mensen durfde te zingen. Na een bepaalde tijd had ik zoveel nummers dat ik ze toch liet horen aan anderen. In de eerste plaats aan mijn moeder, die meteen verknocht was aan mijn songs. De allereerste keer voor een publiek was in het zesde middelbaar, tijdens het schooltoneel. De ervaring en positieve reacties achteraf waren erg fijn en ik voelde dat ik er verder mee wilde gaan. Van het één kwam het ander, en vanaf dan begon ik mee te doen aan verschillende open mic-sessies. Dat was in de eerste plaats met gedichten, omdat ik daar al een tijdje mee bezig was, maar uiteindelijk durfde ik ook met mijn gitaar te zingen voor publiek.
Welke ambities heb je?
Er zit geen plan in mijn hoofd, want het draait in de eerste plaats om het maken van de muziek zelf. Ik heb natuurlijk wel bepaalde dromen, maar dat zijn gelukkig dromen die nog tamelijk realistisch zijn.
Wil je ze delen?
De meest realistische is om later een ep op te nemen. Met of zonder band, dat zien we wel. En als ik toch nog wat verder mag dromen, dan wil ik wel op het podium van de AB staan. (lacht)
je spreekt over een band, is dat hoe je het ziet in de toekomst?
Ik heb daar eigenlijk nog niet zo veel over nagedacht. Soms denk ik dat het solo wat te beperkt kan worden, ook al denk ik dat de kern van het concept toch wel mijn nummers zal blijven. De wereld van Maya zal altijd wel blijven hangen, omdat de teksten en het gevoel ervan echt iets van mij zijn, maar als er andere mensen bijkomen, maak je uiteraard compromissen over muzikale aanvullingen.
Is muziek maken een manier om te ontsnappen aan deze wereld?
Ja, er zit beslist een zekere vorm van escapisme in het muziek maken, dat helpt om even weg te zijn van de dagelijkse drukte. Anderzijds schrijf ik ook wel nummers om bepaalde dingen te verwerken of om ze op één of andere manier te reflecteren naar mezelf.
Ga je ver in je teksten? Leer ik Maya Teklal kennen door naar haar muziek te luisteren?
Ergens voelt het wel eng aan om je bloot te geven aan anderen, want de teksten zijn soms behoorlijk persoonlijk. Daarom duurde het ook een tijdje vooraleer ik besloot om ermee naar buiten te treden. Eerst schreef ik poëzie, en dat doe ik nog altijd, maar ik werd steeds getriggerd om zaken muzikaal te vertalen en dat werden dan nummers.
En je gaat daar ver in?
Ik stelde een regel dat ik geen limieten mocht hebben en daardoor zijn de teksten inderdaad vrij persoonlijk. Ook al is het af en toe wat uitvergroot.
Het is niet eenvoudig om singer-songwriter te zijn, want je dwingt mensen om naar je te luisteren.
Dat brengt wel wat extra stress mee, maar ik vind dat helemaal niet erg. Als ik een nummer begin te spelen, heb ik meestal de gewoonte om mijn ogen te sluiten en te doen alsof ik in mijn slaapkamer aan het spelen ben (lacht).
Zijn er muzikale voorbeelden?
Zeker. Haley Heynderickx of Adrianne Lenker van Big Thief. Dat zijn twee artiesten waar ik inspiratie uit haal.
Het zal toeval zijn, maar ik hoor ook wel 70’s-folk invloeden in jouw muziek?
Hayley en Adrianne zijn wel voor de hand liggende artiesten om aan te halen, maar ik luister echt naar van alles. Op dit moment veel jazz en soms ook wat Ierse folk. Zeg maar traditionele muziek, maar of dat nu uit de seventies komt of niet, zou ik niet weten! (schaterlach)
Omschrijf zelf je muziek eens.
Dat vind ik een moeilijke vraag hoor, want ik wil je een goede one-liner geven. Indiefolk zou ik zeggen, maar nu begeef ik me alweer in het straatje van de genres. Laten we het houden op eerlijke muziek die vanuit het hart gebracht wordt, met oog voor de wereld rondom.
Als dat niet goed is! Wat mij opvalt is de prima combinatie tussen een heerlijke stem en knappe composities.
Veel denk ik daar niet over na hoor; ik ben nog lang geen volleerde gitarist. Het zijn eerder melodieën die samenvloeien met mijn stem. Noem het maar een soort trial-and-error die uitmondt in eigen nummers. Ik ga ook niet echt methodisch te werk. Meestal komt dat natuurlijk, maar soms komt er helemaal niets uit en laat ik de dingen liggen. In de eerste plaats draait het om mijn teksten die ik muzikaal zo goed mogelijk probeer te omkaderen.
Wat is het mooiste aan muziek?
Muziek is de ultieme kans om een connectie aan te gaan: met anderen, maar ook met jezelf, met het verleden, met iemand die je niet meer ziet, noem maar op. Iets universeler of iets wat meer verbinding creëert is moeilijk te bedenken volgens mij.
Wat is je favoriete plaat aller tijden?
Ik wist dat je mij die vraag ging stellen, maar ik heb er geen antwoord op gevonden! Laten we het maar houden op de plaat die mij het meest comfortabel doet voelen en dat is Songs van Adrianne Lenker.
