Op 7 oktober bracht MAUGER, de band rond Mauger Mortier, hun tweede album Shiny uit. Een plaat over ons schijnbaar onstilbare verlangen naar meer, beter, mooier, succesvoller. Een streven naar (uiterlijke tekens van) succes en erkenning met als ultieme doel het bereiken van persoonlijk geluk, helaas meestal met het omgekeerde als resultaat. Geen lichte kost en toch klinkt het album helemaal niet zo negatief als je misschien zou verwachten. Enkele dagen voor de release ervan hadden we een gesprek met Mauger Mortier over zijn band, de nieuwe plaat en hoe het leven ons soms serieus bij ons pietje kan hebben.
Laten we het eerst eens hebben over je band, hoe zou jij de muziek van MAUGER omschrijven?
Mauger Mortier: Da’s meteen zowat de moeilijkste vraag die je aan een muzikant kan stellen! We willen ons als band namelijk niet in een genrehokje laten duwen. Ik denk dat we eerder vertrekken vanuit een bepaalde drijfveer achter de muziek. Wat wil je ermee doen, bereiken? Veel meer dan een streven naar schoonheid, geeft muziek een invulling aan een bepaalde gekwetstheid, het is bijna een soort therapie.
Is schoonheid op zich dan geen drijfveer?
M: Wat is schoonheid? Da’s de vraag natuurlijk. Bij mij heeft het meer te maken met welke associaties iets oproept; wat prikkelt mij. Sommige liedjes zijn niet per se schoon maar raken mij wel, triggeren gevoelens waarvan ik niet meer wist dat ze nog in mij zaten. Het is dat verrassende aspect dat je nodig hebt om iets tof te vinden. Zodra iets te makkelijk is, of je de intentie te makkelijk snapt, is het niet meer interessant.
Muziek maken is toch vooral graven in herinneringen, associaties uit het verleden, nostalgische gevoelens die je meeneemt. Er is altijd wel een link met iets wat je in het verleden hebt meegemaakt, het zijn al die kleine aspecten die je triggeren om naar iets te blijven luisteren. Wat mij triggert zal daarom jou niet triggeren, maar omdat we min of meer in eenzelfde cultuur leven, zullen het regelmatig toch dezelfde elementen zijn die dat doen.
Als je dan een nummer schrijft waarvan je achteraf denkt: “Dat klinkt toch wat te makkelijk”, begin je dat dan herwerken of vliegt dat meteen de vuilbak in?
M: Ik schrijf constant nummers. Ik heb zelfs een periode gehad dat ik elke dag een nummer schreef omdat ik anders het huis niet uit wilde!
Op zo’n moment schrijf ik misschien 100 nummers en is er dan eentje waar ik iets mee doe achteraf. Soms komt een nummer terug naar boven en hoor ik er achteraf toch nog iets in. Ik geloof er wel in om zaken te laten liggen in je eigen kelder om ze dan af en toe eens boven te halen. Je kan er later misschien wat objectiever naar kijken. Als je net een nummer geschreven hebt, ben je vaak mega enthousiast; laat het nummer een paar dagen of een week liggen en dan merk je vaak dat het toch allemaal niet zo speciaal was.
Heb je het dan vooral over de muziek of de tekst?
M: Het gaat echt wel om de muzikale keuzes. Er zijn zoveel aspecten die van belang zijn bij een ‘goed’ nummer. De ene keer is dat de beat, de andere keer een akkoordenschema of de zangstem. Wat zijn de elementen die je triggeren? Daarom ben ik ook een enorme fan van werken in de studio. Je neemt iets op en begint er dan aan te knutselen en te zoeken naar hoe je een gevoel kan overbrengen.
Aan de ene kant wil je met je muziek een emotionele lading overbrengen maar andere kant ben je heel rationeel bezig in de studio. Hoe hou je die twee facetten in evenwicht?
M: Da’s iets waar we inderdaad op gestoten zijn. Zowat een jaar geleden hadden we net een opname sessie achter de rug en een lading nummers klaar. Achteraf gezien klonken die nogal geforceerd, ik was namelijk de studio ingegaan met een heel duidelijk idee hoe de nummers moesten klinken. Dat zorgde voor rigiditeit tijdens de opnames en die verliepen dan ook heel stroef. Achteraf hebben we geen enkele van die nummers gebruikt. De vibe zat niet goed, de emotie zat niet goed.
Een half jaar later deden we nog eens een sessie met andere nummers. De afspraak was toen dat we de nummers zouden spelen zoals we ze op dat moment aanvoelden. Die nummers vormden een heel goede basis voor wat uiteindelijk het nieuwe album is geworden. Loslaten, daar ging het over, iets wat ik ook in mijn privéleven moest leren doen. We zaten toen nog in de corona periode, een periode waarin ik heb leren relatieveren.
Je laat het moment beslissen, klinkt een akkoord op dat moment goed, dan is dat ook mooi. Laat het los en het komt allemaal wel op zijn pootjes terecht eerder dan geforceerd te blijven duwen in een bepaalde richting.
Je begon ooit solo, in 2018 heb je toen een aantal mensen rond je verzameld en werd MAUGER een groep. Was het nodig om die mensen om je heen te hebben zodat je wat afstand kon nemen van je eigen muziek?
M: Ja, dat is zeker een belangrijke stap geweest voor mij. Ook omdat ik zelf niet zo’n geweldige muzikant ben. Ik hou heel veel van het mystieke van muziek maar ik wil het allemaal niet té goed begrijpen. Dan heb je natuurlijk wel goede muzikanten nodig om dat buikgevoel met de nodige techniciteit te combineren. Het helpt ook om je eigen ideeën te leren loslaten.
Heb je dan het gevoel dat je manier van muziek schrijven en maken veranderd is omdat je al rekening houdt met eventuele opmerkingen van de band?
M: Neen, ik werk nog steeds op dezelfde manier. Ik schrijf een nummer en stel het dan voor aan de band, hebben we het gevoel dat het ergens naartoe gaat, dan werken we erop verder. Werkt het niet, dan stoppen we ermee. Misschien rakel ik het jaren later weer op in een nieuwe versie, maar ook dan is het niet zo dat dit dan hét nieuwe nummer moet worden. Zelfs als we uit de studio komen, sneuvelen er nog nummers. Dat kunnen goede nummers zijn, maar op dat moment hebben ze niet gewerkt. En da’s ook oké.
Ik las dat je nieuwe album Shiny gaat over het onbereikbare ideaal, het oneindige streven naar meer, beter, mooier… Is dat ook een druk die je bij jezelf voelt en die je van je moest afschrijven?
M: Dat is inderdaad het ‘grote afleveren’ dat ik moest doormaken. Op een bepaald moment moet je je afvragen waarom je per se iets bepaalds wilt bereiken. Je legt jezelf een druk op om status te bereiken, premissen waar je moet aan voldoen om gelukkig te kunnen zijn: een mooie auto, veel geld hebben, een toffe job… Maar uiteindelijk draaien we allemaal mee in een systeem dat andere bedrijven rijk maakt. Daar stel ik mij vragen bij.
Heb ik die nieuwe auto en die nieuwe mooie kleren in feite wel nodig? Moet ik een hit schrijven? Je probeert een bepaald soort geluk te vinden, maar net door het eindeloze streven kan je het niet vinden. Pas als je stopt met die berg te beklimmen kan je het geluk bereiken. Ik denk dat dát stoppen je meer voldoening kan geven dat het constant blijven klimmen. Ook het woord ‘shiny’ past hier mooi, want het is uiteindelijk allemaal maar schijn.
Is het stellen van dat soort doelen toch ook niet hetgeen mensen ertoe brengt om zichzelf te overstijgen? Je leeft tenslotte niet op een eiland en je zelfbeeld wordt voor een deel bepaald door de erkenning die je krijgt van anderen. Waarom sta je anders als artiest op een podium? Toch om erkenning te krijgen?
M: Zolang je ervoor kiest om te doen wat je zelf wilt doen, is dat ook prima. Heel vaak zie ik mensen dingen doen die ze eigenlijk niet willen doen. Ik geloof inderdaad dat zo’n beetje iedereen op zoek is naar erkenning, maar ik hoop toch vooral dat ze op zoek zijn naar relevante erkenning van mensen die ze belangrijk vinden. Soms ben je op zoek naar een erg brede erkenning omdat je met een leegte zit die niet ingevuld geraakt, terwijl je jezelf de vraag zou moeten stellen: “Waarom ben ik daar eigenlijk naar op zoek?” Misschien ben je gewoon op zoek naar de erkenning van je vader, van je partner of van je kinderen?
Wil je met deze nieuwe plaat dan een boodschap overbrengen naar de luisteraar?
M: Ik ben niet de man van de grote boodschappen. Mocht het resoneren bij mensen, des te beter natuurlijk, maar ik wil niemand bekeren of zo. Ik ben zelf iemand die gestopt is mee te draaien met bijvoorbeeld de vleesindustrie. Maar ik ga aan tafel nooit iemand anders proberen overtuigen dat het anders moet. Hetzelfde geldt voor mijn muziek.
Het constante streven naar dat ‘shiny’ object heeft ook een impact op de kwaliteit van je leven, op je relaties en de tijd die je op een betekenisvolle manier met elkaar kan doorbrengen. Tot je mekaar uit het oog verliest. Eigenlijk zou je mekaar eens goed moeten vastpakken en een knuffel geven, maar dat doen we niet want we willen iets anders bereiken waarvan we denken dat het belangrijker is.
Heb je dat gevoel van je af kunnen schrijven door deze plaat uit te brengen?
M: Tgoh, ik denk dat ik sowieso blijf schrijven. Toen dit album klaar was, dacht ik wel dat er niet veel nummers meer zouden volgen, maar ondertussen zit ik alweer aan twintig nummers. Je blijft melodieën horen en ideeën zoeken. Als je dan teksten schrijft bij een melodie dan gaat het uiteraard vaak over zaken die graven in je verleden.
Jullie maken vrij minimalistische muziek die veel ruimte laat om te ademen. Is dat het soort muziek dat je instinctief maakt?
M: Dat is inderdaad wel waar we, op het einde toe komen. Het is raar want tijdens de repetities zijn we vaak met heel andere, experimentele zaken bezig maar eens we beginnen opnemen hebben we wel het beste gevoel bij dat soort nummers. Misschien is dit soort nummers de beste manier voor ons om een bepaald gevoel over te brengen. Maar ik denk soms wel dat de volgende plaat eens helemaal anders kan of mag zijn. Dat zei ik misschien bij de vorige plaat ook, al moet je je afvragen of het wel anders moet? Er zitten wel enkele nummers tussen die iets meer wall-of-sound klinken zoals nr79.
Het nummer dat er voor mij een beetje uitschiet is Own Me. Het bevat wat meer elektronica, klinkt iets killer misschien dan de andere nummers.
M: Tja, dat kan wel. Het nummer is een beetje een mix tussen elektronica en akoestisch. Er zit bijvoorbeeld een klarinet in, maar die hoor je misschien niet goed. Het is ook in één take opgenomen, maar we hebben achteraf van alles weggelaten.
Het nummer voelt net iets anders aan dan de rest van het album.
M: De thematiek van het nummer is ook wel verschillend. Het is het enige ‘aanklachtnummer’ waarin het letterlijk gaat over werken in een bedrijf en waarin ik mij de vraag stel waarom ik eigenlijk elke dag opsta voor een bedrijf.
Zo’n beetje het tegengestelde van Own Me ,en ook ons lievelingsnummer op de plaat, is Roksem. Op de een of andere manier krijgen we het gevoel dat je in dat nummer het diepst gaat.
M: Ik heb een tijdje in Roksem gewoond, dat was in een periode waarin we nauwelijks nog tijd hadden om echt te praten en met elkaar, om te connecteren. Daar gaat het nummer over. Op een bepaald moment zing ik: “Tell me a story that I don’t need”. Dat zijn de leukste verhalen, gewoon praten over zaken die niet functioneel zijn. Waar ben je mee bezig? Waar denk je aan?
Hoe is MAUGER sinds de eerste plaat geëvolueerd?
M: Vooral dat loslaten waar ik het al over had is heel belangrijk. Onze eerste plaat Sunday Competition was vooral het product van ideeën waarmee ik al té lang in mijn hoofd zat waardoor ik ze ook niet op een andere manier kon bekijken. Het voelde wat geforceerd aan terwijl ik toch heel blij ben met het resultaat. Shiny gaat veel meer over het moment. Er staan ook veel nummers op die recent geschreven zijn. Het album is meer organisch gegroeid waardoor het voor mij ook beter klopt met het band gegeven. Toen het klaar was dacht ik: “Dit is het album dat ik altijd wilde maken”.
Maar kijk, nu zit ik alweer met een nieuw album in mijn hoofd. Ik denk dat dat de kwelling is waar elke muzikant mee te maken krijgt.
In de eerste plaat gingen sommige nummers nog over mijn studentenperiode, iets waar ik mij nu veel minder kan associëren. De nieuwe plaat gaat over mijn leven vandaag. Op de cover staan bijvoorbeeld twee kindjes, dat zijn mijn kinderen. De nummers voelen veel meer verbonden met waar ik vandaag mee bezig ben.
Wat ligt er nog in het verschiet voor MAUGER?
M: Ik wil in onze volgende plaat graag meer werken met verschillende ritmes. Ik hou veel van zaken die, op het eerste gezicht, niet helemaal kloppen, die wat ‘raar’ klinken. Dat is nu niet het geval bij Shiny, toch is het iets dat mij aantrekt. Nummers maken waarvan je niet onmiddellijk begrijpt waarom er bepaalde keuzes gemaakt zijn, waarvan je pas na drie keer luisteren doorhebt hoe het in mekaar zit. Wat moeilijker, maar ook wel toffer.
Het vertrouwde, veilige loslaten en iets maken waar je je op het eerste gezicht misschien minder op je gemak bij voelt?
M: Ja, waarin ik wat uitgedaagd word. Ik loop met een paar ideeën rond waarvan ik me afvraag of ik ze wel zou kunnen doen. Verschillende ritmes die door mekaar lopen, werken met twee stemmen, een duet misschien. Zaken waar we nu al mee aan het experimenteren zijn, maar die uiteindelijk niet op het album gekomen zijn. Het kan eigenlijk alle kanten uit.
Wil je MAUGER live aan het werk zien dan kan dat vanaf februari 2023 (meer data volgen):
20/01 – Cultuurcentrum, Mechelen
09/02 – Hnita Jazz Club, Heist-Op-Den-Berg
10/02 – De Harmonie, oudenaarde
11/02 – De Schaduw, Ardooie
15/02 – De Charlatan, gent
